Ruim vier maanden na het ongeval dat het leven aan haar dochter Inès (15) kostte, herstelt Farah Debbar (43) thuis verder van de verwondingen die ze opliep toen ze al wachtend aan een bushokje omver werd gemaaid. “Ik heb letterlijk nog veel pijn, vooral aan mijn rug. Maar dat ik mijn dochter moest afgeven doet uiteraard nog het meeste pijn.”
Maandagmiddag 21 augustus wou Farah Debbar met haar oudste dochter Inès een kijkje gaan nemen naar de nieuwe school van het meisje. Samen met Sadaf Sadat, een jongedame die ze niet kenden, stonden ze te wachten op de bus tot een bestuurder van een bestelwagen van de weg raakte en het bushokje ramde, maar vooral ook de drie personen die er stonden te wachten. “Zelf herinner ik me niets meer. Het enige wat ik nog weet, is dat ik omstreeks 13.30 uur aan mijn dochter vroeg hoe laat het was. Daarna is het één grote leegte”, vertelt Farah.
Inès zal allicht op slag dood geweest zijn, Farah liep zware verwondingen op, en het derde slachtoffer zag alles gebeuren. “Ik heb haar al telefonisch gesproken. Zij dacht dat we allebei dood waren. Ze is ook nog herstellende, vooral psychisch heeft ze het moeilijk”, weet Farah.
“Mijn ex die nooit meer naar zijn dochters had gevraagd, wilde nu het lichaam naar Algerije laten overbrengen”
Het besef dat haar dochter overleden was, kwam pas later. “Die eerste week verkeerde ze in een quasi comateuze toestand”, zegt Hugues Eliat, de man met wie ze dag op dag twee jaar getrouwd was op dag van het ongeval.
Farah en haar twee dochters – jongste dochter Nina werd 12 jaar op de dag dat ze haar zus begroef – kwamen in 2016 naar ons land. Hoewel ze al langere tijd een relatie had met Hugues en ook al twee jaar getrouwd was, waren haar papieren nog altijd niet in orde. “Het is is erg om te zeggen, maar 14 dagen na het ongeval was alles in orde. Er moest blijkbaar eerst iets gebeuren”, zucht ze.
De beste zorg
Inès kreeg een christelijke uitvaartdienst in Oostrozebeke, een dag later ook een islamitische uitvaart. Farah kon geen van beide bijwonen. De familie van de biologische papa eiste het lichaam op en wilde het naar Algerije laten repatriëren. “Gelukkig hebben we dat een halt kunnen toeroepen. Dankzij de burgemeester kon ze hier ook in Wielsbeke, dicht bij ons, begraven worden”, zegt Hugues.
De zus van de biologische papa en een vriendin waren op de begrafenis in de moskee in Desselgem. “Ze bestoken ons nog met berichtjes, maar mijn ex-man heeft nooit meer omgekeken naar zijn dochters. Tot hetgeen nu gebeurd is”, zegt Farah.
Farah verbleef ook drie maanden in het ziekenhuis en onderging tal van operaties. “In AZ Groeninge, waar ze de beste zorg gekregen heeft”, blaast Hugues de loftrompet. “Ze is nu een maand thuis, we hebben hier beneden een tijdelijke kamer ingericht.” Farah heeft nog veel pijn aan de rug. Ze wacht nu nog op een knie-operatie waar ze de gescheurde ligamenten mee hopen te herstellen. Ze kreeg al een prothese in haar dijbeen. Ze had ook heel wat brandwonden. “Dat begreep ik eerst niet, de bestelwagen was niet in brand geschoten. Maar plots begon het me te dagen. De radiator van de bestelwagen was stuk, ze zal allicht de hete stoom over zich heen gekregen hebben.”
Farah toont de blijvende littekens aan haar benen, ook in haar gezicht had ze door het glas tal van verwondingen. “Daar hou ik ook nog wat littekens aan over, maar dat valt al bij al nog mee.”
Maar het grootste litteken is natuurlijk dat ze verder moet zonder haar oudste dochter. “Die pijn is niet te beschrijven”, zegt ze. Hugues: “In heel wat kleine dingen, zoals een knuffelbeer, ziet ze telkens een teken van Inès.”
Op de begrafenis was het ook erg aangrijpend om te zien hoe zus Nina afscheid nam. “Het is voor haar ook hard natuurlijk, maar ze slaat er zich door.”
Mantelzorger
Contact met de aanrijder is er nog niet geweest. “Blijkbaar was de burgemeester er wel over gecontacteerd, maar wij hebben de man nog niet gehoord. De man die in de bestelwagen ervoor reed en alles in zijn achterkijkspiegel heeft gezien, was aanwezig op de begrafenis. Ik heb hem gesproken.”
Hugues heeft zelf een aannemersbedrijf. “Maar ik ben nu eigenlijk meer mantelzorger dan zelfstandige. Ik kan maar halftijds meer werken. Ik moet vaak met Farah naar de revalidatie, ook Nina naar school voeren, want met de bus ligt dat moeilijk. Farah kan al in de wagen stappen, maar langer dan een tweetal uren recht zitten, lukt haar niet.”
Met kerstmis gaat het gezin op bezoek bij Hugues’ zus in Waterloo. “Ook zij heeft een zoon verloren”, zegt hij, terwijl de pluspapa ons meetroont naar de keuken waar uitgeprint en ingekaderd een tekstberichtje hangt. Daarin vertelt ze dat Hugues altijd haar papa zal zijn. “En dat zal ook zo blijven, ook voor Nina.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
