Dinsdagmiddag was Nadia Ovaere aan het winkelen in de K. Tegenwoordig woont ze in Bissegem, maar ze heeft lang in Kortrijk gewoond. Dankzij het programma ‘Nieuwe Feiten’ op Radio 1 mag ik ze als jonge, actieve gepensioneerde een ‘Jagger’ noemen. Een van die mensen die zich niet door haar leeftijd laat tegenhouden om te leven. Dat ze een groot verdriet met zich meedraagt, maakt haar drang om te leven alleen maar groter. Al geeft ze toe dat ze 18 jaar na het verlies van haar zoon af en toe nog heel moeilijke momenten heeft.
Het valt niet aan haar te zien dat ze zo’n ongeneeslijke wonde onder haar jas draagt. Eerst vertelt ze nog dat ze het grootste deel van haar actieve beroepscarrière in het magazijn van IJzerwaren Lecot heeft gewerkt. Maar ze is twee jaar met pensioen. “Ik heb daar graag gewerkt,” zegt ze, “maar de laatste jaren voelde ik wel dat het genoeg was.” Nadia bewaart vooral warme herinneringen aan de tijd dat Lecot nog louter een familiebedrijf was. Na de overnames en fusies, was het niet meer hetzelfde, laat ze verstaan. De vrijgekomen tijd vult ze voor een deel met reizen met de mobilhome. “Dat hoeft niet altijd ver te zijn. Vorige week zijn we een week tussen Duinkerke en Calais geweest. Daar komen we graag, om te wandelen met de hond. Sinds twee jaar hebben een Visla, Tico heet ie. Een prachtig en braaf dier. Maar je moet er natuurlijk rekening mee houden. Dat doen we graag. We hebben altijd honden gehad. Vijf jaar lang hebben we het zonder gedaan, en we zijn blij dat we er weer één in huis gehaald hebben.”
Oude herinneringen
Wij, dat is zij en haar man Jan. Ze zijn 22 jaar samen. Hij is schoenmaker. “Maar eind dit jaar gaat zijn winkel definitief dicht. Ik kijk er naar uit. Op maandag sluit hij en hij was de laatste jaren al wel eens vaker een weekje dicht. Maar als hij ook met pensioen is, dan moeten we er geen rekening meer mee houden dat hij thuis moet zijn.” Voor de kinderen moeten ze niet meer thuisblijven. “We hadden allebei al een huwelijk achter de rug toen we onze relatie begonnen. Jan heeft drie dochters, en ik een dochter en een zoon. We hebben samen negen kleinkinderen”, lacht ze. “Mijn dochter Kathy woont in Duitsland. Ze is met een Duitser getrouwd. Ze heeft twee kindjes. En mijn zoon Tom is 18 jaar geleden om het leven gekomen in een ongeval in Heule. Op het kruispunt van de Rodenbachland en de Guido Gezellelaan.”
Eventjes is ze stil. Verdriet versteent. Eigenlijk verdienen alle ouders die ooit een kind verloren hebben een standbeeld, puur omdat ze rechtop blijven. “Ik kan intussen gelukkig weer van het leven genieten”, zegt ze. “Maar af en toe heb ik nog een moeilijke dag. Gisteren nog. Daarom dat ik vandaag zei: ik ga naar de stad, wat winkelen. Hoe dat verdriet plotseling weer opwelt? Door oude herinneringen die weer aan de oppervlakte kwamen. Bepaalde herinneringen kan je niet delen met wie er geen deel van uitmaakt. Ik dacht aan iets met mijn zoon en mijn dochter. Maar zij woont op zes uur rijden, het is niet dat ik eventjes snel bij haar kan langsgaan.”
Nadia is de eerste om te benadrukken dat ze heel veel begrip vindt bij haar man. En dat ze in de loop der jaren ook veel steun gevonden heeft bij haar vroegere partner, de vader van de overleden Tom Verstraete. “En je moet natuurlijk verder. Zo zou mijn zoon het ook gewild hebben. Meer dan ooit weet ik dat ik van het leven moet genieten. Maar dat neemt niet weg dat je ups en downs kent. Er is een periode dat het goed gaat, een andere periode weer wat minder. Maar als je diep zakt, weet je op de duur wel beter hoe je er weer uit geraakt. Zoals een keer gaan winkelen”, lacht ze verontschuldigend. “Het is zoeken hoe je het kan aanpakken. Soms begin ik verwoed allerlei klusjes uit te voeren. Maar dat is ook niet altijd de beste oplossing. Veel mensen kijken je verwonderd aan als je zegt dat je een mindere dag hebt, omdat je bezig bent met je zoon die 18 jaar geleden overleden is. Destijds waren er mensen die een halfjaar na zijn overlijden, durfden te vragen of ik er intussen overheen was. Nee, soms kan je nergens terecht met je verdriet. En je zwijgt er dan ook over. Want je weet dat ze zullen zeggen: ‘Ja, ze is daar weer met haar triestige verhalen.’ Er zijn gelukkig wel enkele mensen van wie ik weet dat ik altijd bij hen terechtkan, als het echt nodig is.”
Verstrooiing
Tom Verstraete ligt begraven in Kortrijk. “In het begin ben ik enorm veel naar zijn graf gaan kijken. Maar ik ging te vaak. Soms voelde ik me goed, ging ik naar het kerkhof en kwam ik geradbraakt terug. Andere momenten kan je er dan wel mee om, maar je weet het nooit op voorhand. Vandaar dat ik niet zo enorm veel meer ga. Ik weet intussen dat ik het verdriet tot een bepaalde grens kan laten komen, maar niet verder. En ik ga het ook niet opzoeken.”
Liever dan het verdriet opzoeken, ontvlucht ze het. “Ik lees wel eens een roman, en ik ben veel op de computer bezig. Ik heb ook een tijdje lessen Photoshop gevolgd. Er zijn ook momenten geweest dat ik overdreef in mijn pogingen om verstrooiing te zoeken. Zo ben ik een tijdlang veel gaan lopen, maar dat deed ik zo fervent dat het op de duur geen ontspanning meer was. Nu ga ik elke dag anderhalf uur wandelen met de hond. En voor de rest heb je natuurlijk altijd je werk in huis hé.”
Nadia hoopt vooral dat de gezondheid goed blijft. “Dat is het belangrijkste. Want als je niet meer goed te been bent, of ziek, kan je niet veel meer doen hé. Dus genieten van wat nog komt. Niet te veel piekeren om onbenulligheden.” Genieten wil niet zeggen dat ze daarom hele horden vrienden om zich heen moet hebben, maakt ze duidelijk. “Ja, ik heb vrienden, maar ik zoek ze ook niet te veel op. Je hoeft niet elke dag iemand te zien. Soms is het goed om alleen te zijn, andere keren heb je iemand nodig en dan bel je om een koffie te gaan drinken.”
De Kortrijkzaan
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier