Vrijdag 14 januari was het de laatste keer dat Anzegemnaar Louis Parmentier (60) zijn postronde aanvatte. Na tweeënveertig dienstjaren, waarvan het eerste deel zich afspeelde in Brussel, bediende de geliefde postbode ongeveer vijfendertig jaar de Vichtse buurt. Als teken van dankbaarheid organiseerden enkele Vichtenaren een hartverwarmend afscheid aan deze uitmuntende en galante postbode.
“Iedereen die Louis mee wil uitzwaaien, komt best rond 9u naar de Vichteplaats op vrijdag”, was de boodschap van Patrick Holderbeke (65) op de vooravond van postbode ‘Lode’ zijn laatste werkdag. Voor het feestelijk afscheid liet hij 85 rode ballonnen bedrukken met als opschrift ‘Bedankt Louis!’. “Iedereen werd gevraagd om de ballon aan de brievenbus of aan de voordeur te hangen.”
Oorverdovend applaus
Officieel gaat postbode Lode, zoals hij wordt genoemd in het dorp, pas in mei op pensioen, maar overige ziekte- en vakantiedagen maakten dat 14 januari 2022 zijn laatste werkdag werd. “Het is het enige werk dat ik ooit gedaan heb”, zegt Louis. “Mijn vader stelde 42 jaar geleden voor om mee te doen met het examen op een zondagmorgen in Gent, waarna ik me mocht aanmelden op de Louisalaan in Brussel. Op dat moment kreeg ik bericht dat ik mijn legerdienst gedurende acht maanden moest aanvatten. Die telde mee in mijn aantal dienstjaren bij de post. Mijn eerste werkdag was dan in het jaar 1981 in Sint-Pieters-Woluwe.”
Het afscheid zal me zeker bijblijven, ik heb erg genoten van de enorme waardering van de mensen – Louis Parmentier
Een erehaag aan buurtbewoners stond reikhalzend uit te kijken naar de laatste verschijning van Louis met zijn fiets met gevulde zakken. Plichtsgetrouw zoals gewoonlijk en met een grote dosis humor bezorgde Louis de brieven en kranten bij de juiste bestemmelingen. Een oorverdovend applaus, cadeautjes, een hulde gebracht door kasteelheer Benoit Verhaeghe én een pintje overlaadden de postbode met witte fietshelm bij aankomst. “Met briefkes, met pakskes, regen, wind, zon, ijzel, mist… alles wat je wilde, altijd naarstig, nooit te laat. Heel veel dank, het gaat je goed!”, klonk Benoit in naam van de buurt. Louis Parmentier antwoordde dat hij en zijn vrouw er het beste van gingen maken en wilde op zijn beurt alle mensen van op zijn ronde bedanken. “Jullie hebben me gemaakt tot wie ik nu vandaag ben”, klonk de postbode uit de Koningskouter in Anzegem overtuigd. “Ik ga jullie zeker ook missen, doorheen de jaren ontstonden er mooie banden. Het stopt nu en het zal niet meer zijn van hij is er weer met een factuur”, zei hij laconiek. “Mijn opvolgster Inge De Clercq zal dat zeker ook goed doen en ge moogt er ook alles aan vragen.”
Mentaal afkicken
Op de vraag wat de grootste verandering zal zijn, antwoordt Louis dat het mentaal een stukje afkicken is sinds hij nu twee weken thuis is. “Ik word ’s nachts wakker rond 2u30, het uur dat ik normaal moest opstaan om mijn ronde te doen”, vertelt hij. “Er spelen dan bepaalde fragmenten van tijdens mijn ronde of van de laatste intense dag door mijn hoofd als een levendige film. Het afscheid gaat me zeker ook bijblijven, ik heb erg genoten van de enorme waardering van de mensen. Ik ben nog steeds van aan het bekomen en aan het nagenieten van die hectische dag. Je kan niet overal tegelijk zijn, het was veel op een dag. Het contact met de mensen was voor mij het leuke aan mijn werk. Het meeleven met hen en de vertrouwensband die we opbouwden gedurende al die jaren. Bij bepaalde klanten was ik als het ware een deel van het gezin. Ik ben blij dat ik dit werk zo’n 42 jaar heb mogen en kunnen doen, maar het is elk zijn toer.”
van de oude stempel
“Maar ik ben blij dat het gedaan is. Het vroeg opstaan begon meer van mijn lichaam te eisen. Het samenwerken met de jonge mensen was ook wennen. De mentaliteit is veel veranderd. Ik ben nog iemand van in den ouden tijd, waarbij het contact met de mensen telt. De volgende generatie wil zo snel mogelijk de ronde doen en dan naar huis. De belangstelling in de mensen is er niet meer. Als je daar geen tijd voor neemt of zo niet ingesteld bent, dan komt het er niet meer van”, weet Louis.
Louis geeft aan dat een tegenslag wel eens kon gebeuren, zoals een platte band of heel slechte weersomstandigheden, maar dat dit niet te vergelijken is met de coronatijden. “De crisis heeft niet veel goed gedaan de laatste twee jaar”, stelt hij. “Je zag de mensen wat meer vanop afstand, waardoor er geen vijf minuten tijd meer waren om een potje koffie te drinken. Dat was een groot verschil.”
“Eén van de eerste vaststellingen voor mijn vrouwtje is dat het scheelt in de was. Anders was het werkkledij van een ganse week. We hebben nu tijd om samen te genieten. Afhankelijk van het weer zullen we binnen of buiten een kleinigheidje doen. Tuinieren, een stevige wandeling of eens een dagje weg, we zien wel.” (GV)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
