Leerkracht Eddy Debruyne verlaat na halve eeuw VMS in Roeselare

Eddy Debruyne verlaat na meer dan 50 jaar de Vrije Middelbare School. Hij kwam er aan als leerling en na zijn studies kon hij er starten als leerkracht Nederlands en Engels in de tweede en derde graad. Eddy blikt met een zeer warm gevoel terug op de ‘school van zijn leven’.

Eddy Debruyne werd dan wel op 3 september 1959 geboren in Roeselare, hij groeide op in Hooglede en woont er nog steeds. “Mijn echtgenote Martien en ik hebben slechts anderhalf jaar elders gewoond. Dat was in Torhout toen Martien verpleegkundige was in het Sint-Rembert-ziekenhuis”, begint Eddy zijn verhaal. “Waarom ik voor de VMS heb gekozen als leerling? Ik denk niet dat ik daar echt in te kiezen had ( lacht ). Toen waren het de ouders die beslisten en in mijn geval was dat ook zo. De VMS hield – als een van de enige scholen huisbezoeken en leerkrachten Paul Demuynck en Raf Vansteenkiste kwamen op een dag bij mijn ouders op bezoek. Zij konden het uitstekend uitleggen en mijn ouders schreven mij in.”

“Ik was een schuchtere jongen maar ik voelde me onmiddellijk thuis in de VMS. Ik was goed voor wiskunde en Nederlands maar na mijn middelbaar koos ik toch een masteropleiding Nederlands en Engels. Ik startte die opleiding aan de KULAK waar we met 80 studenten begonnen. Na een jaar schoten we nog met 40 studenten over en toen we na het tweede jaar naar Leuven trokken, waren er 180 studenten in mijn jaar. Ja, dat was best een grote groep. Ik heb daar Bart Herman en Ivo Belet leren kennen. Die vriendschappen zijn me later in de VMS nog van pas gekomen. Bart is een paar keer komen zingen op een reünie en een schoolfeest terwijl Ivo ons altijd probeerde te begroeten wanneer we met leerlingen het parlement bezochten.”

“In de winter reis ik naar mijn dochter Ans die in Australië woont”

“Toen ik afgestudeerd was, raadde een collega me aan om onmiddellijk te solliciteren in de VMS, nog voor ik mijn legerdienst zou doen. In 1981 en 1982 kwamen er met de handel en bedrijfseconomische informatica immers twee nieuwe afdelingen bij in de VMS. En zo kon ik starten met veertien uren les vooraleer het volgende schooljaar mijn legerdienst te vervullen. Na mijn legerdienst kon ik terugkeren naar de VMS en heb ik steeds een voltijdse betrekking gehad.”

Kleine kereltjes

“Ik wilde wel lesgeven aan de oudere leerlingen, want in de Chiro had ik leiding gegeven aan de Kabouters en die kereltjes konden nooit langer dan vijf minuten aandachtig zijn. Dat wilde ik vermijden in mijn beroepsloopbaan ( lacht ). Ik heb het geluk gehad om meestal – en de laatste jaren zelfs uitsluitend – aan de zesdes les te geven en ik was ook titularis van zesdejaars. Ik ben eveneens politiek actief geweest in Hooglede en ben van 1 januari 2013 tot 31 december 2016 vier jaar CD&V-schepen geweest. Ik had een achttal bevoegdheden waaronder Sport, Cultuur en Onderwijs. Ja, dat was inderdaad een beetje veel. In de VMS werkte ik nog 4/5 en dat werd verdeeld in tien uren les en zes uren vakbondswerk. In 1989 was ik gestart als COC-personeelsverantwoordelijke in de VMS aan de zijde van Jozef Pattyn en vanaf 2011 ben ik woordvoerder geweest van alle hoofdafgevaardigden van scholengroep Sint-Michiel. Er zaten daar ook heftige periodes tussen en dan denk ik vooral aan juni 2017 toen er een nieuw toekomstplan werd uitgerold voor onze scholengroep. Er werden scholen aan elkaar gekoppeld en één ASO-school werd zelfs niet opgenomen in het nieuwe schema. Er zou een ASO-school in Roeselare verdwijnen. Dit alles gebeurde zonder het minste overleg en het schooljaar er op kregen we, dan wel met overleg, op cruciale vragen als personeelsvertegenwoordiging zelfs geen antwoord. Dat plan werd uiteindelijk afgevoerd en dat was maar best ook. Maar ondanks de meningsverschillen zijn centrale directie en vakbonden altijd met elkaar blijven praten. We bleven steeds ‘on speaking terms’.”

Speciale school

“De VMS is een speciale school omdat zowel personeelsleden als leerlingen aangemoedigd worden om initiatieven te nemen en hun talenten te ontdekken. Schrijver Bart Moeyaert heeft het mooi verwoord na een bezoek aan de VMS: ‘Er zijn scholen die niets doen, er zijn scholen die iets doen, de VMS doet veel’. Prachtig toch? Ik mocht mijn schouders zetten onder de Cultuurweek in 1996 die later vervelde tot Art-Schok en Forza, Journalist voor een dag, de 100 Dagen-show die in 2005 opnieuw werd ingevoerd, de Jonge Gouden Uil in samenwerking met Radio 2. Die zaken gaven me veel voldoening, uiteraard naast het begeleiden van jongeren in hun zoektocht naar kennis. Ik stond tot het laatste uur graag voor de klas, maar na 40 jaar is het aan de jeugd. Er staan goede opvolgers klaar en ik stop met een gerust gemoed. Ik lees graag, luister graag naar muziek, ga graag naar optredens, wandel en fiets en van begin maart tot eind september heb ik mijn werk met de verzorging van mijn druiven. En vanaf nu reis ik de wintermaanden naar mijn dochter Ans die in Australië woont. Ik zal daar klusjes doen, tuinieren, eten maken… Mijn echtgenote Martien gaat in de kerstvakantie mee naar Australië maar keert dan terug naar België. Zij moet nog enkele jaren werken.”