Met het overlijden van Jos Bogaerts is een echte volksfiguur uit het straatbeeld verdwenen. Jos was persfotograaf, was dag en nacht op pad om nieuws te rapen, was bezieler, lid en voorzitter van vele verenigingen maar was bovenal een Roeselarenaar pur sang.
Jos Bogaerts werd geboren in het laatste oorlogsjaar, op 19 april 1945. In Roeselare uiteraard, de stad waar hij zo zou van houden tot zijn laatste dag. “Mijn pa reisde niet zo graag”, vertelt zoon Stefaan (46), die ook een zus Dominique (54) heeft. “Mijn mama Nicole, waarmee hij in 1967 huwde en die in 2008 overleed, was ook geen voyageur.”
“Toen Rita, zijn tweede echtgenote, een flat kocht in Spanje is papa daar maar twee keer naartoe geweest. De tweede keer was hij het stilzitten al beu en maakte hij kort na de middag een fietstocht. Hij raakte compleet uitgedroogd en kon nergens een drankje kopen. In Spanje houden ze een siësta maar dat was hij uit het oog verloren. Uiteindelijk kon hij in een tankstation een blikje cola kopen, maar dan had hij het al gehad met ‘het buitenland’. Hij miste Roeselare zo erg dat hij niet snel genoeg thuis kon zijn. Hij is nooit meer naar Spanje geweest.”
Zoon van binnenschippers
“Papa was de zoon van binnenschippers en werd eigenlijk grootgebracht door zijn oma. In de vakanties reisde hij mee met zijn ouders, maar een job als binnenschipper zag hij niet echt zitten. Hij studeerde voor metaalbewerker in het VTI Roeselare, maar wist al meteen dat hij niet in die sector zou terechtkomen.”
“In die tijd liep hij namelijk al rond met een kodakske en fotografeerde hij tijdens de speeltijd alle leerlingen die dat wilden. En dan verkocht hij hen die foto’s, ja. (lacht) Hij was al van jongs af aan een beetje een commerçant.”
Zwaar verbrand
“Op achttienjarige leeftijd werd pa onder de wapens geroepen in Duitsland. Op een dag kreeg hij de opdracht om een benzinetank in brand te steken in de kazerne van Bensberg. Dat liep helemaal verkeerd: de benzinetank ontplofte en mijn pa raakte ongelooflijk zwaar verbrand aan zijn rug en benen. Dat is trouwens ook de reden waarom hij nooit een short droeg. Hij wilde niet dat mensen die littekens zagen.”
“Hij werd overgebracht naar een ziekenhuis in Keulen waar hij zes maanden verbleef en ook verschillende huidtransplantaties kreeg. Daarna werd hij overgebracht naar Roeselare voor de laatste revalidatie. Veel mensen dachten dat de huidverkleuringen op zijn hand ook een overblijfsel waren van die brandwonden. Maar dat was niet zo, het was een geboortevlek die toevallig op die plaats zat.”
“Mijn pa heeft nooit een wegenkaart of een gps nodig gehad” – Zoon Stefaan
“Na zijn herstel begon pa te werken als postbode in Izegem waar hij een vaste ronde kreeg. Toen hij enkele jaren later zijn rijbewijs voor vrachtwagens behaalde, werd hij vrachtwagenbestuurder voor ruimdienst Verhelle en reed hij de volledige regio af met zijn collega’s die de vuilnisputjes leeghaalden. Dat was de job van zijn leven: hij doorkruiste alle steden en gemeenten en leerde alle straten kennen.”
“Mijn pa heeft nooit een wegenkaart of een gps nodig gehad. En dat kwam hem trouwens goed van pas in zijn journalistieke loopbaan. We hadden het er nog over toen hij enkele dagen geleden op geriatrie lag: een verpleegkundige die vroeger bij de mugdienst werkte, vertelde dat ze vaak Jos al zagen wachten op de plaats van het ongeluk tegen dat zij aankwamen met loeiende sirenes. Na ruimdienst Verhelle heeft pa ook nog bij besteldienst Marcel Demeester en bij Bekaert Ingelmunster gewerkt tot hij op zijn 62ste met vervroegd pensioen ging.”
Rattenplaag rond huis
“Mijn pa was bezeten om als eerste het nieuws te weten en om als eerste ter plaatse te zijn. Wij hadden vroeger zelfs een scanner met een antenne op zolder om alle gesprekken van de hulp- en politiediensten op te pikken. De zender stond zelfs op zijn nachtkastje! Ik ken zelfs nog de meest voorkomende codes: 166/130 was het kanaal van de brandweer Roeselare en 166/110 van de brandweer Izegem. Hoogst illegaal, ja (lacht), maar hij was bezeten als nieuwsjager.”
“Mijn pa is op een vreemde manier gestart bij De Weekbode. Hij woonde met zijn ouders in de Groene Herderstraat en er was een rattenplaag rond het huis. De huisbaas wilde er niets aan verhelpen en mijn pa trok naar De Weekbode om dat aan te klagen. Hoofdredacteur Emiel Ramoudt vroeg hem om daarover een foto met tekst te maken en voilà … de journalistieke carrière van Jos Bogaerts was gestart.”
“Hij heeft ook voor Het Wekelijks Nieuws, de Vooruit en Gazet van Antwerpen gewerkt. Zijn allergrootste passie was de rubriek ‘faits divers’. Maar de jaren begonnen te wegen en uiteindelijk heeft hij zijn officiële persjasje doorgegeven aan collega Bert Feys.”
“Mijn vader was bij heel veel organisaties betrokken: de militaire vriendenkringen, het begin van de vrije radio’s Alpine en Uilenspiegel, de vzw De Denker, de mediasite Mandelnieuws, hij was ook erevoorzitter van de Roeselaarse Perskring en hij heeft twee Truckruns voor MPI Klerken georganiseerd. Daar was hij ongelooflijk trots op: hij slaagde erin om na maanden lobbywerk de Sea King-helikopter te laten landen op de Expohallen.”
Afscheid
Een tijdje geleden werd bij Jos Bogaerts een hersentumor vastgesteld en hij is op donderdag 2 februari overleden.
Op uitdrukkelijke wens van Jos vindt op zaterdag 11 februari om 10 uur een militaire dienst plaats in de aula van Uitvaartzorg Commeyne in Roeselare. De Belgische vlag zal, samen met zijn fototoestel, op de kist liggen en naast het Belgische volkslied zal ook de Last Post en Het lied van de hoop weerklinken.
Freddy Vandaele (Club Roeselare): “Jos was een grote mijnheer”
“Ik kende Jos al van de tijd van ‘het eerste’ Club Roeselare, met Fernand Bril als voorzitter toen. Jos droeg toen ook al de clubvlag rond het terrein. En dat deed hij ook toen Club, na de fusie, herbegon in vierde provinciale. Hij was ook de speaker tijdens de wedstrijden, eerst langs de lijn op Onze Kinderen en dan in zijn kabientje boven in het Rodenbachstadion. Jos is altijd actief betrokken geweest bij Club, maar eigenlijk in heel Roeselare. Het was wel een speciale kerel, maar ik kon altijd zeer goed opschieten met Jos. Het is een echte volksfiguur die verdwenen is uit het Roeselaarse straatbeeld. Jos Bogaerts was eigenlijk een grote mijnheer zonder grote manieren die altijd overal aanwezig was.”
Kris Declercq (burgemeester): “Kritisch, maar ook hartelijk”
“Ik leerde Jos kennen toen ik hem als jonge junior-journalist voor KW en Radio Rolarius ontmoette op persconferenties, altijd met hoofdtelefoon en fototoestel. Jos was een gedreven, nieuwsgierige alomtegenwoordige journalist die nooit zijn pure havenachtergrond verloor: kritisch, maar ook een hartelijke familieman, met grote inzet voor het verleden en het vaderland, liefde voor de Stad en met de opstart van Mandelnieuws en De Denker baanbrekend. Toen ik enkele jaren terug het huwelijk met zijn Rita mocht bezegelen en hij zei het rustig aan te doen, grapten we over hem als ‘professionele afscheidsnemer’. Precies daarom valt zijn heengaan voor vele Roeselarenaars dubbel zo intens.”
Journalist Bert Feys: “Ik heb een stukje van Jos rond mij”
“Meer dan tien jaar lang mocht ik aan de zijde van Jos als journalist werken. Ik zag Jos voor het eerst bij een bedrijfsbrand bij de firma Bardoel in Oostnieuwkerke. Al snel ontstond er een nauwe vriendschap. Toen ik even geen doorgroeimogelijkheid zag binnen de journalistiek en ik overwoog om te stoppen, kwam Jos naar me thuis. Met zijn enthousiasme wist hij me te overhalen om door te doen. Later waren we vooral samen op pad voor faits divers. Toen Jos enkele jaren terug aangaf het wat kalmer aan te doen, kreeg ik zijn jasje waarmee hij jarenlang op pad was. Een hele eer. Het jasje is dan wel een paar maten te groot, bij elke interventie op de autosnelweg heb ik een stukje van Jos rond mij.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
