Op de Mercator met Eresenator Didier Ramoudt: “Eigenlijk was ik mijn tijd te ver vooruit”

Eresenator Didier Ramoudt vierde op 4 januari zijn 75ste verjaardag. Maar de ex-politicus en voormalig zaakvoerder van busbedrijf Ramoudt Tours blijft actief. Twee jaar terug trad hij toe tot het Koninklijk Hoofdgild Sint-Sebastiaan, vandaag is hij eerste ondervoorzitter van de schuttersclub en spendeert er vele uren. “Er ging een wereld voor mij open”, vertelt hij. “Ik ontmoet er mensen die het goed menen, zonder eigenbelang en met het hart op de juiste plaats.”

Ook al woont Didier Ramoudt al zijn hele leven aan zee, maritiem aangelegd is hij niet. “Ik voel geen drang om in de lucht te hangen, noch om te varen”, zegt hij. “Enkel de materie van de autocars beheers ik goed. Schoenmaker, blijf bij je leest.”

Waar ben je op je 75ste nog mee bezig?

“Ik ben nog heel dynamisch. Twee jaar geleden ontdekte ik het boogschieten en dat is echt een passie geworden. Ik werd lid van het Koninklijk Hoofdgild Sint-Sebastiaan – met clublokaal aan de Blauwe Ruiten in de Leffingestraat – en heb intussen wat structuur in die organisatie gestoken.”

Ben je ook een goede schutter?

“Ik was nog maar enkele maanden lid van de club toen we met enkele leden deelnamen aan het Belgisch kampioenschap in Tongeren. Ik schoot een beetje hier en daar, en tot mijn verbazing mocht ik op het einde een bronzen medaille gaan afhalen. Bleek dat er in onze categorie, de veteranen, maar drie deelnemers waren (lacht hartelijk). In elk geval vind ik er een groep mensen terug met het hart op de juiste plaats, die zich belangeloos inzetten voor de club. Het is één grote familie aan het worden.”

Is dat iets wat je in je beroeps- en politieke leven niet kende?

“In de politiek heb je geen kameraadschap. Er wordt te veel energie verspeeld aan nutteloze dingen: concurrentie, afgunst, naijver… Zeker bij onze eigen Open VLD, waar ze al hun waarden hebben afgezworen om toch maar aan de macht te blijven.”

Bij Open VLD hebben ze al hun waarden afgezworen om toch maar aan de macht te blijven

“Ik blijf een donkerblauwe liberaal: de grootste responsabilisering van het individu en de grootste vrijheid staan voor mij voorop. Maar in dit land word je aan het handje gehouden van de wieg tot aan het sterfbed. Ik erger me elke dag als ik naar het nieuws kijk.”

Zou je het nog doen, in de politiek stappen?

“Ik heb het wel graag gedaan. Voor mij is het de universiteit van het leven geweest. Je moet links slaan om rechts te weten, leren kronkelen en afwegen, je collega’s inschatten… Het was een les in mensenkennis èn in de structuren van de staat… in België zo’n uitgebreid kluwen dat een kat er haar jongen niet in terugvindt.”

Mogen ze je nog bellen om op de lijst te staan?

“Nu niet meer. Ook lokaal niet, nee. Ik ben daar realistisch in: de jongeren kennen mij niet meer. Ik zetel wel nog in het bestuur van Open VLD Oostende. Mobiliteit was altijd mijn specialiteit, ook dankzij mijn vele buitenlandse contacten. Samen met schepen Kurt Claeys tekende ik het oorspronkelijke mobiliteitsplan voor de stad uit. Met eenrichtingsverkeer op de as Leopold II-laan-Van Iseghemlaan-Visserskaai-Vindictivelaan, en het centrum verdeeld in vier sectoren, waarbij je niet van de ene sector naar de andere mag rijden. Jammer genoeg is het resultaat een slecht afkooksel geworden. Het maakt mensen nerveus. Met nog meer straten waar bewoners overdag hun woning niet kunnen bereiken. Een voorbeeld van hoe het niet moet.”

Naast de politiek was jouw hoofdbezigheid het familiale autocarbedrijf Ramoudt Tours.

“Ik ben er in geboren, mijn grootvader richtte het bedrijf op in 1922. Men zegt wel eens: de derde generatie verkletst het, wel: zo is het ook bij ons gegaan. (lacht) In 1998 passeerde de trein van de overname en ik ben er op gesprongen. Vandaag behoort Ramoudt Tours tot Keolis. Maar de zaak is proper afgehandeld en alle 46 medewerkers bleven aan het werk. Ik word nog altijd benaderd door ex-medewerkers die me dankbaar zijn en dat doet deugd. Eigenlijk was ik mijn tijd te ver vooruit. Wij investeerden fors in nieuwe bussen, in 1980 al waren wij de eerste in België met een dubbeldekker.”

Later waren wij de eersten met televisietoestellen op de autocars, onze chauffeurs droegen als eersten een kostuum en een das… Maar eigenlijk kostte dat allemaal te veel geld op dat moment, het heeft lang geduurd voor we navolging kregen. We waren trouwens ook de eerste met vrouwelijke chauffeurs, omdat we toen al voelden dat het tekort nijpend ging worden.”

Jouw zakelijke activiteiten brachten je ook in Oekraïne, waar je onder meer een busbedrijf opstartte en het frietkot Chippyking in Sebastopol. Heb je nu nog contacten in het door oorlog geteisterde land?

“Tien dagen voor de inval van de Russen in Oekraïne was ik in Sebastopol, op de Krim, die al tien jaar bezet is door Rusland. Ik nam het laatste vliegtuig naar huis. We zagen de legervoertuigen en zware motoren binnenrijden. Met een oligarch met wie ik nog zaken heb gedaan, hadden we het over de vraag of Poetin zou binnenvallen of niet. Dat zal hij nooit durven, dacht die man toen nog. Tien dagen later was het zover. Ik was mijn hele leven optimist, maar in die zaak ben ik pessimistisch.”

“Het zal afhangen van de gezondheid van Poetin, en van iemand in de Verenigde Staten (doelt op Biden of Trump, red.). Ik zie het ook nog escaleren naar de buurlanden. In de hele wereld groeit het malcontentisme. Iedereen wil meer en meer en dat gaat niet. De toestroom aan nieuwkomers in Europa, met verrechtsing tot gevolg, de kweekhaarden van extremisme in Gaza en het Midden-Oosten… (zucht) Ik ben blij dat ik me nu kan toespitsen op onze schuttersclub.”

(HH)