Redacteur Thomas Dubois was exact vijf jaar geleden een van de zwaargewonden bij het Pukkelpopdrama. Samen met twee vriendinnen belandde hij onder een omvallende boom. Met alle gevolgen van dien.
De herinnering aan 18 augustus 2011 is nog heel erg levendig. Of toch een groot deel ervan, ik zit namelijk met een zwart gat. Het was de perfecte zomerdag. Samen met enkele vrienden waren we al op woensdagavond gearriveerd en hadden we zelfs een mooi plekje op de camping veroverd. Het eerste feestje in de Boiler Room was er eentje tot in de vroege uurtjes. Een kleine kater en de warmte zorgden ervoor dat we het op donderdag vooral bij water hielden. Het was een festivaldag zoals vele andere, waarbij we vooral uitkeken naar het optreden van de Foo Fighters later die avond.
Op dat moment was er nog geen vuiltje aan de lucht. Iets na vieren was er niemand die kon vermoeden dat enkele uren later de hel zou losbarsten. Een sms’je van het thuisfront waarschuwde voor mogelijk onweer. ‘Oef, wat afkoeling’, was de teneur, zwetend onder een loden zon.
Pikzwarte lucht
Bij het begin van Skunk Anansie, aan de Mainstage, konden we de bui eigenlijk al zien hangen. Plots zagen we het voor ons donker komen. Links van ons. Rechts van ons. En achter ons. Alsof we op die grote weide plots ingesloten zaten en het gevaarte alsmaar dichterbij kwam. Tot de lucht pikzwart zag, in een klap leek het nacht. De eerste druppels bleken nog deugddoend. Maar toen het plots begon te hagelen en de wind kwam opsteken, leek het ons toch de hoogste tijd om drogere oorden op te zoeken.
Met ons bedoel ik mezelf samen met Yana Debusschere (Roeselare/Oostende) en Bieke Naert (Kachtem), de twee vriendinnen waar ik op dat moment op stap mee was. De rest bevond zich op dat moment bij een ander podium. Met de handen in elkaar verstrengeld, om elkaar niet kwijt te raken, snelden we richting Marquee. In de hoop om daar nog een droog plaatsje te vinden. Nog niet beseffend dat dit geen gewoon warmte-onweer was.
“Plots bevond ik mij op de camping, maar ik heb geen idee hoe ik daar ben beland”
Tussen de Mainstage en de Marquee heb je ook nog de stand van Proximus Go For Music, waar het in normale omstandigheden ook droog vertoeven is. Dus ging het die richting uit. Het bleek niet direct de goede keuze.
Wat volgt is een samenraapsel van getuigenissen, flitsen, enkele beelden achteraf. Eerst een stapel takken. Het tasten naar een bril. Om het volgende moment plots ergens op de camping te wandelen. Tot op vandaag weet ik nog steeds niet wat er precies gebeurd is, laat staan hoe ik op de camping geraakt ben.
Gelukkig liep ik halverwege de camping Brecht Brackeva tegen het lijf, met de vraag of ik nieuws had over Yana, zijn toenmalige vriendin die bij mij was. Nee dus. Ook over hen wist ik niets. Daarop zijn we samen naar de EHBO geweest omdat ik bloedde en hier en daar wat pijn had, maar ook en vooral in shock was. Ondertussen had ik wel al iets opgevangen over omver gewaaide tenten. Ik zag ook wel dat de camping helemaal onder water stond, maar kon het niet echt vatten. Pas vele uren later wist ik echt wat er gebeurd was. Uiteindelijk bleken meerdere tenten gewoon kapot gewaaid en vielen er vijf doden.
Bekend gezicht
In de EHBO kreeg ik de eerste zorgen toegediend door ene Astrid, op dat moment dokter in opleiding. Nota bene een vriendin van mijn zus, maar op dat moment nooit beseft dat we elkaar kenden. Na een drietal uur pas kwam een dokter even op onderzoek. Enkele vingerbreuken, maar niet dringend genoeg om naar het ziekenhuis te gaan. “Kom morgenochtend nog eens terug, meneer!” Dat de pijn in mijn rug, eens de shock voorbij, niet meer te verdragen was, bleek niet voldoende. Uiteindelijk heb ik nog een nacht op een hard matje een poging gedaan om te slapen, met een stevige pijnstiller.
Pas laat op de avond kregen we nieuws over Bieke en Yana. Allebei opgenomen in het ziekenhuis, allebei ook gewond. Bieke was er het ergst aan toe, met onder meer een gebroken nekwervel en een stukje van haar vinger, dat er gelukkig nog aan genaaid kon worden. Yana had een hersenschudding.
‘s Anderendaags ging het in alle vroegte richting het Virga Jesse Ziekenhuis in Hasselt, waar ze net opnieuw op adem aan het komen waren na enkele hectische donderdag. Al snel bleek dat er meer aan de hand was dan enkele vingerbreuken. Het verdict: een ingedeukte en gebroken ruggenwervel, vier gebroken vingers, een gapende hoofdwonde en nog enkele oppervlakkige verwondingen.
Diezelfde dag nog ging het met de ambulance naar het Heilig Hartziekenhuis in Roeselare, waar ik opnieuw verenigd werd met Bieke. Ook zij bleek zwaargewond, was helemaal versuft, maar we waren verdomd blij dat we elkaar daar zagen. We hadden het overleefd en dat geluk had niet iedereen. Honderden gewonden, velen zwaargewond, maar ook meerdere doden. Meisjes en jongens die vol enthousiasme richting Pukkelpopweide trokken, maar nooit meer zouden weerkeren.
“18 augustus zal voor ons altijd een speciale datum blijven”
Sindsdien ben ik ieder jaar op de weide van Pukkelpop geweest. Hetzij voor een dag, hetzij voor een heel weekend en iedere keer sta ik toch even stil bij hetgeen er gebeurd is op 18 augustus 2011. Dat zal ik dit jaar ook doen. Zeker nu het dag op dag vijf jaar geleden is. Vlinders verspreid over het terrein en de camping staan symbool voor de nagedachtenis aan de slachtoffers.
Ook vandaag, donderdag 18 augustus 2016, is er een kans op onweer. Maar een vaart zoals toen zal het wellicht nooit lopen. Dat was uitzonderlijk. Daar kon de organisatie niets aan doen. Dat heb ik ook van het eerste moment gezegd. Ook tegen die advocaten die een zaakje roken en contact zochten om een rechtszaak aan te spannen. Neen, dank u. Geen slecht woord over de Pukkelpoporganisatie. Sindsdien merk ik bovendien dat er qua veiligheid, better safe than sorry, nog eens gigantische stappen gezet zijn, niet alleen bij het Limburgs festival.
Sowieso zal 18 augustus altijd een speciale datum blijven voor mezelf en bij uitbreiding heel mijn omgeving. Het is de dag dat we als vriendengroep en familie in ons hart geraakt zijn, maar het is ook de dag waarop ik ontdekt heb hoeveel prachtige mensen ik wel niet ken in mijn omgeving. Of hoe elk nadeel, zijn voordeel heb.
En als het dan toch onweert, dan hebben we nog altijd de umbrella van Rihanna.
(TD)
>> KW.be is het hele weekend aanwezig op Pukkelpop voor een West-Vlaams getint live verslag. Volg het op www.kw.be/pukkelpop
Festivals
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier