Jammer maar helaas. Onze Chef Online ging niet akkoord met mijn voorstel om op dag twee van Pukkelpop de West-Vlaamse T-shirts achterwege te laten en die fotoreeks in te ruilen voor eentje met hotpants. De weergoden evenmin trouwens. Ook nu moest ik dus weer met mijn bordje op zoek naar West-Vlamingen tussen het publiek, al valt ook over die zoektocht wel iets te zeggen.
De reacties die je te zien en te horen krijgt wanneer een Vlaamse festivalganger zo’n omhoog gestoken bordje boven je fototoestel opmerkt, lopen immers nogal uiteen. Aan de ene kant van het spectrum heb je oudjes die je vriendelijk wenken naar hun eetplek, of zelfs tienermeisjes die je overenthousiast achterna hollen en je beginnen te knuffelen. Het schept immers een band, diezelfde afkomst. Zeker na de nodige pintjes. In elk geval zag ik hier het cliché bevestigd van de trotse West-Vlaming die zijn roots niet of stoelen of banken steekt, zelfs niet in het verre Limburg. Sommigen beginnen zelfs te wedijveren: dat zij toch wel zeker de coolste of de echtste West-Vlamingen zijn die ik vandaag zal tegenkomen.
“Is dat voor een onderzoek ofzo ?”
Maar er zijn natuurlijk ook niet-West-Vlamingen die hun beste Freddy De Vadder imitatie bovenhalen of je beloven te verhuizen, in de hoop zo toch maar op de foto te mogen. “Discriminatie !” of “Asociaal !”, klinkt het dan al iets vinniger, niet geheel onterecht. Of er zijn er die mijn zoektocht in vraag stellen: “Die kant op, richting de zee !”. Oprecht geïnteresseerd klinkt dat dan: “Nou, welkom in Limburg en veel succes nog”. Iemand vroeg zich zelfs af of ik dit voor mijn thesis doe. Bedankt voor het compliment, juffrouw, maar ik ben al dertig.
“Van wedijverende West-Vlamingen tot luidruchtige Limburgers”
Oost-Vlamingen proberen je nog te overtuigen dat Gent toch ook wel een beetje West-Vlaams is, maar hoe groter de afstand, hoe groter de kloof. Aan het andere uiterste heb je dus de Antwerpenaren en Limburgers. Die kijken me afkeurend aan, schieten ongegeneerd in een lach of schreeuwen dat ik me maar beter uit de voeten kan maken. Of willen zelfs een foto van mij met mijn bordje. “Ah, die gekke West-Vlamingen toch !”, ik zag het je wel denken, mijnheer.
Tous ensemble ? Alle EK’s, WK’s en Olympische Spelen ten spijt, is er nog lang geen sprake van één Vlaanderen, laat staan één België. En zelfs muziek slaagt er niet in om ons te verenigen, wat Madonna ook moge beweren. Ik heb er onderzoek naar gevoerd.
Festivals
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier