Mantelzorger Willy staat altijd klaar voor Brigitta: “Een babbel kan deugd doen”

Brigitta Corneillie, die MS heeft. Een zware opgave, maar Willy blijft optimistisch door het leven gaan.

Willy Baert (75) is een geboren en getogen Oostrozebekenaar. Hij heeft zijn hele carrière lang gewerkt als wever bij de firma Vandenberghe in Desselgem. Hij is getrouwd met Brigitta Corneillie (73) en heeft drie kinderen en vijf kleinkinderen. Ondertussen is hij tien jaar actief als mantelzorger. “Het begon allemaal toen mijn vrouw met pensioen ging”, start Willy zijn verhaal. “Ik kende mijn vrouw als een harde werker die nooit over iets klaagde, tot zij plots tekenen van neerslachtigheid vertoonde. Twee jaar lang hebben dokters gezocht naar de oorzaak tot men tot de conclusie kwam dat het MS was. Mijn vrouw was iemand die heel graag werkte, maar op 56-jarige leeftijd werd zij door de arbeidsgeneesheer arbeidsongeschikt verklaard. De gevolgen van MS lieten niet op zich wachten. Zo reed mijn vrouw bijvoorbeeld graag met de auto, maar op 54-jarige leeftijd liet ze de auto staan, ze was bang geworden in het verkeer. Ook wandelen werd op de duur onmogelijk, omdat zij geregeld viel. Vaak moest ik dan de hulp van de buurman inroepen. Gelukkig kon ik met de tussenkomst van de Katholieke Vereniging Gehandicapten Brugge een lift bekomen om haar vlotter opnieuw recht te helpen.”

Huis verbouwen

“Opdat mijn vrouw thuis zou kunnen blijven wonen, moesten we het huis verbouwen. Zo werden alle deuropeningen verbreed en werd de badkamer aangepast met een inloopdouche en een hoger toilet met steunpunten. Ik moet haar er zelf op zetten, want zij kan niet meer zelfstandig bewegen. We kochten ook een aangepaste wagen. Twee keer per dag komt er nu een verpleegster langs om haar te wassen en in bed te stoppen, maar voordien heb ik vele jaren mijn vrouw zelf gewassen. Drie keer in de week komt de kinesist langs voor massage.”

Ik heb ook leren winkelen, iets wat ik vroeger nooit deed

“Ik doe alles in het huishouden. Om zes uur ’s ochtends sta ik op en haal ik mijn vrouw uit het bed. Als mantelzorger ben ik de hele dag in de weer, wat betekent dat mijn leven zich nu volledig thuis afspeelt. Alleen op de middag wanneer mijn vrouw slaapt probeer ik een uurtje in de tuin te werken. Het enige plezier dat ik me gun, is even gaan petanquen bij Okra. Dan ben ik een drietal uurtjes weg, maar ik neem heel wat voorzorgen zodat haar niets kan overkomen. Gelukkig is mijn echtgenote nog goed bij haar verstand”, vertelt Willy.

“Typisch voor mantelzorg is dat je vlug vervreemdt van je vertrouwde omgeving. Vooreerst ga je weinig het huis uit en je bent helemaal niet meer mee met wat er zich in de wereld afspeelt. Gelukkig heeft mijn vrouw nu ook leren werken met de computer zodat ze er nu ook spelletjes kan op spelen. Daar is ze dagelijks een paar uur mee bezig. Als mantelzorger heb ik ook leren winkelen, iets wat ik vroeger nooit deed. Dat was voor mij een grote aanpassing. Meestal doe ik nu mijn boodschappen met de fiets. Mode was vroeger in ons gezin ook heel belangrijk, maar als je niet meer functioneert, valt dit ook weg.”

Taboe

“Vroeger heerste er een groot taboe rond ziek zijn. Niemand mocht toen weten dat iemand ziek was binnen het gezin en er werd ook niet over gepraat. Gelukkig is dit intussen toch al veranderd, al ben ik er zeker van dat er bij veel gezinnen nog altijd een taboe is rond ziek zijn.”

“Of ik mij verzoend heb met mijn situatie als mantelzorger? Zeker, zoals de meeste mantelzorgers. Ik zit niet te treuren en ben ook niet pessimistisch, al kan het soms lastig zijn. Kijk, we zijn nog niet afgeschreven en zeker nog niet dood. We proberen er elke dag het beste van te maken, al kan een babbel met iemand wel deugd doen.” (JC)