Gedurende meer dan 70 jaar was Michel Herman lid van het koor Sursum Corda. De meeste jaren als actief bestuurslid, steeds als trouw tenor van het koor dat ooit 80 stemmen sterk was. Voor die vele jaren inzet kreeg hij de hoogste onderscheiding die een leek kan ontvangen van de paus. Het ereteken ‘Pro Ecclesia et Pontifice’ dat bij hoge uitzondering wordt verleend.
“Kom toch maar af naar de receptie, je zal er geen spijt van hebben”, kreeg Michel Herman te horen. Michel en echtgenote Rosa Baekelandt hadden net besloten om eens niet naar de jaarlijkse smulavond van hun koor Sursum Corda te gaan. “We komen niet zo graag meer ’s avonds naar buiten”, legt de bijna 89-jarige Michel uit. “Maar bon, omdat ze zo aandrongen trokken we toch naar de receptie. Wist ik veel dat ze mij een wel heel speciaal pakje gingen bezorgen. Uniek!”
Pauselijke bekroning
En of het ereteken dat in het bijzonder pakje zat uniek is! Naar het schijnt kreeg nooit eerder een West-Vlaams koorlid de bekroning ‘Pro Ecclesia et Pontifice’ (Voor Kerk en Paus). Het ereteken en de bijhorende oorkonde is een uiting van waardering vanuit de kerk en de hoogste onderscheiding die een leek kan ontvangen van de Paus. Een uitzonderlijke bekroning dus waarop Michel dan ook apetrots is. “Je krijgt die onderscheiding niet zomaar”, vertelt hij. “Eerder kreeg ik al de drie decoraties Donatianus: brons, zilver en ook goud. Het koor wilde me nog iets speciaals geven, waarop ze de aanvraag startten voor ‘Pro Ecclesia et Pontifice’. Helemaal buiten mijn weten om. De parochiepriester nam het initiatief, dat werd dan aanvaard en voorgelegd aan de bisschop en uiteindelijk door de nuntius in Brussel naar Rome doorgestuurd. De oorkonde is ondertekend door een kardinaal van het Vaticaan.”
Drukkerij Herman
Zijn jarenlange inzet en liefde voor het koor zorgden voor deze ultieme bekroning. Geboren en getogen in Gullegem is Michel een gekende figuur in de gemeente. “Ik kom uit een geslacht van drukkers”, vertelt hij. Mijn grootvader en vader waren drukkers en mijn zoon Roel zet de traditie verder. Bij drukkerij Herman in de Koningin Fabiolastraat zijn de meeste Gullegemnaars wel al eens langs geweest. Van jongsaf was ik ook gek van muziek. In 1939 stichtte mijn nonkel Joris Porteman het koor Sursum Corda – Verhef je hart betekent dat – toen hij net koster benoemd was in Gullegem. Mijn vader Florent was een van de medestichters, en vanaf mijn 15e vergezelde ik hem regelmatig naar de repetities. Na mijn studies werd ik actief koorlid, en eens mijn soldatentijd voorbij was miste ik haast geen repetitie of uitvoering meer.”
Het begin van een lange liefde tussen Michel en het Gullegemse kerkkoor. Hij was niet alleen een begenadigd tenor, als bestuurslid en 15 jaar als voorzitter was hij de spil van de vereniging. Zo getuigt ook Rosa die in 1967 aansloot want vanaf toen werd Sursum Corda een gemengd koor dat vierstemmig zong. Ook Michels zusters Annemie, Flora en Greta en schoonzus Henriette vervoegden het koor dat in zijn topdagen 80 leden telde. “In die jaren namen we deel aan provinciale tornooien. Ooit kregen we daarvoor de bekroning ‘Uitmuntendheid’. Als kerkkoor luisterden we ook begrafenissen op. Het moeten er zo’n 200 geweest zijn. Bij een overlijden belde de begrafenisondernemer mij op, de familie van de overledene had verzocht of ons koor de afscheidsviering wou opluisteren. Waarop ik de familie bezocht om te bepalen welke liederen er dienden gezongen te worden.”
Marie-Louise
Niet zelden was Michel tijdens die begrafenissen dirigent. ‘Hulpdirigent’, corrigeert hij. Het koor was zijn leven, de bekroning die hij nu krijgt is dan ook dik verdiend. Dat beaamt ook Rosa die onomwonden zegt dat het koor niet meer zou bestaan mocht Michel er niet telkens een nieuwe wind liet waaien. Het was dan ook met heel veel spijt dat hij vorig jaar het koor vaarwel zei. Zingen lukte nog wel, maar ’s avonds buiten komen doet Michel liever niet meer.
Twee jaar geleden nam hij al afscheid van zijn prachtige tuin, een andere hobby die hem vele bekroningen bij ‘De Volkstuinen’ opleverde, en trok zijn intrek in een assistentiewoning van Het Kader. Naast woonzorgcentrum Het Gulleheem. Daar kruipt het bloed waar het niet gaan kan, want Michel startte met een zanggroep in Het Gulleheem. Je hoort er geen gregoriaanse liederen meer, wel een veelstemmig meegezongen Marie-Louise.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
