Laurent (10) is een van de slimste kinderen ter wereld: “Ik vind mezelf heel normaal”

Hij begon op zijn vierde aan de lagere school, op zijn zevende aan het middelbaar onderwijs en op zijn achtste aan de universiteit. Hij is nu tien en bereidt zijn doctoraat voor. Laurent Simons, geboren en opgegroeid in Oostende, is een van de slimste kinderen ter wereld. Zijn studies lopen nu ietwat vertraging op door de coronacrisis, maar zijn droom blijft onveranderd: artificiële organen kunnen maken, zodat hij zijn geliefde oma en opa een nieuw hart kan geven.

We spreken Laurent en zijn papa Alexander (38) met Skype. Ze zijn nu in Amsterdam, waar de jonge bolleboos een dag gevolgd werd voor de documentaire die over hem in de maak is. Alexander is Belg en groeide op in Brugge, mama Lydia Bakker (30) is Nederlandse. Ze hadden tot voor kort samen een tandartsenpraktijk in Nederland: Alexander is tandarts, Lydia praktijkmanager. Tot vorig jaar woonde Laurent bij zijn grootouders in Oostende, maar intussen verhuisden die mee naar Nederland.

“Ik werk nu vooral thuis”, vertelt Laurent. “Ik ben het onderwerp aan het definiëren voor mijn PhD (doctoraat, red.) en heb videomeetings. Het is wel wennen. Tot enkele weken geleden was het vliegtuig in, vliegtuig uit. Maar met het coronavirus zijn we voorzichtiger en blijf ik thuis. Als ik straks in het buitenland ga studeren, zullen we een appartement huren. Ik zal er soms met mijn oma en opa en soms met mijn mama en papa wonen.”

Iets meer spelen

“Laurent studeert aan een universiteit in Zweden en er zijn plannen om ook in Israël, Zwitserland en de Verenigde Staten te gaan studeren. Van vijf universiteiten kregen we een mooi voorstel”, aldus papa Alexander. “Zij maken individuele programma’s op maat voor hem. We moeten nu kiezen wat het beste is. Daarom willen we er enkele keren naartoe gaan, maar met corona komt dat nu ongelegen.”

“Het studeren gaat nu trager dan ik had gewild”, zegt Laurent. “Ik ben wel gewoon om thuis te werken. De literatuur schuif ik naar voren en het labowerk naar achteren, maar het gaat toch niet op volle toeren. Of ik nu meer tijd heb om te spelen? Evenveel en soms zelfs meer. Het hangt ervan af wanneer mijn vrienden beschikbaar zijn. Dat was vorige week wat meer met de paasvakantie. We spelen op afstand. Fortnite, mijn favoriete computergame.”

Alles zelf plannen

Opvallend: het Oostendse wonderkind besteedt gemiddeld slechts één tot twee uur per dag aan zijn studies. “Vakken waar anderen acht weken over doen, doet hij in een week”, zegt zijn papa. “Maandag theorie, dinsdag labo’s, woensdag studeren, donderdag vragenuurtje en vrijdag examen. De rest van de tijd speelt hij. Zijn neef en nicht en de vriendinnen Amber en Charlotte vormen de vaste kern van vrienden. Die kennen hem al van voor hij bekend was. Dan is er nog een ruime kring van vrienden die hij later leerde kennen, allemaal tien-, twaalfjarigen.”

Als hij moet kiezen tussen het leven van zijn vrienden en dat van hem, is de keuze vlug gemaakt. “Ik ben gelukkiger met mijn leven”, zegt hij beslist. “Ik heb meer vrije tijd en kan alles zelf plannen. Als we aan het spelen zijn, moeten zij plots stoppen om hun schoolwerk te doen. Ik niet. Een school is toch een beetje een gevangenis.”

Laurent vindt zichzelf niet anders dan de anderen. “Ik vind mezelf heel normaal. Maar voor mijn mama en papa, mijn leerkrachten… was het wel een beetje raar dat ik op mijn zesde al naar de middelbare school kon.” Alexander: “Wij hebben het zelf niet gemerkt. Maar mijn ouders wel. Tot vorig jaar is Laurent opgegroeid bij zijn oma en opa in Oostende. Zij vertelden ons dat hij wel héél slim was. Wij dachten eerst dat het stoeferij van trotse grootouders was, zoals ze in West-Vlaanderen zeggen. Maar na de eerste kleuterklas bleek hij inderdaad klaar te zijn voor de lagere school.”

Organen maken

“Ook zijn eerste leerjaar in Oostende ging heel vlot. Al zijn examens waren top. Na het eerste leerjaar lieten we een IQ-test afnemen. Dat was heel bizar. Er was gezegd dat die een hele voormiddag zou duren en dat hij best iets meebracht om tussendoor te eten. Maar Laurent was in een uurtje klaar en haalde de maximumscore van 145. Einstein had een IQ van 160, maar deze test ging niet hoger.”

“Toen hij op zijn zesde naar de middelbare school trok, stonden de leerkrachten paraat om te helpen als hij zou vallen. Maar hij ging nog sneller vooruit dan in de basisschool. Hij deed zelfs zijn derde graad over, bij de Jozefienen in Brugge. Hij wou zijn middelbare diploma koste was kost in België halen. Laurent heeft de dubbele nationaliteit, maar voelt zich Belg. Hij maakt zich boos als ze hem in Nederland Nederlander durven te noemen. De streek van Oostende en Brugge trekt heel erg.”

Sinds zijn acht jaar zit Laurent aan de universiteit en ook daar gaat hij als een speer vooruit. “Hij leert niet één bepaald beroep”, legt zijn papa uit. “Hij wil meer een homo universalis worden. Zijn sterkte is dat hij heel snel verbanden kan leggen.” Laurent pikt in: “Ik studeer heel veel fysica, wiskunde, medische wetenschappen… Mijn droom is om artificiële organen uit te vinden en zo mijn oma en opa te helpen. Zij hebben hartproblemen. Ik zou graag een kunsthart voor hen maken. Maar ook longen, nieren, hersenen… Iets doen aan corona? Misschien, maar ik denk het niet. Dat wordt opgelost.”

Niet voor het geld

“Wij hebben maar één kind en kunnen niet vergelijken met andere kinderen. Laurent is een categorie apart”, zegt zijn papa. “We kunnen alleen maar al doende leren. Het beste is zoveel mogelijk naar hem te luisteren. We deden altijd wat Laurent wilde en hadden daar nog geen enkele keer spijt van. Niet alleen cognitief, ook in zijn dagelijkse keuzes is hij erg volwassen. Dat geeft ons gemoedsrust. Hij zoekt nochtans vaak de grenzen op. ‘s Ochtends na het ontbijt begint hij te studeren aan een vak waarvan hij dezelfde dag examen heeft. Dat is stressen. Maar we maken elk onze eigen keuzes en dat houdt ons als gezin in balans.”

“De academische wereld is heel gemeen. Ze gaan soms over lijken. Dat vrezen we soms wel als ouders”, bekent Alexander. “De kans is heel groot dat Laurent binnenkort ook business administration gaat studeren in Zwitserland. Wij zouden graag hebben dat hij daarvan proeft. Dan leert hij ook die valkuilen kennen en heeft hij dat achter de hand. Voor hetzelfde geld wordt hij later verliefd, wil hij stoppen met studeren en gaan reizen.”

“Ik zit graag aan de universiteit. Dan speel ik als ik zelf wil”

“Als Laurent zijn capaciteiten zou gebruiken in finance, zou hij heel rijk kunnen worden. Als ik zijn mogelijkheden had, zou ik al dat gezeur aan de universiteiten niet willen. Maar hij moet vooral zijn eigen keuzes maken. Hij wil zelfs niet rijk worden. Als hij iets uitvindt, moet het voor iedereen zijn, zegt hij. Ik begrijp dat wel, ook al ben ik het er niet mee eens. Wij zorgen voor een huis voor hem en later voor een sportieve auto. Waarmee hij kan scoren bij de meisjes.” Maar wil Laurent dat wel? “Mmmjaa”, klinkt het, met een monkellachje.