Op dezelfde dag samen met pensioen gaan: daar kunnen de meeste koppels enkel van dromen. Na een loopbaan van meer dan veertig jaar in het onderwijs is het echter precies wat Patrick Schoonbaert (61) en Leen Walschap (61) uit Assebroek konden doen.
Leen Walschap gaf vier decennia lang les in OLVA Sint-Katarina in Assebroek. Aanvankelijk was ze juf van verschillende klassen van de eerste graad, daarna werkte ze twintig jaar als zorgcoördinator. Patrick Schoonbaert studeerde in 1983 af als regent Nederlands, geschiedenis en godsdienst. Na zijn studies kon hij onmiddellijk aan de slag in het Sint-Bernardusinstituut in Knokke-Heist.
“Leraar worden was een bewuste keuze”, opent Patrick. “Achteraf bekeken spijt het me wel een beetje dat ik geen universitaire studies probeerde. Gedane zaken nemen echter geen keer. Ik had het altijd erg naar mijn zin bij de leerlingen van de eerste graad. Ik heb hen altijd gerespecteerd en ook veel respect teruggekregen. Jongeren hebben immers heel snel door met wie ze te maken hebben. Ik heb vaak gehoord dat ik streng maar rechtvaardig was en dat zie ik als een mooi compliment. In mijn lessen was humor of een persoonlijke anekdote nooit ver weg. Dat maakte het boeiender voor de leerlingen.”
“Ik heb voor het onderwijs gekozen omdat ik graag met jonge kinderen werk”, vult Leen aan. “De kinderen in het eerste leerjaar leren lezen en schrijven is het mooiste wat er bestaat. De dankbaarheid van kinderen heeft me altijd ongelooflijk veel voldoening gegeven. Ik ben steeds met ontzettend veel goesting en plezier naar school gegaan.”
Te vaak belonen
Zowel Leen als Patrick geven grif toe dat opvoeden in onze huidige, complexe maatschappij niet eenvoudig is. “De multiculturele samenleving is ook in onze heel diverse klasgroepen sinds enkele jaren terug te vinden. Elke leerkracht moet tegenwoordig ook een beetje psycholoog zijn. Dat maakt onze opdracht veel complexer maar ook uitdagender dan toen ik veertig jaar geleden afstudeerde. In de toekomst zal het digitale aspect in het lesgeven nog belangrijker worden. Ik hoop alleen maar dat de rol van leraar als vertrouwenspersoon niet verdwijnt”, aldus Patrick.
“Zowel voor ouders als voor leraren is opvoeden er niet eenvoudiger op geworden”, vult Leen snel aan. “Het is een constant zoeken naar evenwicht tussen straffen en belonen. Soms denk ik we in onze huidige manier van opvoeden wat te veel en te vaak belonen. Daardoor ontstaat het gevoel dat kinderen in sommige situaties de baas zijn. Dat voelen we heel uitdrukkelijk in het onderwijs. Als leerkrachten moeten we erover waken dat het niet enkel leuk is in de klas, maar dat de kinderen ook voldoende leren.”
Ceremoniebegeleiders
Zowel Leen als Patrick vinden het fantastisch om samen aan een nieuwe levensfase te beginnen. “We vullen al 39 jaar samen onze vrije tijd in. We hebben altijd zoveel mogelijk samen gefietst, gewandeld, gereisd en uiteraard hebben we ons bijberoep als ceremoniebegeleiders van huwelijken en uitvaarten ook zoveel mogelijk samen uitgeoefend. Nu we met pensioen zijn, zal dat niet anders zijn. Gelukkig zullen we ook veel meer tijd hebben voor onze lieve kinderen en kleinkinderen. We kijken ernaar uit om samen nog een heel mooi en lang stuk te breien aan ons leven en hopen uiteraard zo lang mogelijk gezond te blijven”, glimlacht Leen.
“Leerkrachten moeten tegenwoordig ook een beetje psycholoog zijn” – Patrick Schoonbaert
“Natuurlijk blijven we samen ons zelfstandig bijberoep verder uitoefenen”, vult Patrick aan. “Het grote verschil wordt ongetwijfeld het verdwijnen van die dubbele agenda. De combinatie met onze drukke job in het onderwijs verdwijnt. Spectaculaire plannen hebben we niet en dat hoeft voor ons eigenlijk ook niet. Hoogstwaarschijnlijk zal onderwijs nog af en toe een gespreksonderwerp zijn aan tafel, maar wellicht minder dan vroeger.”
“Enkel bij het aperitief praten we er nog over”, lacht Leen. “We hebben gelukkig nog meer dan voldoende om over te babbelen.” (PDC)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
