Honderden familieleden, vrienden, klasgenoten en kennissen namen vrijdag afscheid van Ieperling Cyriel Mortier, die twee maand geleden met zijn motor tegen een vrachtwagen belandde in Poperinge en vorige week overleed in het ziekenhuis. Hij was 17.
“Veel te jong en erg te plots zijn we hier rond Cyriel samen”, sprak de priester tussen talloze bloemen en kaarsen, die de Ieperse Sint-Maartenskathedraal sierden voor de uitvaartplechtigheid van Cyriel Mortier. Vrienden brachten attributen aan, die hem dierbaar waren, waaronder knuffels en zijn motorhelm.
Lege plaats
“We zagen Cyriel nog om half vijf zijn helm opzetten en vertrekken”, sprak Geert Debergh, coördinator van het Centrum Leren en Werken in Poperinge. “Vorige week donderdag kwam dan het droevige nieuws dat Cyriel plots overleden was. De verslagenheid bij zijn medeleerlingen en het lerarenkorps is groot.”
“Cyriel schreef zich in op 17 maart. Hij wilde een andere weg inslaan met twee dagen school en drie dagen werk of stage op de werkvloer. Hij wilde met zijn handen werken en hij was gemotiveerd: hij wilde bewijzen dat hij iets in zijn mars had en deed alles voor zijn klasgenoten. In lokaal C202 is nu een lege plaats, in de werkplaats zal hij geen mortel meer maken.”
Levensgenieter met gouden hart
Cyriel had een relatie met Ine Jooren (16), die ook het woord nam. “Hey Cyriel, ik weet nog goed de dag dat het allemaal begon voor ons. Mijn antwoord: eweja, omdat gie is. Alsof het niets was. Ik had nooit gedacht dat het afgelopen jaar zo’n mooi deel van mijn leven zou worden. Ik ben echt trots op de persoon, die je geworden bent. Hoe je altijd op het gezicht van iedereen een glimlach kon toveren. Je genoot van elk moment, dat maakte je zo mooi!”
“Een levensgenieter met een gouden hart, dat is Cyriel. Je leerde mij wat echte liefde is: het beste in elkaar naar boven halen. En dat deden we ook. We konden over alles praten en je ging alles doen om mij gelukkig te maken. Ik vond het dan ook echt moeilijk na het ongeval om jou daar soms te zien pijn lijden en te weten dat ik niets kon terugdoen. Je was aan het vechten, zoals we jou kennen.”
“Je kwam al van zo ver: ik zag het helemaal goed komen. De koppigheid, het lachen, het niet meer kunnen stilzitten, de zoentjes… ik zag meer en meer Cyriel-trekjes terugkomen. De laatste avond dat ik je kwam bezoeken, zal ik nooit vergeten. Je had een slechte dag, maar dan pakte ik je hand vast en opeens keek je recht in m’n ogen en kwam er een grote glimlach tevoorschijn.”
“Op dat moment was ik gewoon even alles vergeten en aan het genieten van het moment samen. Ik was al aan het denken hoe we je 18de verjaardag gingen vieren in april. Waarschijnlijk wel nog in het ziekenhuis, maar toch al terug met de Cyriel die we kennen. Zo dacht ik na over vanalles en ik wou dit ook zo graag allemaal zeggen. Er zijn nog zoveel dingen, die ik wil zeggen… Ik zal jou en ons nooit vergeten! Ik hoop dat je hierboven meekijkt en trots bent op de persoon, die ik word en de keuzes die ik zal maken. Ik hou van je, Cyriel, voor altijd!”
(TP)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
