Op 6 september 2002 verdween de toen 32-jarige Tania Amand spoorloos. 20 jaar later ontbreekt nog steeds elk spoor van de vrouw. Haar dochter, op het moment van de verdwijning amper 9 jaar, zoekt nog steeds naar antwoorden. “Ze noemde mij altijd haar kleine smurf”, klinkt het bij dochter Lisa.
Speurders zijn nog steeds op zoek naar wat er zich die bewuste 6 september 2002 heeft afgespeeld in Oostende. Tania woonde op het moment van haar verdwijning met haar man en haar twee dochters in een appartement in de Nieuwpoortsesteenweg. Die bewuste vrijdag veranderde het leven van het vierkoppige gezin echter voorgoed. Aan het woord is de toen negenjarige dochter van Tania, Lisa. Ze is ondertussen uitgegroeid tot een 29-jarige volwassen vrouw en heeft zelf een zoontje van vijf jaar. 20 jaar nadat haar mama met de noorderzon verdween, wil ze haar verhaal doen, omdat ze antwoorden wil.
“Ik herinner mij die dag nog alsof het gisteren was”, vertelt Lisa. “Ik liep school pal naast de deur van waar we woonden. Mama had de gewoonte om in de pauze te zwaaien. Ze had vanop het balkon zicht over de speelplaats. Die vrijdag, in de eerste pauze, keek ik op richting ons balkon, maar mama was er niet. Ook toen ik die avond thuis kwam van school, was mama er nog niet. Ik zou haar voor de laatste keer gezien hebben toen ik ’s morgens naar school vertrok. Sindsdien ontbreekt van mijn mama elk spoor. Haar gsm-signaal werd voor het laatst opgepikt tussen Bredene en De haan; daarna niets meer.”
Sterke band
Lisa had een sterke band met haar mama. “Ze noemde mij altijd haar kleine smurf”, herinnert ze zich nog. “Mama was een hele trotse vrouw en graag gezien door iedereen. Ze was amper anderhalve meter groot, maar haar grote mond en het feit dat ze er stond na zoveel meegemaakt te hebben, maakte haar wel twee meter groot. Ik was zo trots dat zij mijn mama was. Ik keek echt naar haar op en doe dat nog steeds. Die grote mond en die sterke persoonlijkheid heb ik van haar geërfd en daar ben ik best wel trots op.”
Lisa had het tijdens haar jeugdjaren allesbehalve gemakkelijk. Ze worstelde met haar gevoelens en was rebels. Datzelfde jaar nog kwam ze in een pleeggezin terecht. “Ik kon er niet aarden, mistte mijn mama en voelde me in de steek gelaten. Mijn leven was in een klap totaal veranderd. Met mijn papa en mijn zus, die bij mijn vader bleef wonen, werd alle contact verbroken. Toen ik twaalf jaar was, ging ik terug bij mijn vader wonen. Ik voelde mij er echter niet meer thuis en toen ik 18 jaar werd, heb ik er de deur voorgoed dicht getrokken. Sindsdien is er helemaal geen contact meer tussen ons. Ondanks alle miserie die ik in mijn jeugdjaren meegemaakt heb, sta ik sterk in het leven. Ik heb nochtans diep gezeten, heel diep. Maar ik heb me elke keer opnieuw opgetrokken aan de herinneringen aan mijn mama. Hoe sterk zij wel was en dat wou ik ook zijn. Toen mijn zoontje ter wereld kwam, ben ik nog sterker in mijn schoenen gaan staan. Voor hem, maar ook voor mezelf. Alles wat ik vroeger heb, meegemaakt kan en zal mij niet kapot krijgen”, aldus Lisa.
Hoop op spoor
De jonge vrouw koestert nog steeds de hoop om enig spoor van haar mama terug te vinden, al lijkt dat ijdele hoop te zijn. Ook de speurders blijven de zaak opvolgen. “In mijn hart weet ik dat ze er niet meer is”, zegt Lisa na een lange stilte. “Ik wil antwoorden op de vraag wat er die dag gebeurd is. De piste zelfmoord werd onderzocht en nadien door de speurders van tafel geveegd. Mijn mama zou onmogelijk haar kinderen uit vrije wil in de steek gelaten hebben. Ik heb nu zelf een zoontje van vijf jaar en zou het mij niet kunnen voorstellen dat ik zomaar zou vertrekken. Zij ook niet, want wij waren haar alles. Ik houd mijn mama levendig door aan mijn zoon verhalen te vertellen over haar. Ik wil rust in mijn hoofd, eindelijk antwoorden en mama op zijn minst een laatste rustplaats geven, want dat verdient ze wel.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier