Ze was pas drie toen ze haar eerste stapjes zette op een turnmat bij Turnkring Atlas, dankzij haar papa. Later gaf ze zelf les, stapte ze in het bestuur en nam ze de fakkel over van haar vader. Uren bracht ze door tussen de turntoestellen. Maar nu, na 47 jaar training geven, zet Margot Baekelandt een stapje opzij. “Het zal ontzettend moeilijk worden, maar nu is het tijd voor mijn gezin.”
Onlangs ging Margot Baekelandt (61) met pensioen. “Ik heb altijd gezegd dat ik zou stoppen met training geven wanneer ik zou stoppen met werken”, vertelt ze. “Maar evident is het afscheid zeker niet.”
Margots geschiedenis bij Turnkring Atlas begon op 3-jarige leeftijd, toen haar papa Arsène de vereniging in het leven riep. “De club bevond zich dan nog in het Textielhuis, waar ze gratis een zaaltje konden gebruiken. Ze begonnen er met niets, mijn vader kocht met zijn eigen geld de turntoestellen. Het eerste paard, de eerste springplank, zijn trofeeën… heb ik nog steeds thuis.”
De liefde voor het turnen kreeg Margot mee van haar vader. “Toen hij ziek is geworden, heb ik zelf de touwtjes in handen genomen. Zo zijn we blijven groeien, intussen tellen we 380 leden.”
Topturnhal
Op die groei is Margot ontzettend trots. “Ik ben heel fier dat we er als eerste in geslaagd zijn om de politieke kleur uit de turnclubs te krijgen. Nu lijkt dat een evidentie, maar enkele jaren geleden was dat een unicum. Het absolute hoogtepunt blijft echter de ingebruikname van de topturnhal 14 jaar geleden. Na het Textielhuis verhuisden we even naar de sporthal en een studiezaal van het voormalige college, in afwachting van onze nieuwe stek. Dankzij de topturnhal konden we echt heel sterk groeien en ook meer aandacht geven aan het jongensturnen.”
“Ik was een heel strenge trainer, orde en netheid heerste”
Margot spreekt met ontzettend veel liefde over ‘haar’ turnkring. “Nochtans was ik een heel strenge trainer, dat zullen al mijn leerlingen beamen. Ik vind discipline, maar vooral inzet, heel belangrijk. Voor mij telde minder wat je kon, maar wel hoe hard je je best deed. Bij mij heerste orde en netheid, mijn leerlingen moesten naar mij luisteren. Dat zorgde er dan wel weer voor dat onze groep regelmatig complimentjes kreeg na wedstrijden of kampen.”
Gezin
Margot trainde in haar turncarrière zowat alle leeftijden en categorieën. “Samen met mijn zus Caroline bracht ik op het hoogtepunt van ons trainen gemakkelijk 15 uur per week door tussen de toestellen. Later is dat verminderd naar een negental uren, maar in combinatie met mijn job en mijn schepenambt zorgde dat er toch voor dat ik niet altijd de tijd met mijn gezin kon doorbrengen die ik had gewild.”
Dat wil Margot nu allemaal inhalen. “Na 47 jaar trainen is het tijd geworden om mijn gezin op de eerste plaats te zetten en mijn kleinzoon van nabij te zien opgroeien. Bovendien laat mijn gezondheid het niet meer toe om uren door te brengen op de turnmatten. Ik laat intussen een sterke ploeg achter, met 44 trainers die bijna allemaal uit de club zelf zijn gegroeid en een heel goed bestuur. Dat is een grote geruststelling, want eenvoudig wordt het niet om alles achter te laten.”
Veel traantjes
Haar officiële afscheid van de club kreeg Margot al eind juni. “Met véél traantjes, maar ook veel herinneringen. Zo kreeg ik een prachtig portret en een echt vriendenboek vol foto’s en mooie teksten. Ik weet nu al dat ik het lesgeven het meeste zal missen, maar ook het feit dat onze gymnasten één grote familie vormen en ik dus een stukje van mijn familie moet achterlaten. Ik weet zeker dat ik af en toe nog wel eens zal komen kijken naar een training, gewoon om iedereen nog eens terug te zien. Nu zal het zoeken zijn naar een nieuwe invulling van mijn vrije tijd. Er staan in elk geval nog wat reizen op onze lijst, iets waar ik nu echt tijd voor kan maken.” (LDW)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
