Kristien Oplinus (67) is de Krak van Roeselare: “Ik droom nog van een individuele WK-medaille”

Kristien Oplinus (67) uit Roeselare staat als Krak op het hoogste schavotje, maar het is een plaats die haar ook in de atletiekwereld niet vreemd is. In 2022 pakte ze een resem titels, maar ze blijft doorgaan.

Atletiek was binnen het gezin Verbeke-Oplinus een familiesport, maar voor Kristien startte het al in haar jeugd. “Zelf ben ik begonnen op mijn 12de”, vertelt Kristien. “Ik sloot me aan bij de atletiekclub nadat mijn oudere broer en zus dat ook deden. In die tijd waren er voor meisjes ook niet zoveel sportmogelijkheden als nu. Tot mijn 18de heb ik competitie gedaan, na mijn studies heb ik toen de draad weer opgenomen. Ondertussen ging mijn man ook mee en uiteindelijk ook de kinderen. Op woensdag en vrijdag gingen we altijd samen trainen. Zeger heeft zich later op zwemmen en waterpolo gestort, Hannah heeft ook nog aan ballet gedaan. Maar ik ben altijd in de atletieksport actief gebleven. En dat doe ik nu nog verder zolang ik het graag doe en ik het kan blijven doen.”

Stil zitten is ook niet echt aan Kristien besteed. “Ik ben haast iedere dag in de weer. Nu in de winter doe ik aan crossfit, dat is een combinatie van atletiek, gymnastiek, powerliften… Erg gevarieerde trainingen onder begeleiding. Ik ga ook bij mijn nichtje Qoja Oplinus in Gits één keer per week trampolinefitness doen.”

Wat een palmares

En dankzij al dat trainen boekt Kristien nog altijd resultaten. Twee wereldtitels met de estafetteteams 4×100 en 4×400 meter op het WK Masters, vijf provinciale, twee Vlaamse en vier Belgische titels. Ziedaar het palmares waarmee Kristien Oplinus het jaar 2022 afsloot. Maar ondertussen is ze ook al opnieuw in volle voorbereiding voor het WK in Polen. “Vorig jaar reisden we naar Finland, nu zal het dus Polen worden. Mijn man gaat dan mee, we maken er een reisje van, maar veel tijd om iets te bezichtigen heb je wel niet. Je ziet vooral het hotel en het stadion.”

“Maar zo’n WK blijft een leuk gebeuren. Je komt er terecht in een heel internationaal gezelschap met atleten van Brazilië tot Australië. Vooral de finaledag is leuk. Ze starten dan met de jongste categorieën en werken zo naar boven toe. Tot de atleten die ouder zijn dan 90 jaar. Maar zolang zal ik allicht niet verder doen”, lacht Kristien.

“Maar als ik het graag blijf doen en het lukt me, dan zet ik door. Ik heb recent ook nog een Belgisch record verbeterd, dus het lukt me nog. Wel is het zo dat ik nu meer op kracht loop dan op finesse. In 2011 heb ik eens mijn gewrichtsbanden gescheurd en sindsdien heb ik het verspringen gelaten voor wat het is. Voor de rest ben ik eigenlijk altijd een sprintster geweest. Nu liefst de iets langere nummers, ik schiet niet meer zo vlot uit mijn startblokken. Maar lange afstanden lopen is ook niet echt aan mij besteed. Als ik een stratenloop zou doen, dan eindig ik gegarandeerd achterin. Maar ik begeleid bij FLAC wel de Start to Run, die vijf kilometer waarnaar we toe werken kan ik wel aan. Maar veel meer moet het voor mij niet zijn.”

Eind maart is er dus het WK in Polen. “Daar hoop ik nog op een individuele medaille, vorig jaar eindigde ik vierde en dus net naast het podium. Maar het EK in september gaan we aan ons laten voorbijgaan. We zouden deze zomer graag eens op reis gaan.”