Vrijdag begon Seppe Uyttenhove-Vankeirsbilck uit Ingelmunster om 21 uur wandelend aan zijn eerste Dodentocht in Bornem. Zaterdag stapte hij om 19.30 uur over de eindmeet. Seppe was emotioneel, want deze uitdaging bracht hij tot een goed einde. “Mijn volgend doel is in augustus 2025 op de Mont Ventoux te wandelen”, zegt hij.
Seppe (19) is de zoon van Bart Uyttenhove-Vankeirsbilck en Nele Delaere van café Den Bockor uit de Bruggestraat. Hij is de tweelingbroer van Wout, die de dagbladhandel Flibberke runt. Seppe werkt in de zaak van zijn ouders. Samen met zijn tweelingbroer werd hij na 25 weken zwangerschap als prematuur geboren. Wout woog 600 gram, Seppe 800 gram. Hij kreeg een hersenbloeding (Cerebral Palsy) met diplegie als gevolg. Normaal zou Seppe nooit kunnen stappen, maar door intensieve therapie en doorzetting (spalken, zitschaal, botox…) lukte dat toch toen hij vier jaar was. Aan de Dodentocht of 100 km wandelen deelnemen, was dan ook voor Seppe een grote uitdaging.
“Alleen is maar alleen”
Begin dit jaar legde Seppe zich een sportief doel op. In februari begon hij te wandelen en bleef maar wandelen. “Op donderdag en zaterdag wandelde ik net voor aanvang van mijn werk. Op mijn vrije dinsdag wandelde ik meerdere uren”, zegt Seppe. De voorbije zeven maanden wandelde ik in totaal 903 kilometer. Gelukkig werd ik gespaard van blessures. Toen de Dodentocht naderde, dacht ik nog maar aan één iets en dat was die uitwandelen. Ik wilde mezelf niet teleurstellen en mijn naasten niet ontgoochelen. Door te starten, wilde ik tonen: Wil je iets bereiken, ga er dan voor! Je kan het!”
“Ik wilde mezelf én mijn naasten niet teleurstellen”
“Ik begon om 21 uur aan mijn wandeltocht. Rond kilometer 52 of om 7 uur ‘s morgens had ik mijn eerste dip. Ik moest mezelf weer opladen. De daaropvolgende tien uren woog de vermoeidheid door, maar door de motivatie van mensen die meewandelden voelde ik mij sterk. Je hebt 24 uren om die Dodentocht uit te wandelen. Na 10 uren was ik aan de helft en dat gaf me een mentaal opkikkertje. Onderweg mag je een tijdje stoppen, maar persoonlijk vond ik dat geen goed idee”, gaat Seppe verder. “Ik wilde verder wandelen met enthousiasme en motivatie. Op zaterdag bereikte ik om 19.30 uur de eindmeet. Toen ik arriveerde, begon ik te wenen. Ik had veel pijn, maar zag mijn familie en vrienden staan en iedereen reageerde zo enthousiast. Ik ging fysiek en mentaal nog nooit zo diep, maar ik deed het toch. Het was mijn eerste keer. Mensen die ik kende, wandelden ook meerdere kilometers mee. Dat waren maar korte stukjes, maar dat hielp allemaal om toch die eindmeet te bereiken. Ik kreeg ook veel telefoontjes en berichtjes. Al die mensen motiveerden mij. Of ik dat nog zal doen? Euhh, moest er iemand zijn die voorstelt om het samen te doen, dan zou ik het nog wel eens overwegen. Alleen is maar alleen hé! Maar ik heb al een nieuw doel. In augustus 2025 wil ik graag de Mont Ventoux bewandelen.”
Perfect weer
Er namen zo’n 13.000 lopers en wandelaars deel. 3.393 personen haalden de finish niet. “Mijn fans konden mij online volgen via mijn startnummer 2041. Om 22 uur was ik thuis en ging ik direct slapen. Ik sliep zo’n 9 uren. Ik had ook tijd om te recupereren, omdat het café gesloten was door de vakantie. Ik had geen blaren, enkel kloofjes in de voet. Het weer was perfect. Tussen 1 en 4 uur in de morgen was het zo’n 16 graden en het bleef ook droog. De perfecte weersomstandigheden om te wandelen”, besluit Seppe. “Lukte het mij niet, dan had ik daarmee moeite. Ik zou dat moeilijk kunnen accepteren. Die Dodentocht is één van de zotste dingen die ik al deed in mijn leven. Ik haalde veel voldoening uit mijn trainingen en mijn einddoel is geslaagd.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
