Ruim honderd bedevaarders verzamelen op vrijdagavond 5 mei aan de Sint-Amanduskerk om rond 21 uur te beginnen aan de 133ste editie van de Hallebedevaart. Een van hen is de 66-jarige Michel Dhondt uit de Ter Priemstraat, die na 33 deelnames voor de laatste keer deelneemt aan de tocht van 82 kilometer. “Het wordt te lastig, maar ik doe het uit volle overtuiging en met de grootste goesting. En daar aankomen bezorgt me iedere keer weer een bijna onbeschrijfelijk, heerlijk gevoel.”
Michel Dhondt is een gepensioneerde metselaar. “Ik heb er 42 jaar dienst op zitten en kon dan ook iets vroeger met pensioen. Ik ben getrouwd met Daisy Casteleyn, vader van twee kinderen en opa van drie kleinkinderen. Ik woon in de Ter Priemstraat 1, waar nog veel ruimte is voor mijn grote hobby: tuinieren. Daarnaast doe ik ook nog wat vrijwilligerswerk, zoals helpen bij de voedselbank en decorbouwer bij de lokale toneelvereniging Meer Vreugde. Ik ben ook supporter van zijspanpiloot Marvin Vanluchene.”
Ziekte van vrouw
Hoe hij eigenlijk in het bedevaartavontuur gerold is? “Eigenlijk is het de schuld van mijn schoonbroer Gilbert, die mij aanporde om het ook eens te proberen. Ik liet mij overtuigen en stapte voor de eerste keer mee in 1974. We kwamen toen met drie broers aan de start. Later kwam ook mijn vierde broer André erbij. Elf keer op een rij ben ik te voet naar Halle getrokken, iedere keer met succes. Daarna heb ik een pauze van tien jaar ingelast. Ik ben er opnieuw aan begonnen wegens de ziekte van mijn vrouw. Ik wilde aan Onze-Lieve-Vrouw van Halle om genezing vragen – wat ook gebeurd is.”
“Er is veel meer miserie binnen de Vlaamse huisgezinnen dan je denkt”
“Ik ben er bijna zeker van dat de meeste bedevaarders meewandelen uit overtuiging. Allemaal hebben ze een gegronde reden om de boetetocht af te leggen. Meestal heeft het te maken met hun geloof of een belofte. Er is veel meer miserie binnen de Vlaamse huisgezinnen dan je denkt. Er zouden nog veel meer mensen aan de voettocht deelnemen, mochten ze het fysiek aankunnen. Het is ongelooflijk hoeveel mensen me voor de start vragen om voor hun familie te bidden en bij aankomst een kaars aan te steken bij de Zwarte Madonna in de basiliek. We krijgen niet alleen veel intenties mee om voor te bidden, maar ze vragen ook om een kaars mee te brengen die ze dan thuis bij het Mariabeeld laten branden.”
Als herboren
“Ik ga nu voor de laatste keer mee omdat het fysiek te zwaar wordt, maar bij de volgende editie trek ik mee als verzorger. De hele nacht volg ik dan met de wagen om de bedevaarders te verzorgen, en dat doe ik samen met mijn vrouw Daisy. Ik zou die nacht toch niet kunnen slapen omdat ik daar voortdurend mee bezig ben.”
“Het is juist dat het aantal deelnemers in de loop der jaren sterk verminderd is. Toen ik in 1974 voor de eerste keer deelnam, waren het nog 350. Nu is hun aantal teruggelopen tot een goeie honderd, en dat aantal blijft al enkele jaren constant. Toch stel ik de laatste jaren een grote instroom van Oostrozebeekse jongeren vast en hun aantallen blijven stijgen. Goed, ik ben er zeker van dat een aantal jongeren meelopen om te bewijzen dat zij het kunnen, maar de meesten trekken echt mee uit overtuiging en blijven ook de volgende keer op post, en dat is heel positief.”
“Heelhuids in Halle aankomen geeft een enorme voldoening. Je hebt kunnen waarmaken wat je hebt beloofd. Je wordt er door de familie opgewacht en dat doet iets met een mens. Wanneer ik aankom in Halle krijgt ik opeens het gevoel alsof ik helemaal herboren ben. Een heerlijk gevoel, dat moeilijk onder woorden te brengen is.”
Tien kilometer volstaat
Zijn voorbereiding op die 82 kilometer kan Michel wél onder woorden brengen: “Ik begin drie weken voor de start van de Hallebedevaart. Elke dag wandel ik dan tien kilometer, om in een soort ritme te komen en de wandelschoenen in te lopen. Voor mij volstaat dat – ik ben telkens heel goed aangekomen in Halle.”
Nu maar hopen dat ook die allerlaatste keer voor Michel even vlot verloopt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
