Het is zondag. Ik word wakker om 5.45 u. Slaapt u ook zo goed in coronatijden? Ik droom ook opmerkelijk veel. En raar. Vannacht Koning Filip die gekleed als de Britse wacht voor Buckingham Palace, met zo’n hoge berenmuts, de wacht houdt voor mijn supermarkt. Echt waar. Ik zie daar dan een teken in: België beschermt ons dezer dagen goed. Ik zal ook nog wel eens dromen van Pieter De Crem en Maggie De Block als redders op het strand van Oostende. Baywatch!
Neen, het is al 6.45u, bedenk ik plots. Had men de tijd niet meteen twee maanden kunnen doorschuiven? Want zo veelbelovend is 29 maart 2020 niet. Ik hoor het buiten regenen en hard waaien, het wordt een gure zondag. Blijven bewegen… blijven wandelen…: niet met mij, Maggie (ik zie ze al bijna vermanend naar mij toe wandelen op het strand).
Ik snooze liever verder: op een andere zondag 29 maart 2020 waren we vanochtend even op bezoek geweest bij oma, altijd gezellig. En dan naar pépé, altijd aperitieven. Maar vandaag zet ik de boterkoeken aan de deur en wordt het met pépé een babbel vanuit de beplantingen aan zijn terrasje van zijn serviceflat. En op een normale zondag 29 maart 2020 zaten we dan deze middag gezellig met vrienden in ‘t Plein – het was ongetwijfeld mooier weer geweest. Nóg een aperitief, bij Ursi en Nina Ik had wat langer kunnen blijven, er was geen voetbal vandaag. We hadden het ongetwijfeld gehad over de bekerfinale Club Brugge-Antwerp van vorige zondag. 3-0, zeg, wie houdt die tegen in de play-offs… En ook nog een witte wijn? Jaja, zo’n gezellige zondag was het geweest…
Vandaag wordt het van de beplantingen van Ten Olm recht naar ons kot. En lezen, surfen, lezen, televisie… Uitkijken naar maandag, dan mogen we weer werken, zowaar.
Ik snooze niet meer, ik versomber…: en het ergste moet nog komen. Mijn gedachten waaien uit naar Afrika, als dat vuil beest daar echt toeslaat kan, dat kunnen zij niet aan. Zonder Filip met zijn berenmuts en De Crem en De Block in hun rode zwemkostuum, zonder enige gezondheidshygiëne en – zorg. Zelfs zonder corona leven de meesten er al in erbarmelijke omstandigheden.
Dan gaan wij toch niet zeuren zeker over een gure zondag? En ook niet over de volgende drie, vier of vijf zondagen. Of weken. Onze wereld vergaat heus niet. Want de wereld, die gaat nog een eeuwigheid mee.., liet Liesbeth List deze week nog bij haar afscheid van die wereld horen. Na Nine Eleven zou er een derde Wereldoorlog uitbreken. Neen, toch? En de Tsunami van 2004 in Azië kostte 230.000 mensenleven, van alle leeftijden, dat is bijna tien keer meer dan het coronavirus mondiaal. Al is vandaag het einde daarvan nog niet in zicht. Maar we hebben het ook overleefd, we gaan al lang weer op vakantie naar Indonesië. Zie je, het komt allemaal wel weer goed. Het zijn kromme gedachten, zo op een zondagochtend tussen 6.45u en 7u. Zomeruur. Een berenmuts op het hoofd van onze koning, het doet wat met een mens. Maar het beurt toch wat op. Ik kán naar de bakker. Ik mág boterkoeken brengen naar oma. Ik kán dan de eerste De Zondag online lezen. En gelukkig hoef ik vandaag niet te werken. Mag ik kiezen tussen surfen, Netflix, televisie, boeken… En tussen een witte Bourgogne of die Spaanse rode. En vanavond maakt Ann ongetwijfeld weer iets heel erg lekkers klaar. Ik spring fluks uit bed.
Opinies
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier