Carine en Alessio over het verlies van echtgenoot en papa Franky : “Naar waar ik ook verhuis, hij gaat altijd mee”

Op woensdagnamiddag 14 oktober 2020 overleed Franky Bataille onverwacht in zijn woning in de Meulebekestraat. Morgen zaterdag 20 maart zou hij zijn 63ste verjaardag vieren. Het heengaan van de terreinverzorger van SV Ingelmunster laat een grote leegte na bij zijn vrouw Carine Demarck, de jongste zoon Alessio en zijn vele vrienden. “Begin juni verhuis ik naar de Meulebekestraat 57, waar we voordien zestien jaar woonden. In dit huis kan ik niet meer in de veranda passeren of ik zie hem nog altijd liggen. Ik moet dus hier weg”, zegt Carine.

Carine (59 – poetsvrouw bij Diensten aan Huis) en Alessio (24 – werkzaam bij Ivan Vuylsteke in Meulebeke) vertellen over Franky, die plots overleed aan een hartfalen: “Ik was gaan werken, pa was alleen thuis. Na mijn werk op woensdagmiddag ging ik altijd helpen bij mijn broer Kurt in Izegem. Ik had ‘s morgens via de gsm nog contact met mijn man. ‘s Middags belde ik naar Franky om te zeggen dat ik nog een half uurtje werk had, maar hij nam niet op. Ik belde nog enkele keren op, maar het bleef stil aan de andere kant van de lijn.”

“Ik werd ongerust en stuurde een berichtje via WhatsApp, maar ook dat deed hij niet open. Ik belde naar buurvrouw Katia of ze eens ging kijken, maar mijn buurvrouw belde eveneens niet terug. Ik was op de terugweg naar huis toen mijn andere buurvrouw Sylvie opbelde. Ze vroeg waar ik was en ik vroeg direct: scheelt er iets met Franky? Ze zei dat mijn man onwel was geworden. Toen ik thuis kwam, stonden op de oprit de dienst 112 en de MUG. Mijn man lag in de veranda en hij was al afgedekt.”

Het is de buurvrouw die je man gevonden heeft?

Carine: “Inderdaad, buurvrouw Katia zag hem zitten op een stoel in de veranda, maar in oktober zitten we daar niet meer. Ze heeft hem gereanimeerd en ze belde de hulpdiensten. Hij had nog zijn pyjama aan. Ik denk dat hij van ‘t toilet kwam, zich niet goed voelde, zich neerzette en vermoedelijk al in de voormiddag is overleden.”

Klopt het dat Franky hartklachten had?

Carine: “Zeven jaar geleden kreeg hij een nieuwe hartklep. Op 23 september 2020 waren we 25 jaar getrouwd. Op 19 september 2020 vierden we feest met de familie. Op 25 september 2020 hadden we de jaarlijkse controle bij dokter De Kerpel, die allerlei testen deed. Na het onderzoek zei de dokter dat het niet goed was en dat pa terug een nieuwe hartklep moest krijgen. Ik keek naar mijn man, ik zag de angst in zijn ogen en zelf voelde ik de grond onder mijn voeten wegzakken. De week erna moest hij naar AZ Delta in Roeselare voor een onderzoek. Op 8 oktober 2020 bracht Alessio pa naar spoed omdat hij een heel hoge hartslag had. Om 15 uur mocht hij terug naar huis. Ik begreep dat niet…”

Hoe hebben jullie de eerste weken doorstaan?

Carine: “Dat vraag ik mij nu ook nog af. De eerste nacht bleven Alessio en Fauve bij mij. We zijn nu vijf maanden verder en ik heb nog altijd verdriet. Iedere woensdagmiddag ging ik naar mijn broer, maar die is nu verhuisd. Die eerste woensdagnamiddag voelde ik mij zo alleen. In 2018 werd Franky hier buiten getroffen door een trombose. Nu overleed hij in de veranda. Ik kan niet meer in die veranda vertoeven.”

In 1995 ben je getrouwd. Hoe kan je jouw man omschrijven?

Carine: “Dat was een volksmens, die door iedereen graag was gezien. Hij had een hart van koekenbrood. Je kon hem niet thuis houden. Wie er ook van de voetbal belde, hij was weg met zijn fiets. De zaterdag voor zijn overlijden zei hij dat hij niet naar ‘t voetbal ging. Enerzijds was ik blij, anderzijds was ik ongerust want dat was niet zijn gewoonte. Franky was een mensenvriend. Hij zag heel graag de kinderen, kleinkinderen én Jules, de hond van Alessio.”

Wat voor een papa was hij?

Alessio: “Ik had altijd een goede band met mijn vader. Hij was er altijd voor mij. Hij kwam mijn gras afrijden, kwam wandelen met de hond. Ik had zoveel steun aan hem.”

Hoe kan je de leegte opvullen?

Carine: “Ik ben blij dat ik verder kan werken bij Diensten aan Huis. Ik heb veel steun aan mijn klanten en ook aan mijn buren. Ik ga eens wandelen met de hond Jules. Nu plan ik onze verhuizing. Tegen 1 juni wil ik hier weg zijn. Ik probeer bezig te blijven. Ik moet het thuis weer gewoon worden. Ik ben wel nooit alleen thuis, want Franky is altijd een stukje bij mij, weliswaar in een urne, maar ik ben blij dat hij niet op het kerkhof ligt. Overal waar ik verhuis, zal hij altijd bij mij blijven en hij zal ook altijd thuis een mooi plekje krijgen toegewezen.”

Ook in voetbalmiddens sloeg het nieuws in als een bom. Hoor je nog iemand van de voetbal?

Alessio: “Na zijn overlijden nodigde de gewezen voorzitter Xavier Van Honsebrouck mij uit. Hij zei dat ze na corona een voetbalwedstrijd zouden organiseren tussen SV Ingelmunster en Mandel United, waar hij ook ooit het terrein verzorgde. Ik vind dat een heel mooi initiatief. We horen nog wel eens mensen van de voetbal, maar dat is toch een beetje stilgevallen.”

Kan je de dood van je vader een plaats geven of is dat nog te vroeg?

Alessio: “Na het overlijden van mijn vader was ik enkele dagen thuis om mijn moeder bij te staan. Daarna ging ik terug werken en volgde ik direct een opleiding voor mijn huidig werk. Ik ben dus altijd bezig geweest. Ik kan het echter nog altijd niet geloven dat hij er niet meer is. Heb ik een moeilijk moment, dan kijk ik naar zijn foto’s. Ik ben zo blij dat ik meerdere foto’s van samen heb.”

We zijn nu vijf maanden na zijn overlijden. Wat leerden jullie in die voorbije maanden bij?

Carine: “Dat plots afscheid nemen zoveel pijn doet. Ik verloor al mijn ouders, mijn grootouders, maar je partner verliezen is iets anders. Ik heb veel steun aan mijn kinderen, ook aan Alessio en zijn vriendin, die in Emelgem wonen. Hij werkt in Meulebeke en komt praktisch iedere dag eens langs. Mijn zoon Davy en vrouw Lyncia uit Roeselare kunnen niet iedere dag passeren. Ze zeggen dat je moet profiteren van je leven, maar ja… we gingen wel eens naar de zee.”

Alessio: “Je moet inderdaad nu profiteren van je leven. Mijn vader focuste zich al die jaren vooral op de voetbal, maar hij deed andere dingen veel minder. De voetbal was echter zijn leven. Ik had nooit verwacht dat zijn leven zo bruusk zou stoppen.”

Wat zou je nog willen zeggen tegen je man en vader?

Carine: “Dat ik hem zo mis én dat hij altijd in mijn hart zal zitten. Overal waar ik ga, gaat hij met mij mee.”

Alessio: “Ik zal mijn vader nooit vergeten. Ik ga een tattoo op mijn arm laten zetten met een gemeenschappelijke betekenis, zodat hij eveneens altijd bij mij is.”

(PD)