Op de Mercator met topturnster Evi Mihl: “Turnen is een sport die je levenservaring geeft”

Begin november haalde turnster Evi Mihl (23) zowel individueel als met het Belgische team goede resultaten op het WK tumbling in Birmingham. De gedreven atlete, die werkt bij de dienst Communicatie van de provincie, stopt vele uren in haar sport en legt de lat voor zichzelf erg hoog.

En ja, Evi Mihl heeft ook een band met de Mercator. Haar grootvader langs moederszijde voer op het schip toen hij bij de marine was. Aan vaderskant is Evi een telg uit het roemrijke Oostendse gymnastiekgeslacht Mihl. Vader Wim turnde zelf op hoog niveau en is vandaag voorzitter en hoofdtrainer van turnclub De Zeester, waar ook Evi toe behoort. Grootvader Piet was ook topturner en trainer, overgrootvader Albert leidde vele jaren turnclub Willen is Kunnen als voorzitter. “En dan zijn er nog heel wat neven en nichten van papa die ook hebben geturnd. Het zit echt in de familie”, weet Evi. “Mijn zus Rani heeft nog trampoline gedaan en geeft nu les trampoline. Mijn mama heeft nooit geturnd, maar helpt wel actief mee met de club.”

Wat denk je: is jouw talent genetisch bepaald of komt het vooral omdat je er van kinds af in ondergedompeld wordt?

“Mijn papa heeft een grote passie voor gymnastiek en die basis heeft hij ons meegegeven. Ik doe al aan gymnastiek sinds mijn drie jaar. Maar of je er goed in zal worden, dat weet je natuurlijk niet. Het talent zit in de familie, maar ik denk dat het toch vooral de passie is die maakt dat je succesvol bent in de sport.”

Begin november nam je met het Belgisch team deel aan het WK tumbling in Birmingham. Hebben jullie goed gescoord?

“Met ons team eindigden we op de vierde plaats en individueel werd ik achtste. Ik mocht deelnemen aan de finale, wat niet evident was vanwege de stevige concurrentie. En ook de vierde plaats voor het Belgische team was mooi. In de voorronde zijn we ook al de eerste geweest, maar het WK liep het meer strategisch omdat je pas op het laatste moment weet tegen wie je uitkomt. Dat is niet helemaal te vergelijken. Met dit WK was ik niet aan mijn proefstuk toe. Het was mijn tweede wereldkampioenschap, maar ik nam vroeger ook al deel aan drie jeugd-WK’s.”

Jouw discipline is tumbling. Voor de niet-kenners: leg eens uit wat dat is?

“Op een lange, verende baan van 25 meter moet je een reeks van acht salto’s, flikflaks dat zijn achterwaartse draaibewegingen en dubbele salto’s uitvoeren. Het komt erop aan dat binnen een bepaalde tijd én zo mooi mogelijk te doen. Je mag een aanloop van maximaal tien meter nemen en krijgt achteraf ook nog zes meter voor de landing. In mijn kinderjaren deed ik toestelturnen. Dat heb ik nog een tijdje gecombineerd met tumbling, maarrond mijn 15de koos ik volledig voor tumbling. Dat lag me het meest.”

Tumbling ziet er acrobatisch uit. Je mag geen bangerd zijn.

“Het gebeurt nog altijd dat ik bang ben, zeker als ik iets nieuws probeer. Je gaat toch enkele meters de hoogte in en zeker met ouder worden denk je meer na over de mogelijke gevolgen. Er zijn risico’s aan verbonden, daarom krijg ik ook krachttraining, stabiliteitstraining en blessurepreventie. Ik heb al heel wat ontstekingen en pijntjes gehad, maar gelukkig nog geen erge dingen.”

Hoe veel heb je moeten trainen om op dit niveau te raken?

“Enorm veel. Toen ik in het middelbaar zat, trainde ik elke avond, drie keer per week ‘s morgens en ook nog eens op zaterdag. Na een ochtendtraining moest ik in de speeltijd alles overschrijven wat ik tijdens de eerste lesuren gemist had. Later ging ik topsportschool volgen in Oostende. Nu train ik elke dag, behalve op zondag. En daarnaast werk ik fulltime. Als ik eens een dag vrijaf heb, train ik die dag twee keer. De laatste vijf jaar is mijn vader mijn persoonlijke trainer, maar ik train ook elke dag met het tumblingteam van De Zeester. Daar vind je alle leeftijden: de jongsten zijn acht jaar, ik ben met mijn 23 de oudste van het team en zo’n beetje de ‘mama’. Ik geef ook soms les aan de jongeren. Ondanks het leeftijdsverschil komen we heel goed overeen.”

Het blijft wel een druk bestaan.

“Het kan druk lijken, maar ik heb nood aan die routine. Ik vind het beter dat ik precies weet wat ik op welk moment moet doen. Ik heb daar nooit tegenop gezien.”

Ook niet toen leeftijdsgenoten begonnen uit te gaan?

“Daar had ik niet veel last mee. Ik volgde altijd de stelregel: geen alcohol tijdens het wedstrijdseizoen of de dag voor een wedstrijd. Het helpt wel dat de mensen rondom mij me daarin steunen. Veel vrienden van me doen ook aan sport.”

Ben jij een echt winnaarstype?

“Ik wil winnen, anders zou ik er niet zoveel voor doen. Als ik me inzet op training, kan ik me achteraf niets verwijten. Ik leg de druk voor mezelf hoog omdat ik de mensen die mij steunen, niet wil teleurstellen. Ook al verwachten zij misschien geen grote prestaties, voor die mensen wil ik presteren.”

Wat drijft je in de sport?

“Turnen is een sport die je levenservaring geeft. Het leert je door te zetten en niet op te geven. Bovendien leer je door de sport heel veel mensen kennen. Ook al verdien je er niets aan, je bouwt een vriendenkring op over de hele wereld. Zo spreek ik elk jaar af met een vriendin uit Frankrijk en onderhoud ik contacten met vriendinnen in Griekenland.”

Wat vind je je mooiste prestatie tot nu toe?

“In 2016 haalde ik brons op het EK, ook al was ik toen nog niet echt bekend en had niemand het verwacht. En dit voorjaar werd ik zowel West-Vlaams, Vlaams als Belgisch kampioen. En ik won ook nog eens het Franse kampioenschap, maar als niet-Franse kon ik daar geen kampioen worden. Zo’n seizoen heb ik nog nooit gehad!” (glundert)

Heb je een grote sportieve droom?

“Ik blijf gaan voor een internationale medaille. Op het jongste WK heeft het Belgische team een ticket verdiend voor de World Games in 2025, maar er is nog niet beslist wie ons land zal mogen vertegenwoordigen. Voor mij zou dat toch wel een droom zijn.”