Maaike Cafmeyer: “Ik ben de jager, de G. I. Joe die naar de supermarkt gaat”

Vrouwen zijn beter bestand tegen het virus, maar niet immuun. Humor en roem helpen ook al niet. Dus zit ook Maaike Cafmeyer opgesloten in haar huis in Sint-Amandsberg. Samen met haar man, cellist Frans Grapperhaus, en hun twee dochtertjes van 8 en 10. “Niemand heeft zulke tijden al meegemaakt, behalve mijn grootmoeder, die nog liever haar vals gebit inslikte dan een woord over de oorlog te zeggen.”

Maaike Cafmeyer (47) was eigenlijk helemaal klaar om de komende maanden samen met Peter de Graef te gaan toeren met het theaterstuk Hullep!. Hij had het geschreven, deels gebaseerd op haar ideeën die heel toepasselijk gingen over “dat er een reset nodig is”. De realiteit heeft hen ingehaald. Maar Maaike heeft haar zin voor humor er niet bij verloren.

Mag er gelachen worden met corona?

“Het is natuurlijk niet meer om mee te lachen, maar je lacht omdat je een beetje humor nodig hebt als uitlaatklep. Maar lachen mét corona, neen, dat is moeilijk. We zetten de tv niet meer de hele tijd aan, want dat gaat gewoon niet meer. Gisteren (dinsdag, red.) was er het nieuws van dat meisje van twaalf dat in Gent gestorven is. Mijn kinderen zitten in dezelfde leeftijdsgroep. Dan komt het wel heel nabij. Je weet dat het virus niemand spaart. Niettemin merk ik dat we veel leute hebben in ons gezin. Maar dat is ook ondanks dat virus. Omdat we er samen iets van moeten maken.”

Ik merk dat ook bij ons thuis. Je voelt met elkaar mee.

“Ja, eigenlijk wel. Niemand heeft zulke tijden meegemaakt, behalve mijn grootmoeder, die nog liever haar vals gebit inslikte dan een woord over de oorlog te zeggen (lacht). Je weet niet wat er gaat komen. Ik ben heel positief ingesteld en ik ben het gewoon om met onzekerheid om te gaan, maar als je dan opeens ziet dat de tournee die ik met Peter de Graef zou doen, helemaal is afgelast, ja, dat zijn serieuze strepen door mijn rekening. Je kan dan wel zeggen: we gaan dat later brengen, maar waar en wanneer? Er is sprake van de vakantie, aangezien de mensen toch niet op reis zullen mogen gaan. Of later. Maar als er dan een tweede golf van de epidemie passeert, ben je er weer aan voor de moeite.”

Misschien moet je gewoon verpleegster worden.

“Ik wou daar niet mee inzitten. Ik ben heel praktisch ingesteld. Soms denk ik: Oké, je moet dan misschien toch even in Delhaize aan de kassa gaan zitten, of effectief, waar er hulp nodig is. Veel collega’s van mij hebben het kunstenaarsstatuut. Mijn man ook. Dat statuut is eigenlijk de hel, een klucht op zich. Ik heb het zelfstandigenstatuut, dat is ook keihard, maar het kunstenaarsstatuut is pure Kafka. Je moet voortdurend met bewijzen komen aandraven voor een regel die sinds gisteren alweer veranderd is.

“Ik heb zwakke longen. Misschien ben ik vatbaarder voor het virus”

Een collega van mij kondigde de ene dag aan dat zijn shows waren afgelast en de volgende dag kreeg hij een uitnodiging van de VDAB om aan de Lidl als steward aan de deur te gaan staan (lacht). Dat vind ik humor. Nee, serieus, voor veel acteurs en muzikanten wordt het een regelrechte ramp.”

Waag jij je tegenwoordig buiten?

“Ja, ik ben de jager, de G. I. Joe die naar de supermarkt gaat. Ik heb mijn handschoenen aan en mijn bouwmasker, want een ander heb ik niet. Ik ontsmet mijn kar, en bij thuiskomst was ik keihard mijn handen. Ik doe het maximum. Frans is in de vijftig en hij heeft twee jaar geleden zo’n zware griep gehad, dat hij zijn einde voelde naderen. Die schrik zit er nog in.”

Hoe is het met jouw immuunsysteem gesteld?

“Ik heb van kindsaf aan zwakke longen. Ik had chronische bronchitissen nog voor ik kon spreken. Ik heb ook vaak longontstekingen gehad. Desondanks ga ik wel vaker ziek naar mijn werk. Dat doen acteurs altijd. Maar één keer hebben ze de opnames van Eigen kweek moeten stilleggen omdat ik midden in de zomer een longontsteking had. Dat was heftig. Je hoofd wil nog mee, maar je lichaam niet meer. Misschien ben ik vatbaarder voor het virus, maar ik kan hier als bange wezel in mijn kot blijven zitten en de cement van tussen de muren beginnen eten, maar daar schiet je niets mee op.”

Han Solo lost dagelijks een filmpje op het internet, Wim Opbrouck ook. Iets voor jou?

“Ik ben zelf een beetje te veel van slag om daaraan mee te doen. Al spelen we nu ook met het hele gezin muziek. Op 22 maart werd er in Nederland een oproep gedaan aan iedereen die muziek maakte, of het met een doedelzak was of een blokfluit, om de zorgverleners een hart onder de riem te steken met een opname van Beethovens Ode an die Freude. Sindsdien hebben we enkele dingetjes uitgeprobeerd. Ik neem ze op, maar zet ze niet op sociale media. Enfin, ik deel ze met familie en vrienden. En ja, dat doet deugd.”

Blijf op de hoogte van Hullep!: www.hullep.be

Maaike Cafmeyer