“De bewoners van onze woonzorgcentra werden zo goed mogelijk begeleid tijdens de lockdowns. Ons personeel plooide zich dubbel om onze ouderen te beschermen.” Dat zegt Laurent Hostekint, directeur Zorg van Motena als hij de balans opmaakt na twee lockdowns.
Hoe zit het nu eigenlijk met het protocol in de vier Motena-woonzorgcentra?
Laurent Hostekint : “We passen strikt de richtlijnen van de overheid toe. Er mogen twee nauwe contacten op bezoek komen en om de twee weken mogen die wisselen. Daarbij mag er slechts één nauw contact op de kamer komen en als ze met twee zijn, kunnen ze in onze publieke ruimtes terecht. De bezoekers moeten uiteraard een mondmasker dragen en ontsmettingsgel gebruiken. Kappers en andere contactberoepen mogen nog niet binnen in de woonzorgcentra.”
Was er een grote bereidheid tot vaccinatie bij de bewoners?
“Enorm. Van onze 455 bewoners in de vier Motena-woonzorgcentra hebben er slechts vier of vijf een vaccin geweigerd. Ook 90 à 95 procent van onze medewerkers is gevaccineerd.”
Dat betekent dus dat het rijk van de vrijheid vroeger zal passeren bij jullie?
“Dat durf ik niet te zeggen. We weten nog altijd niet wat de impact van de transmissie is, het virus kan nog steeds circuleren. Er zijn veel frustraties en verdriet geweest bij bewoners, familie en personeel.”
Vooral ook omdat de meeste overlijdens in het begin in woonzorgcentra te betreuren vielen?
“In onze woonzorgcentra zijn er tijdens de twee golven 25 bewoners gestorven. Ieder overlijden is er natuurlijk één te veel, maar gezien de ongeziene crisis mogen we toch zeggen dat we ons uiterste best hebben gedaan om iedereen zoveel mogelijk te beschermen. Nogmaals: het was onvoorstelbaar hard voor onze bewoners en hun familie, maar ook voor onze medewerkers. Menselijkheid stond altijd op de eerste plaats. Niemand is alleen gestorven, de naaste familie mocht altijd afscheid nemen en bij haar geliefde zijn in de laatste levensfase. Weliswaar volledig beschermd en volgens het strenge veiligheidsprotocol, maar ze waren hun geliefde nabij.”
Om dan de Nederlandse schrijfster en columniste Marianne Zwagerman te horen verklaren dat het niet zo erg is om ‘dor hout iets sneller te kappen’? Het is al erg om onze ouderen te vergelijken met dor hout, maar hun dood rationeel voorstellen was toch
“Een negatief verhaal of een negatieve uitspraak spreekt soms meer aan en roept hevige reacties op. Veel media stappen daar toch een beetje in mee. Herinner je dat je zelf enkele maanden geleden een illustratieve foto wilde nemen van een bewoner die zat te zwaaien vanachter zijn raam? Ik heb toen voorgesteld om een foto te maken van een bewoner die op hetzelfde ogenblik met zijn nauw contact een pintje zat te drinken op ons terras. De perceptie was meteen helemaal anders, en ik was blij dat je mijn voorstel volgde.”
“Bewoners zeggen vaak: we moesten al veel vroeger naar hier zijn gekomen”
“Ik denk niet dat iemand onze ouderen als dor hout ziet, neen. Iedereen bij ons heeft zijn stinkende best gedaan om het onze bewoners naar de zin te maken en hen te doen vergeten dat er buiten een coronacrisis woedde. Nooit werd er meer cava gedronken en gezongen dan in die periode. De ouderen die alleen woonden en geen bezoek mochten ontvangen, waren meer te beklagen dan onze bewoners. Onze mensen werden immers constant omringd door mensen die voor hen zorgen en hen graag zien.”
Opvallend: er zijn geen wachtlijsten meer in de woonzorgcentra in Vlaanderen?
“Dat klopt. Er is momenteel tien procent leegstand op Vlaams niveau in de woonzorgcentra. In onze woonzorgcentra staan geen kamers leeg. Maar ik begrijp dat mensen bang zijn om de stap te zetten naar een woonzorgcentrum. In normale tijden is het al een grote en emotionele stap om je huis te verlaten om in een woonzorgcentrum te gaan wonen. Corona heeft voor een nog grotere vrees gezorgd: er mocht geen bezoek komen, de bewoners mochten niet naar buiten en er waren veel sterfgevallen.”
Kan die tendens gekeerd worden?
“Het komt er nu op aan om nog meer het waarheidsgetrouwe beeld van onze woonzorgcentra te tonen. We moeten nog meer meegeven dat wij een thuisgevoel scheppen, met alle autonomie die men kan hebben. Dat gaat van opstaan wanneer men wil tot het soort beleg dat men wenst op de ontbijtboterham. Het mooiste compliment dat we van bewoners vaak krijgen, is dat ze ons zeggen dat ze al veel vroeger naar ons moesten gekomen zijn.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
