Marc Depuydt: “Ik ben een clown met een diep verdriet”

Het leven heeft Torhoutenaar Marc Depuydt niet gespaard. Door een hersen- en ruggenmergontsteking balanceerde hij in 1997 op de rand van de dood en tijdens zijn revalidatie werd zijn vrouw Ingrid door kanker getroffen, de ziekte waaraan ze begin 2007 na een lange lijdensweg overleed. Marc legt zijn ziel bloot in onze reeks Interne Keuken. “Ik hang soms de clown uit, maar het is er ene met een diep verdriet.”

Door de levensbedreigende encefalomyelitis zakte Marc in 1997 in een zware coma weg. Toen hij na enkele dagen ontwaakte, bleek hij verlamd te zijn, wat drie weken duurde. Hij kroop door het oog van de naald, herstelde geleidelijk, maar voelde zich fysiek nooit meer optimaal. Tijdens zijn revalidatie werd bij zijn vrouw Ingrid Hommez kanker vastgesteld, met een borstamputatie tot gevolg.

De donkere wolken bleven boven het gezin samentroepen, want de daaropvolgende jaren woekerden de kankercellen voort en in 2004 werden uitzaaiingen naar het bot gevonden. Eind 2005 bleek ook Ingrids lever aangetast te zijn.

Niettegenstaande haar moedige gevecht tegen de ziekte, met loodzware therapieën en wisselende perioden van hoop en wanhoop, verloor ze op 8 januari 2007 de ongelijke strijd. Ze werd maar 54.

Kapot van verdriet na overlijden van zijn vrouw

“Na Ingrids dood ben ik door een diep dal gegaan. Naar de buitenwereld toe deed ik me voor als The Great Pretender , de komediant die niet liet blijken hoe zwaar beproefd hij was. Ik ben ernstig ziek geweest, heb veel te vroeg drie schoonbroers en twee schoonzussen verloren en in 2007 mijn vrouw. Mijn hart was gebroken, maar ik deed alsof ik alles aankon. De waarheid was anders. Als jonge weduwnaar ik was maar 54 heb ik zeven jaar in mentaal isolement geleefd, kapot van verdriet. Ik probeerde me wat te ontspannen door op reis te gaan. Dan was ik de clown van het hotel. Tot ik in mijn kamer kwam. Daar was de clown plots dood. Nu nog doe ik me soms als een clown voor, weliswaar in mijn binnenste met een traan. Al probeer ik intussen wél weer positief in het leven te staan. Ik hoop het geluk te kunnen blijven vinden bij mijn vriendin Suzy en mijn beste vriend Gustje, mijn hond. En op de eerste plaats uiteraard bij mijn kinderen en kleinkinderen.”

Kritisch voor de logica in de politiek

“Ik heb een vorm van humor die neigt naar ironie en zelfs sarcasme. Met humor relativeer ik het onrecht in de wereld en de domheid van veel mensen. Dat doe ik al van jongs af. Ik ben wie ik ben, ik heb het hart op de tong. Sommigen kunnen erom lachen, anderen nemen er aanstoot aan, maar dat is dan hún probleem. Als ze het niet met me eens zijn, moeten ze maar afkomen met degelijke argumenten.”

“Ik ben geen racist, maar leg de vinger op de wonde. Onze samenleving wordt er almaar meer ene met migranten die zich niet integreren. Soms heb ik de indruk dat we meer asielcentra en moskeeën tellen dan woonzorgcentra.”

“Ik volg met een kritisch oog de politiek. Ik ben niet tegen pakweg een partij als Groen, maar ook de groenen moeten beseffen dat België de klimaatopwarming niet zal tegenhouden. En waar zit de logica van Groen? Die partij wil de kerncentrales sluiten en in plaats daarvan gascentrales bouwen met veel meer CO2-uitstoot. Of nog zoiets: huizen enorm isoleren en dan de ramen weer openzetten. Ik snap die dingen niet.”

“Ik hoop op vrede, maar dan zonder enige vorm van religie. Godsdiensten zijn naar mijn mening de bron van veel kwaad. Religie is een fabel die in bepaalde gevallen tot extremisme en terreur leidt. Ik stoor me mateloos aan radicalisering en geweld. En mijn hele leven al verafschuw ik pedofielen.”

Supertrouwe hond slaapt bij zijn baas

“Toen ik in 1997 zwaar ziek geworden ben, stond Ingrid elke dag van 14 tot 20.30 uur aan mijn ziekenhuisbed. Op dat moment heb ik ten volle beseft wat liefde écht betekent. Ik heb dat hele verhaal later op papier gezet, een boek dat in 2001 werd uitgegeven met als titel Zolang er de liefde is . Wist ik veel dat er ons nog vreselijke jaren te wachten stonden. Toen Ingrid in 2007 stierf, stortte mijn wereld in. Ik zei al dat ik nu eindelijk weer het geluk probeer vast te houden, onder meer dankzij mijn hond die me supertrouw is. Zo’n huisdier zal ik nooit meer vinden, denk ik. Zo lief, zo aanhankelijk. Hij slaapt altijd bij me. In de namiddag tijdens mijn dutje en ook ‘s nachts in bed. Hij blaft er duchtig op los, maar bijten doet hij niet. In de zomer ga ik drie keer per dag met hem wandelen in het Ravenhofpark en in de winter één keer daags dichter bij mijn deur. Pak mij Gustje af en ik ben helemaal van de kaart.”

Varkenswangetjes leidden tot keukenbrand

“Ik kook heel graag. Ik spendeer veel tijd in de keuken. Ik hou van vlees met bijpassende groenten, maar ik lust geen aardappelen. Ik maak ze wél klaar, maar niet voor mezelf. Ik probeer gezond te koken. Ik gebruik weinig of geen zout en ontvet telkens mijn sauzen. Ik haat diepvriesgerechten. Alles moet vers zijn. Ik hou van vis, met dank aan mijn pa, die kok was en me veel geleerd heeft.”

“Al mijn maaltijden zijn voor wat mij betreft lievelingsgerechten. Ik maak geen eten klaar dat mijn vriendin Suzy en ik niet lusten. Dus komen er geen pikante gerechten op tafel. Mijn favoriete bereidingen? Dat zijn varkenswangetjes en sole meunière , gebakken zeetong. In tegenstelling tot tv-kok Jeroen Meus vermijd ik een teveel aan ajuinen, boter en zout. Ik kook beter dan hij!”

“Ik hou niet van sterrenkeukens. Veel artistiek, weinig eten. Geef mij maar de klassiekers. Sterrenkeukens zijn veel te duur voor wat je krijgt. In het Hof van Cleve kun je champagne bestellen van 3.000 euro voor een fles. Zot toch?”

“In juni 2018 stond mijn keuken in brand. Ik had de varkenswangetjes op het vuur laten staan en was naar het verjaardagsfeest van mijn kleinkind vertrokken. Een misser van formaat, die gelukkig dankzij een alerte buurman geen dramatische omvang kreeg. Dom van mij, maar wie zonder zonde is, werpe de eerste steen…” (lacht)