Lucien Vandenbroucke zou eind deze maand 75 jaar worden, maar koos ervoor zelf zijn levenseinde te bepalen. “Ik heb de kans gehad om afscheid van iedereen te nemen. Zondagavond zaten we nog samen met het gezin. We hebben gelachen en geweend. Maar ik had al langer besloten om afscheid te nemen als het niet meer dragelijk was, dat gebeurt dus dinsdagmorgen (12 maart, red.).” Zaterdag wordt afscheid van hem genomen.
Lucien Vandenbroucke was als oud-leerkracht aan het Sint-Jozefscollege, maar ook als amateurfotograaf een bekend figuur in Izegem. Iemand die zich ook inzette voor het milieu en zich daarvoor ook (politiek) engageerde. “Ik heb veel mogen doen, heb genoten van het leven en ik ben ook dankbaar dat ik 75 jaar zonder oorlog heb mogen leven.” Voor ons koos hij ook nog een ultieme foto uit (zie onderaan artikel), waarbij we een passend eerbetoon brengen aan de man die we tientallen keren zagen passeren door Izegem met zijn fototoestel in aanslag en die zijn werk deelde met al wie het wou bewonderen. Van Lucien wordt zaterdag afscheid genomen.
Lucien Vandenbroucke telde samen met zijn duizenden volgers op Facebook de weken dagen af. “Ik had mijn passie gevonden in fotografie, dat resulteerde in ruim 376.000 foto’s. Ik ben aan de moeilijke taak begonnen om er daar 3.000 uit te selecteren, die heb ik dan de jongste weken in groepjes op Facebook gezet. De reacties die ik kreeg waren hartverwarmend. Heel wat mensen zijn ook op de hoogte over mijn keuze, ik was daar open over. Ik heb de kracht niet meer om alles nog te lezen, maar het doet deugd om te zien dat je voor heel wat mensen toch wat betekend hebt.”
Ook longkanker verder uitgezaaid
Lucien Vandenbroucke kreeg vier jaar geleden de diagnose longfibrose. Dat is een zeldzame en ernstige longziekte, waarbij rondom de longblaasjes fibrose (littekens) wordt gevormd. “Ik wist dat het steeds moeilijker zou worden. Bovendien kreeg ik er vorige zomer nog longkanker bovenop, die was bij de jongste controle nog verdubbeld. Ik had het steeds lastiger bij het ademen. Ik had al langer te kennen geven zelf de keuze voor mijn levenseinde te willen bepalen, eens het niet meer dragelijk werd. En nu is het zover. Op die manier heb ik nog op een waardige manier afscheid kunnen nemen van heel wat mensen. Uiteraard is het hard, maar iemand die plots overlijdt krijgt die kans niet meer. Ik wel nog dus.”
“Ik wil dat men op mijn afscheidsdienst het leven viert”
Zondagavond nam hij afscheid met zijn naasten. Een intens moment met zijn echtgenote Anne Mie Descheemaeker en hun vier kinderen Katelijn, Tijs, Rosemarijn en Marjolein, de partners en hun kinderen. Lucien en Anne Mie zijn de grootouders van tien kleinkinderen. “En die wonen verspreid met hun gezinnen in Izegem, Gent, Zottegem en Waregem. We hebben samen het rouwproces kunnen inzetten. Ik heb dat mogen meemaken, dat is ook iets waar ik dankbaar voor ben.”
Inspirator van heel wat jongeren
Lucien Vandenbroucke woonde met zijn gezin lang in Sint-Eloois-Winkel, net over de grens met Izegem en Oekene. Hij zette zich ook in voor Groen Ledegem, maar zijn sociale leven speelde zich voor het overgrote deel ook af in Izegem waar hij sinds een tijdje aan de Zuidkaai woonde. In 1975 begon hij les te geven. Hij doceerde Nederlands en economie aan scholieren van het Sint-Jozefscollege. “Aan de reacties te zien herinneren zij zich nog mijn passie voor de dt-regel.” Maar Lucien was ook de drijvende kracht achter de milieuwerkgroep De Mieren waarmee hij heel wat jongeren inspireerde. “Dat is jammer genoeg niet meer verder blijven bestaan toen ik het College verliet.” Dat moest hij al doen op 58-jarige leeftijd. “Ik werd overvallen door het Guillain-Barré-syndroom, ik was een half jaar verlamd. Les geven daarna ging niet meer.”
Lucien bleef zich verder inzetten voor Groen Ledegem en Izegem, was tot nu ook ondervoorzitter van de Minaraad, was imker, hield van muziek… Maar vier jaar geleden kreeg hij dus ook te horen dat hij met longfibrose kampte. “Je kan dan twee dingen doen: ofwel ga je in de zetel zitten of je bekijkt het positief en probeert er nog alles uit te halen. Ik koos voor dat laatste. Ik had in fotografie mijn passie gevonden, ik ben er nog zoveel mogelijk op uit getrokken. De jongste twee jaar droeg ik daarvoor een zuurstofapparaatje in mijn rugzak, thuis had ik een vast apparaat. Die hobby gaf me nog de nodige energie, anders was het allicht nog eerder gedaan geweest.” Lucien was een getalenteerd fotograaf, viel ook in de prijzen en mocht zijn werk tentoonstellen. “Maar ik ben vooral blij dat ik het via de sociale beelden met zoveel mogelijk mensen heb kunnen delen.” Op Facebook had hij ruim 4.000 vrienden.
Meegewerkt aan dienst en gedachtenisprentje
Op zaterdag 16 maart om 10 uur is er in de aula van uitvaartzorgcentrum Snoeck in Izegem een afscheidsmoment. “Ik noem het een viering, ik wil dat men het leven viert. Ik heb zelf nog kunnen meewerken aan de dienst en weet wie er een woordje zal doen, ik heb ook nog mijn zegje kunnen doen voor het gedachtenisprentje. Het mag geen zwartgallige bedoening worden, ik wil dan men uitbundig lacht. Ik heb mooie jaren gehad, ik heb genoten en in de 75 jaar dat ik er ben geweest, was er hier geen oorlog.”
Op zijn Facebookpagina postte hij ook nog een afscheidsbrief voor zijn vele volgers.
Groen Izegem: “Lucien heeft enorm veel betekend”
Ook bij Groen Izegem is het verdriet om het verlies van Lucien groot. “Deze morgen is Lucien Vandenbroucke overleden. Hij stond aan de wieg van de groene beweging in Izegem en was een gekend figuur in de verenigingen en de samenleving in Izegem. Het verdriet in onze vereniging om dit verlies is groot.” Filip Lombaert kende hem al heel lang: “Lucien was een van de vaders van de groene beweging in Izegem. Hij was erbij vanaf de oprichting van Agalev Izegem in de jaren ’80 en heeft later ook met Anne Mie de afdeling in Ledegem uit de grond gestampt. Maar zijn engagement bevond zich ook naast de politiek: in verenigingen, milieubewegingen en op school probeerde hij op een positieve manier mensen in contact te brengen met natuur. Hij geloofde erg in kracht van mensen, meer dan in die van grote structuren.
“In 2018 verhuisde Lucien met Anne Mie terug naar Izegem en bleef tot nu één van onze actiefste leden, altijd bereid om te helpen”, zegt Groen Izegem-voorzitter Hannes Vanderstraeten. “Hoewel het leeftijdsverschil met de nieuwe lichting groot was, legde Lucien ons vaak het vuur aan de schenen. Hij liet ons vaak voelen dat we niet te braaf mochten zijn en vol voor onze overtuiging moesten blijven gaan. Wanneer hij zelf overtuigd was van een standpunt kon hij lang debatteren en ook als de meerderheid aan tafel zijn mening niet deelde eindigde de discussie met dezelfde conclusie: Lucien bleef bij zijn gedacht!”
Groen-gemeenteraadsleden Balder Clarys en Veerle Renier bevestigen dat. “Hij nam de inhoud zeer serieus maar kon zichzelf ook goed relativeren. We hebben talloze keren luid gelachen met zijn moppen en hij had een groot hart voor iedereen. Zijn engagement voor milieu en natuur zijn zo gekend dat wel eens durven vergeten dat hij zich ook heel veel inzette voor mensen: bij de pannenkoekenbak van Allimpic bijvoorbeeld (vereniging die activiteiten organiseert voor mensen met een beperking) of voor de opvang van nieuwkomers. Lucien liet mensen nooit vallen! ”
“ Lucien maakte geen geheim van zijn naderend einde. De laatste weken werden we allemaal heel vaak aangesproken door mensen die wilden weten hoe het met Lucien ging. Op zo’n momenten besef je hoe hard Lucien gewaardeerd werd. Hij heeft duidelijk iets betekend voor heel veel mensen. We zullen, door hem geïnspireerd, zijn engagement verder zetten”, zegt Hannes Vanderstraeten.
Een foto letterlijk uit de duizenden, gekozen door Lucien Vandenbroucke
Lucien deelde de jongste weken nog duizenden foto’s uit zijn rijke archief, wij vroegen hem naar een favoriet en een woordje uitleg. “Een foto te kiezen uit mijn honderdduizenden is hopen op lottowinst,” zegt hij met een knipoogje. “Ik heb er toch een gekozen die door zijn eenvoud en minimalisme een hele boodschap in zich heeft. Het is een symbool van onze wereld die door mensen en grootmachten voortdurend gedwongen wordt om op een touw te balanceren. Het lieveheersbeestje symboliseert mijn respect voor het kleine, voor mensen die niet meetellen, voor de kwetsbaarheid van de natuur. Mijn respect voor heel veel mensen die dagdagelijks de natuur en het milieu een goed hart toedragen. De gele draadjes symboliseren een notenbalk waarop miljoenen mooie melodieën werden geschreven maar staan ook voor kunst in al zijn vormen poëzie, beeldende kunsten, fotografie ….. De schoonheid op deze wereld. En tot slot de lucht. Symbool van de mens die zoekt naar de zin van het leven , de mens die zich afvraagt of er een ‘hierboven’ is of niet.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
