Op 11 januari overleed Oswald Hoorens in Wevelgem. Pijnlijk voor zoon Henk en dochter Vera, maar het werd nog pijnlijker. Op 14 januari deden ze 188 rouwbrieven op de post in de hoop vrienden en kennissen uit te nodigen op de uitvaart die plaatsvond op donderdag 18 januari. Echter, de eerste kennisgevingen zouden pas aankomen op… 24 januari. Een fout van Bpost, geven ze toe: “Daar is geen excuus voor.”
“Onze pa was een goed mens die van mensen hield. Hij heeft zo zijn best gedaan om moedig voor ons verder te leven toen onze ma gestorven was. En al die moed, al die liefde heeft nu niet de erkenning gekregen die ze verdiende”, zucht Vera Hoorens uit Kessel-Lo. Het verdriet zit diep. Heel diep.
Weinig mensen op uitvaart…
Haar papa Oswald Hoorens was een graag geziene gast, banketbakker op rust. Op 11 januari overleed hij op 87-jarige leeftijd, donderdag 18 januari vond de uitvaartplechtigheid plaats in de Sint-Hilariuskerk in Wevelgem. “Wij hebben pas in de kerk ontdekt hoe weinig mensen er waren in verhouding tot wat mijn pa gewild en verdiend had, en in verhouding tot wie we allemaal verwacht hadden.”
… want niemand kreeg rouwkaart
Een wrang gevoel, dat nog wranger wordt tijdens de koffietafel die in intieme kring werd gehouden. Wat bleek, niemand van de aanwezigen had een rouwkaart gekregen. “We hadden nochtans op 14 januari alle 188 rouwbrieven – met priorzegel – op de bus gedaan in het postkantoor in Wevelgem”, zegt zoon Henk, die in Wevelgem woont.
“Een oude vriend was op weg voor een bezoekje, maar mijn pa was al lang gestorven en begraven”
Echter, geen enkele van die 188 rouwbrieven kwam aan voor de uitvaartplechtigheid van de papa van Henk en Vera. “Heel wat vrienden en verwanten hebben dus geen afscheid kunnen nemen, ook geen laatste groet in het funerarium”, aldus Vera. “Een oude vriend van mijn pa was op weg voor een bezoekje aan hem, waarna hij onderweg toevallig vernam dat hij niet verder moest reizen. Mijn pa was al lang gestorven en begraven.”
Koud en eenzaam
Pijnlijk, en al zeker voor de familie. “Het was voor ons zo koud en eenzaam”, klinkt het bij Vera. Henk kon via Facebook nog de kennisgeving doen, bij Vera ging dat niet. “Van mijn persoonlijke vrienden- en werkkring was er zelfs helemaal niemand, want ik zit alleen op LinkedIn. Ik had zoveel knuffels nodig, maar de enige die ik kon krijgen waren van mensen die zelf helemaal overmand waren door verdriet.”
“Ze vroegen bij Bpost zelfs of we wel de zegels juist geplakt hadden, alsof we dat niet kunnen”
Natuurlijk ging de familie op zoek naar antwoorden. Hoe kon het dat geen enkele van die rouwbrieven op tijd was? Ze zochten verhaal bij Bpost, maar kregen daar geen afdoende antwoord. “Ze vroegen zelfs of we wel de zegels juist geplakt hadden, alsof we dat niet kunnen”, zegt Vera. In het dagelijkse leven is ze hoogleraar Sociale Psychologie aan de KU Leuven. “Ik kon vroeger heel goed uitleggen hoe belangrijk de nabijheid van andere mensen is in tijden van groot verdriet. Maar nu heb ik het gevoel dat woorden tekortschieten.”
Klacht ingediend
Bij Bpost steken ze de hand alvast in eigen boezem. “Er is geen excuus voor. Dit is niet zoals het hoort en de rouwbrieven hadden op 16 januari moeten toekomen”, zegt woordvoerster Veerle Van Mierlo, die de familie eerst en al vooral wenst te condoleren met het verlies. “We begrijpen volledig dat je in zulke moeilijke tijden rekent op de post om de brieven te verspreiden. We hebben niet geholpen om de moeilijke tijden lichter te maken.”
Henk diende intussen klacht in bij de ombudsdienst van Bpost. Hij en zijn zus hopen vooral dat niemand zo’n farce zou moeten meemaken. “We zoeken nu samen met de betrokken personen naar een redelijke compensatie”, meent Van Mierlo. Maar of het nooit meer zal gebeuren? “We weten niet waar het fout gelopen is, dus weten we ook niet hoe we dit in de toekomst kunnen tegengaan.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
