Roger ‘Frisco’ Jonckheere is op 22 november overleden, drie jaar nadat de dokters hem nog enkele maanden te leven gaven. Hij bleef echter vechten tot het einde en dat typeert hem volledig, volgens echtgenote Saskia Blomme en dochters Muriël en Manon. Roger was bekend als een van de Oostendse basketiconen, maar ook als verkoper. Dat leverde hem ook zijn bijnaam op. “Zijn voornaamste troef was zijn humor en positiviteit.”
Thuis zitten was niets voor Roger en hij bleef na zijn pensioen nog tien jaar parttime werken als verkoper bij familiebedrijf De Ruytter in Leffinge. “Hij bleef dat doen tot hij ziek werd. Zelfs daarna kon hij het eigenlijk niet laten. Tijdens een etentje overtuigde hij het restaurant waar we zaten om klant te worden.” Onwillekeurig moeten zijn vrouw en twee dochters vaak glimlachen als ze verhalen vertellen over hun man en vader. “Als hij niet ziek was geworden, reed hij nu waarschijnlijk nog altijd rond met zijn fiets en rugzak om klanten te bezoeken”, vertelt Manon.
Verkopen was Rogers passie en zijn leven. “Hij had aanvankelijk een vaste bureaujob in het stadhuis, maar dat lag hem niet. Hij wilde veel liever onder de mensen zijn. Dat werd thuis bij zijn ouders niet goed onthaald, maar hij werkte veel en wilde dan ook iets doen wat hij echt graag deed. Hij was al van kleins af bezig om kranten te verkopen. Hij heeft ook nog op de paardenkoers gewerkt en verkocht boules de berlin en frisco’s op het strand. Als hij maar kon verkopen.”
“Zelfs al kende je hem nog maar een dag, hij begroette je alsof het al tien jaar was”
De Oostendenaar werd uiteindelijk bekend als Roger Frisco. “Mensen riepen friscootje naar mij als ze een ijsje wilden kopen op het strand”, vertelde Roger daarover enkele jaren geleden. In 1967 begon hij voor Artic te werken. Het bedrijf verkocht onder meer roomijs. Hij was er dertig jaar aan de slag. Door zijn vele contacten kon hij enkele grote klanten binnenhalen. Zo mocht hij door zijn verleden in het basket alle roomijs- en diepvriesproducten leveren voor de parken van Sunparks. Twintig jaar geleden schakelde hij over naar familiebedrijf De Ruytter in Leffinge. Hij deed zijn werk niet alleen graag, maar hij kon het ook goed. In 2002 werd Roger Frisco nog verkozen tot Verkoper van het Jaar. “Zijn humor en zijn uitstraling waren zijn grootste troeven. Hij was altijd goedgezind, ook thuis. Zelfs al kende je hem nog maar een dag, hij begroette je alsof hij je al tien jaar kende. Hij had ook mensenkennis en kon met iedereen overweg, van dokters tot vissers. Hij deed het zo graag en dat straalde hij gewoon uit”, vertelt Saskia.
Basketbal
Roger had ook een succesvolle carrière in het basketbal. In de vele krantenartikels die hij bijhield werd hij de ‘playboy-assistsman’ genoemd. Met de scholierenploeg van VGO won hij in 1963 de Beker van België. Roger, toen nog met de bijnaam Tjé, was de eerste speler waarvoor Rudolf Vanmoerkerke een transfersom betaald heeft. ASO klom in één keer van derde provinciale naar vierde nationale. Roger bleef basketten in verschillende ploegjes tot begin jaren 90. “Manon was toen net geboren en hij zag het niet meer zitten om overal naartoe te rijden om te spelen.” Tot op het einde bleef Roger wel samenkomen met zijn basketvrienden van weleer.
De voorbije jaren zette Roger zich volop in voor het goede doel. Hij was onder meer actief bij het Fonds Danick Minne. “Hij was degene die met het idee kwam om een fonds op te richten. Ik was actief bij het OCMW en vertelde hem dat ik daar heel wat schrijnende verhalen zag passeren. Hij deed het voorstel om iets te doen voor die mensen. Zo organiseerden we feestjes voor gezinnen die het moeilijk hebben en zamelden we speelgoed en kledij in om uit te delen aan mensen die het nodig hebben. Roger was ondervoorzitter en had overal contacten. Hij was overal gekend en dat opende veel deuren. Hij was enorm geliefd en stond altijd klaar om mensen te helpen. Zijn laatste woorden toen ik hem de laatste keer zag, waren: samen hebben we toch veel bereikt. Dat zal me altijd bijblijven”, vertelt Danick Minne.
Vechter
Zelfs in het ziekenhuis bleef Roger nog grapjes maken en bleef hij vooral ook vechten tegen zijn ziekte. “De dokters hadden hem drie jaar geleden nog drie tot zes maanden te leven gegeven, maar hij wilde dat niet aanvaarden. Hij wilde elke mogelijke behandeling ondergaan om er weer bovenop te komen. Daardoor heeft hij het uiteindelijk nog drie jaar kunnen volhouden, maar uiteindelijk kwam de kanker altijd terug. Hij is blijven vechten en dat typeert hem volledig.”
Roger laat naast zijn echtgenote Saskia en twee dochters Muriël en Manon ook drie kleinkinderen na: Gauthier, Gaudric en Aélis. “Het enige wat we nu nog kunnen doen is hem een mooi afscheid geven. Gelukkig houden we veel mooie herinneringen over om ons aan vast te houden.”
De afscheidsplechtigheid vindt plaats op zaterdag 30 november om 14.30 uur in crematorium Polderbos.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
