Toen Jim Verleye (42) en Annelore Maes (38) in 2018 met hun zoontje Mattìa (9) naar de Auvergne verhuisden om er een chambre d’hôtes te openen, hadden ze met dergelijk scenario geen rekening gehouden: extreem noodweer in de regio maakte op 4 juni een abrupt einde aan hun Franse droom. Maar kijk, ondertussen zijn we zeven maanden verder en gloort er weer licht aan het einde van de tunnel. “We zijn West-Vlamingen hé”, knipoogt Jim. “Die geven zich niet zomaar gewonnen.”
Een ongeziene hagelbui – met stenen van wel 10 cm dik – vernietigde vorige zomer in één klap de grote droom van het koppel uit Oostende. Sinds vier jaar baten ze in de Auvergne de chambre d’hôtes ‘Quatre Mains’ uit, maar na het extreme noodweer was de schade aan het dak te groot om nog gasten te ontvangen en viel het seizoen in duigen. Dik een half jaar later is er volgens Jim nog weinig veranderd in het straatbeeld. “Het merendeel van de buren heeft nog altijd geen dak boven het hoofd. Veel mensen gaan hier de winter in onder een plastic afdekzeil”, zegt hij. Dat heeft volgens Jim alles te maken met de oorlog in Oekraïne: de meeste bouwmaterialen zijn er nog maar moeilijk te verkrijgen. “En er is nog een bijkomend probleem: de aannemers in de streek hebben allemaal een overvol orderboek. Ook verzekeraars werken de klok rond”, klinkt het.
Zelf zag Jim zich genoodzaakt om zijn oude baan bij de Oostendse brandweer weer op te nemen. “Ik had tot eind oktober loopbaanonderbreking en was van plan deze te verlengen. Maar aangezien we nu met de chambre d’hôtes nog altijd niks dan onkosten maken, kon ik niet anders dan bij mijn vroegere werkgever aankloppen. Corona was tenslotte ook al een serieuze streep door onze rekening”, aldus Jim, die nu schippert tussen Oostende en de Auvergne. “Een paar weken werken, dan tien dagen Frankrijk en weer een paar weken werken. Annelore blijft met Mattìa in de chambre d’hôtes, want hij gaat hier naar school. Best wel lastig zo, maar da’s het leven. Het kon altijd nog erger.”
Nooit meer views
Het is dezelfde mix van optimisme en realisme die Jim en Annelore in 2018 richting de Franse Auvergne dreef om er hun droom te realiseren. Een droom die nu tijdelijk on hold staat, maar wel al goed uit de startblokken schoot. “Het tweede jaar stonden we met onze chambre d’hôtes al in de top tien van ‘Logeren bij Belgen’, het jaar erop deden we nóg beter. Toen kwam corona; een serieuze domper. Maar na die twee moeilijke jaren zat onze droom weer in de lift. Blij dat we waren toen we eindelijk weer konden vooruitkijken”, vertelt Jim.
Maar dat was buiten de natuurelementen gerekend. “Die eerste weken deed het ongelofelijk veel zeer: alles wat we hadden opgebouwd, was in één keer weggeveegd. Onze Franse droom had plots meer weg van een nachtmerrie”, zegt Jim. De vele steunberichtjes sleurden het gezin erdoor. “Annelore en ik zijn in die periode allebei op onze limieten gebotst, maar ook al was het af en toe met de moed der wanhoop, we besloten toch door te gaan. We hadden geen andere keuze. En ironisch genoeg hebben we nooit meer views gehad dan in die eerste weken na de hagelbui: there’s réally no such thing as bad publicity”, glimlacht Jim.
Voeten op de grond
Ondertussen gaan de herstellingswerken gestaag verder en kijkt het koppel opnieuw voorzichtig vooruit. “We zijn zelf op zoek gegaan naar dakpannen, én naar een aannemer van buiten de getroffen regio. Dat was een risico, maar ondertussen staan we wel al verder dan de meesten. We maken onze reputatie van ondernemende West-Vlamingen hier dus wel waar. Wij geven ons niet zomaar gewonnen hé”, knipoogt Jim. Al blijft het een verhaal van vallen en opstaan. “Nu nog hebben we soms moeilijke dagen, maar we proberen optimistisch te blijven. Het leven kan nu eenmaal tegenslaan, en je leeft ook maar één keer hé. Annelore en ik zijn allebei vechters, en ondanks alles trots op wat we hier verwezenlijkt hebben. Het seizoen lonkt, we mikken nu op eind mei.”
Terugkeren naar Oostende is voor het koppel overigens nooit een optie geweest. “Da’s zelfs nooit ter sprake gekomen”, zegt Jim. “Weet je, Annelore en ik zijn nooit naïeve dromers geweest. We hadden dan wel onze droom in verband met de chambre d’hôtes, maar tegelijk zijn we altijd met beide voetjes op de grond gebleven. Er zijn misschien mensen die daar een wat al te idyllisch beeld van hadden; zo van ‘jullie leven daar als God in Frankijk’. Maar ik kan je verzekeren: zo’n chambre d’hôtes uitbaten is keihard werken.”
Veel solidariteit
“Door de opeenvolgende crisisjaren zijn trouwens ook hier al veel zaken over de kop gegaan, maar er is ook veel solidariteit. Er wordt bijvoorbeeld veel aan ruilhandel gedaan”, zegt Jim nog. “Zelf leven we nu veel meer van dag tot dag. Voor mij was dat een belangrijke levensles, aangezien ik van nature nogal een controlefreak ben. Maar in het leven heb je dus niet altijd alles zelf in handen, en het heeft geen zin om jezelf daarover op te winden. Iedereen maakt goede en slechte tijden mee in een mensenleven.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
