Al meer dan veertig jaar is Fons Roets (FRO) uit Oostende schrijvend actief in de regionale sportwereld. Als sportliefhebber pur sang leerde hij honderden mensen en hun verhaal kennen. Iedere week duikt hij in de archiefdoos vol herinneringen en anekdotes.
Guido De Greef typeren is geen gemakkelijke opgave. Hij was niet alleen meer dan veertig jaar een uitstekende en ervaren ‘man van de wet’, maar hij blonk ook uit door zijn sportief en artistiek talent. Guido is ook een grote muziekfan, van CCR tot Arno. Op zijn ‘oude dag’ heeft hij zich ontpopt tot romanschrijver, schepper van ‘prikkeBreintje’ op Facebook, en voorzitter van de Bredense Fietsersbond.
Het Witte Paard
Guido De Greef werd geboren op 22 januari 1955 in Leuven. In 1956 kwamen zijn ouders Corneel De Greef, beroepsmilitair bij de Zeemacht, en Henriette Servranckx in de Adolf Buylstraat wonen; daarna op den Opex en in 1970 in Leffinge, waar ze nu nog van hun oude dag genieten.
Guido volgde lager onderwijs in de Moreauxschool en middelbaar in het Koninklijk Atheneum. Daarna ging hij in Brugge voor onderwijzer studeren. Dat was niet echt zijn ding en in het tweede jaar gaf hij die studies op. Hij werkte tijdelijk in Het Witte Paard in Blankenberge en als brouwersgast bij Piedboeuf, en in plaats van zijn legerdienst deed hij ingangsexamen bij de gendarmerie. Hij mocht beginnen in 1976, als onderofficier, en trouwde in 1977 met Rosita Vanhooren. Samen gingen ze in Brussel wonen en in 1979 studeerde hij af als keuronderofficier. Het militaire leven beviel hem en hij werd opperwachtmeester, in het mobiel legioen van Etterbeek. Na een zware aanslag was hij ook een tijdje verantwoordelijk officier op de luchthaven van Zaventem. Van 1980 tot 1984 functioneerde Guido in de brigade van Brussel, ondanks de verhuizing naar Gistel, in 1980. Dat jaar werd zoon Bart geboren, twee jaar later dochter Els. Nu is hij opa van drie kleinkinderen.
Van 1984 tot 1989 was Guido actief bij de brigade Oostende, waar hij het tot brigadecommandant schopte. In 2001 smolten rijkswacht (30) en stedelijke politie (170) samen tot lokale politie, en Guido werd commissaris en stafofficier onder zonechef Philip Caestecker. Hij was coördinator voor openbare orde, evenementen, bezetting van openbaar domein, het voetbal en verkeersmaatregelen. Hij amuseerde zich en werkte na 35 jaar dienst, rijp voor pensioen, nog door tot 1 juli 2019.
“Ik maak graag creaties en ik heb ook het figuurtje ‘prikkeBreintje’ gecreëerd. Met de corona-epidemie zaten we binnen en ineens had ik het lumineuze idee om overal foto’s te maken, met ‘prikkeBreintje’ als blikvanger.”
Guido scheidde in 1996 van Rosita en leerde in 1999 Helga kennen. In 2008 verhuisde hij naar Bredene en in 2014 trouwde hij voor de tweede keer. Daardoor is hij ook twee keer plus-opa. Guido is een echte familieman geworden, want Helga werkt nog en hij moet voor de kleinkinderen chauffeur spelen!
Prikkebreintje
Naast een carrière als ‘militair’ heeft Guido ook binding met kunst en sport. “Toen in 1988 duizend jaar Leffinge werd gevierd en kunstkring Mercurius een tekenwedstrijd organiseerde, nam ik in een zotte bui deel en als pure amateur won ik die wedstrijd”, vertelt Guido. “Van het ene kwam het andere en ik werd als autodidact lid van Mercurius. Mijn voorkeur ging uit naar graffiti spuiten op doek. Tien jaar later werd ik voorzitter van Kunstkring Splinter. In 2001 vierden we ons zilveren jubileum met een groepsexpo, en dit jaar, in augustus, komen we naar Oostende met ‘Splinter meets Ostend’ in de Engelse kerk, in de Langestraat.
“Ik maak graag creaties en ik heb ook het figuurtje ‘prikkeBreintje’ gecreëerd. Met de corona-epidemie zaten we binnen en ineens had ik het lumineuze idee om overal foto’s te maken, met ‘prikkeBreintje’ als blikvanger. Van ‘Meester Prikkebeen’ van Boudewijn de Groot heb ik ‘prikkeBreintje’ gemaakt en op 27 maart van 2021 was een nieuwe uitdaging geboren, de dagelijkse foto op Facebook. Het houdt me bezig en ik hoop er straks ook een wedstrijd aan te koppelen: ‘Waar zit prikkeBreintje?’ Als rasechte Arno-fan – vroeger was het Creedence Clearwater Revival – ben ik heel fier te kunnen vertellen dat het portret dat ik van hem heb geschilderd zijn handtekening draagt.”
Twee keer gedubbeld
Net zoals hij in de kunstwereld geduikeld is, belandde Guido ook in sportmiddens. “Toen ik in Gistel kwam wonen, werd Route 66 georganiseerd, een loopwedstrijd van 13 kilometer over de oude spoorwegbedding Gistel-Torhout, met aankomst aan het Sportcentrum. Met een training van 5 kilometer in de benen nam ik deel. Ik werd twee keer gedubbeld en finishte als laatste. Een week later werd ik in Snellegem weer laatste en besefte dat ik meer moest trainen. Maand na maand begon ik beter te lopen, en in 1986 won ik al drie koersen van 5 kilometer, onder meer in Sint-Kruis. Toen werkte ik al in Oostende en bij de looptrainingen van Jogging Team De Olifant in ’t Bosje leerde ik Daniël Ketels kennen. We werden dikke vrienden en over de middag gingen we samen trainen in ’t Bosje. Samen met Johan Rosseel uit Jabbeke werden we lid van Hermes Oostende en trainden we in de bossen van Zedelgem. Daniël en Johan leerden me lopen!”
“1988 was mijn echte doorbraak, met winst in de Corrida van ’t Sas en Koksijde-Oostende, een organisatie van JT De Olifant. Ik nam elk jaar deel aan de wedstrijden van het Oostends Loopcriterium, won drie keer Dwars door het Westerkwartier, twee keer Rond De Vuurtorenwijk en De Konterdamloop. Ik werd drie keer eindwinnaar, seniores en veteranen, van het criterium en won elk jaar, zeker zes keer, de Wisselbeker van de Rijkswachtloop.”
“Na een mindere periode en als veteraan legde ik mij toe op langere afstanden en marathons. In totaal heb ik twintig marathons gelopen.”
“Na een mindere periode en als veteraan legde ik mij toe op langere afstanden en marathons. Ik liep in 1988 al mijn drie eerste marathons: Grijsloke, Middelkerke en Amsterdam in 2:44’. In 1989 nam ik deel in Keulen, Londen en Athene. In totaal heb ik twintig marathons gelopen. De snelste liep ik in 1991, in Mallorca, 2:31’. Mijn carrière als loper duurde tot 1996; toen verminderde de goesting om te trainen. Ik was mentaal vermoeid en had andere interesses – ik heb altijd graag plezier gemaakt met de collega’s en de vrienden.”
Galapagoseilanden
Guido blijft de sport van nabij volgen, maar samen met zijn Helga is hij een wereldburger geworden. “Naast schilderen, een roman schrijven en de zorg voor vijf kleinkinderen is reizen onze grootste passie geworden”, vertelt hij met enthousiasme. “We hebben zeker de helft van de wereld gezien, van Indonesië en Vietnam in Azië tot Ethiopië in Afrika, van Indië en Tibet tot Cuba en de Galapagoseilanden. We hebben interesse in de mens, cultuur en natuur. We gaan ook twee keer per jaar skiën. Ik heb echt geen tijd om me te vervelen. Mijn ‘prikkeBreintje’ geeft me daar de kans niet toe, want hij staat dagelijks op Facebook, altijd op een andere plaats!”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
