Als echtgenote van een rijkswachter mocht Maria Stroo geen eigen loopbaan hebben. Ze besloot zich dan maar in te zetten voor anderen: bij het Rode Kruis en in het woonzorgcentrum.
“In mijn jonge jaren moest ik op de boerderij van mijn ouders meehelpen”, herinnert Maria zich nog goed. “Maar ik heb altijd graag de handen uit de mouwen gestoken. En ik ben graag onder de mensen! Al mocht ik dan geen officiële betaalde job hebben door het statuut van mijn man, dat belette me niet om vrijwilligerswerk te doen! Ik moet bekennen dat ik toch wel een traantje heb gelaten toen we van Gent naar Veurne verhuisden en we ons mooie huis moesten achterlaten… Maar intussen voel ik mij hier helemaal thuis. Ik sloot me aan bij het Rode Kruis als vrijwilliger, want ik help ook graag mensen. Ik ging wandelen met mensen die niet meer goed te been waren en in een rolstoel zaten. Hele reeken karren heb ik voortgeduwd! Voor een wandeling, maar ook naar de mis.”
“Ik kon ook nooit ‘neen’ zeggen… En hoeveel Rode Kruisstickers ik samen met Hubert, de broer van Will Tura, heb verkocht… Ik weet het niet meer, maar het waren er massa’s. In wzc Ter Linden was ik ook altijd van de partij op de bingonamiddagen. Op bepaalde dagen was het zelfs bijna spurten van Ter Linden naar Maria Troost. Uiteindelijk werd ik de vaste kracht in de cafetaria van Maria Troost. Dat heb ik 22 jaar volgehouden. En wat deed ik dat graag!”
Lachende rijkswachter
“Ik kende al die mensen, en zij kenden mij… Toen mijn man Gaby met pensioen ging, vergezelde hij me, en deden we het met twee. Maar hij is 14 jaar geleden gestorven. Gaby en directeur Koen, dat waren altijd de plezante mannen, die graag lachten, moppen tapten, een pintje dronken… Ze noemden mijn man niet voor niks de lachende rijkswachter! Maar ik vind wel dat de tijden veranderd zijn en dat de mentaliteit met de jaren anders is geworden.”
Dat kan directeur Koen alleen maar beamen. “Het ging hier altijd gezapig aan toe, er was nooit ruzie, Maria was altijd meedenkend en loyaal, en iemand ‘van de vooruit’! Als er iemand was op wie je altijd kon rekenen, dan was het Maria! En met haar 92 lentes komt ze nog altijd heel koket en verzorgd voor de dag!”
Lange revalidatie
Ondanks haar leeftijd kwam het geen moment bij Maria op om haar vrijwilligersjas aan de kapstok te hangen. Maar vorig jaar kwam ze lelijk ten val en moest ze net in de coronaperiode naar het KEI (Koningin Elisabeth-Instituut) voor een maandenlange revalidatie. “Wat heb ik intussen die rollator al verwenst”, zegt ze.
“Elke dag was ik om 8.30 uur bij de kine om op de velo mijn spieren te oefenen. En ik trapte de pedalen stevig rond. De kinesitherapeut zei toen: ‘maar je hebt al bijna 5 kilometer gereden!’ Ja, zei ik dan, ik was al bijna thuis! Nu ben ik eindelijk thuis, maar ik oefen nog altijd, want ik wil die karre kwijt! Jammer dat ik de cafetaria niet meer kan doen, maar naar de bingonamiddagen kom ik al wel terug! Dat sociale contact, die babbel met de mensen, wat heb ik dat gemist! Dat heb ik nog beter beseft toen ik in het KEI was, want daar mocht toen niemand op bezoek komen. Wat was dat een trieste, eenzame periode…”
Had je verwacht Krak te worden?
“Maar nee, wat een verrassing was dat! Ik heb zelfs de krant gemist waar ik in stond! Nochtans haal ik hem elke week, maar die week net niet! Mijn zoon Hugo is hem toen meteen voor mij gaan kopen. Ik weet niet eens hoe dat stemmen gebeurt, want ik heb geen computer. Maar ik hoor dat de mensen hier in Maria Troost heel hard hun best hebben gedaan en reclame voor mij hebben gemaakt.”
Hoe reageert je familie op jouw BV-schap?
“Mijn dochter woont in Gent, een zoon woont in Frankrijk, alleen mijn zoon Hugo woont nog in de buurt. Maar we bellen elkaar regelmatig, en ze konden het bijna niet geloven!”
Hoe belangrijk is sociaal contact voor jou?
“De Krak-verkiezing bevestigt dat mensen zich verbonden voelen en elkaar nodig hebben. Tijdens mijn verblijf in het KEI vond ik het heel erg dat ik geen bezoek mocht ontvangen, dat mijn zoon Didier alleen maar even aan het raam naar me mocht zwaaien. Wat me enorm heeft opgebeurd is het initiatief van mijn kleinkinderen. Elke maand maken ze een familieboekje voor hun oma, met daarin foto’s en verhaaltjes over waar ze zijn geweest en wat ze hebben beleefd!”
BIO
PRIVE
Maria Stroo werd 92 jaar geleden geboren en groeide op in Meetkerke, op de grote boerderij van haar ouders, samen met haar broer en twee zussen. Ze trouwde met Gabriël De Brabander en kregen drie kinderen. In 2008 moest Maria afscheid nemen van haar ‘Gaby’.
LOOPBAAN
Als vrouw van een rijkswachter was het toen verboden om een eigen loopbaan te hebben. Voor Maria zat er niets anders op dan haar echtgenoot overal te volgen: eerst naar Gent, waar ze ook een huis bouwden. Toen hij naar Veurne werd overgeplaatst hebben ze 8 jaar in de kazerne gewoond, voor ze ook hier een eigen huis kochten.
VRIJE TIJD
In haar vrije tijd was Maria des te meer actief: als vrijwilliger bij het Rode Kruis, in woonzorgcentra Ter Linden en Maria Troost.
Alle Kraks van 2021
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
