Kevin Major: “Doen wat je graag doet, dat gevoel heb ik altijd al gehad”

De jaren lijken geen vat te hebben op Kevin Major. Ook al haalde hij onlangs de kaap van de veertig, hij blijft die jonge gast die op zijn achttiende Oostende verliet en al snel presenteerde op Studio Brussel. “Dat was mijn grote droom en dus ging ik ervoor”, vertelt Kevin, die vandaag werkt als radionieuwslezer en journalist, maar zich ook uitleeft als muziekproducer en party-dj.

Hij staat me al een tijdje op te wachten tegen de reling. Baseballpet op het hoofd, een sweater met kap, allebei met het logo van zijn platenlabel. Speciaal uit Antwerpen gekomen voor dit gesprek, gecombineerd met familie- en andere afspraken. Veel eigen herinneringen aan het schip heeft hij niet, hoewel hij de Mercator echt het centrum van Oostende vindt. “Een keer of twee kreeg ik hier een rondleiding, met school of zo. Ik moet iets ouder dan tien zijn geweest.”

Jij was al heel jong gefascineerd door muziek en Studio Brussel.

“Studio Brussel is relatief laat gekomen, want thuis zetten we altijd Radio 2 op. Maar op mijn 15de of 16de was ik Vragen staat vrij (legendarisch verzoekplatenprogramma met Lutgart Simoens, red.) beu. Ik ging dan wat zoeken en kwam terecht bij Studio Brussel. De radio is dan altijd op die zender blijven staan en ik werd grote fan. Ik wist ook al snel: daar wil ik later gaan werken.”

Echt? Toen al?

“Ik wou altijd al iets in de media doen. Ik herinner me nog dat ik in het derde leerjaar zat en zei dat ik voor de toenmalige BRT wilde werken. Echt, ik lieg niet! Voor mijn achtste verjaardag kreeg ik een dubbele cassettedeck. Daarmee nam ik muziek op van de radio en speelde ik dat dan opnieuw af, met presentatiekes tussen.”

Ik speel deze zomer op Ostend Beach, en het zal geen hoempapamuziek zoals in mijn tennisclub

En jawel: je was nog geen 19 toen je bij StuBru mocht starten.

“Ik was nog niet beginnen studeren aan de VUB, toen ik solliciteerde. Achteraf bekeken wat dat zot: what are the odds dat het zou lukken? Maar het is gelukt en intussen zijn we zoveel jaar verder. Maar het was niet bij mijn eerste sollicitatie, want toenmalig nethoofd van Studio Brussel Jan Schoukens vond dat ik een schuif-s had. Ik moest bij een logopedist langs, maar beging de stommiteit om maar één keer te gaan, daags voor de test. Met als gevolg dat ik focuste op dat ene en al de rest vergat. Het was dus niet goed. Maar in de eerste kandidatuur schreef ik me nog eens in en op 1 april 1998 mocht ik beginnen.”

Heb je het radiowerk dan gecombineerd met je studies?

“Ewel! ‘t Is te zeggen: ik ging dat combineren met mijn studies. Aan het atheneum in Oostende volgde ik Latijn-Grieks en dat heeft me grotendeels gevormd. Mijn leraar Johan Lanssens was een strenge leerkracht, maar wel een leerkracht aan wie ik heel veel heb gehad. Hij was iemand die je aan het denken zette. Wat betekenen die Latijnse teksten. Wat als je ze toepast op deze tijd? Toen ik aan de VUB mijn studies communicatiewetenschappen startte, dacht ik dat dat hetzelfde zijn. Dat ik ook zo geprikkeld zou worden. Maar dat was… niets. Een teleurstelling.”

En dus stopte je met studeren?

“Ja, ook omdat ik toen bij StuBru ben begonnen. Ik schreef me opnieuw in voor Germaanse filologie, maar toen moest ik al drie dagen op vijf werken en in de Germaanse waren er veel meer taken en hoorcolleges. Ik kon moeilijk tegen de VRT zeggen: het is heel vriendelijk, maar over vier jaar kom ik wel eens terug. Nee, dit was wat ik wou doen en ik had nu de kans! Met alle risico’s van dien, hoor. Dat waren tijdelijke contracten en je had niet eens zekerheid hoeveel dagen per week je moest werken. Maar het was mijn droom. Dus ik ging ervoor.”

Als jongere sta je daar misschien minder bij stil?

“Ik denk dat mijn ouders meer iets hadden van: Nee! Wat is hij nu aan het doen? Maar ik had altijd dat voluntaristische. En ik kan niet zeggen dat ik me dat beklaag. Eigenlijk beklaag ik niets van wat ik al gedaan heb. Je krijgt een kans, het is plezant… Dan kijk ik wat het geeft en zie waar ik uitkom.”

Zo kwam je later op de nieuwsdienst terecht. Hoe ging dat?

“Toen we met StuBru uitzonden op muziekfestivals, wilden we livenummers niet zomaar onderbreken voor het nieuws dat we ‘s avonds van Radio 1 overnamen. Dus wilden we ook in de late uren ons eigen nieuws lezen, niet klokvast. Dat viel zo goed mee dat we verder die richting uitgingen. Zo stapte ik bijna toevallig over naar de nieuwsdienst. Een vijftal jaar geleden kwam dan het aanbod om ook tv-journalistiek te doen. Op het goede moment, want verandering van spijs doet eten.”

Ben je nog bezig met muziek?

“Sinds vorig jaar werk ik maar 75 procent meer bij de VRT. Zo heb ik meer tijd om actief te zijn als muziekproducer en dj op feestjes onder mijn eigen label. Ik draai al plaatjes sinds het middelbaar, maar mijn smaak evolueerde naar dance, house en tech house. Vroeger was dat breder. Hoewel, in Antwerpen ben ik voorzitter van een tennisclub en draai ik ook op de feestjes. Daar moet je niet afkomen met dance en tech house. Dan draai ik voor een breed publiek. Maar met publieke opdrachten blijf ik wel in het dancegenre. Ik speel trouwens ook op Ostend Beach komende zomer… en niet met hoempapa-muziek.”

Mocht je op straat aan de mensen vragen wie Kevin Major is, wat zouden de meesten zeggen, denk je? DJ of journalist?

“Ik denk dat de meesten toch het radionieuws zouden zeggen. De meesten kennen mij niet van gezicht, want in het tv-journaal kom ik niet zo veel in beeld. Dus als mijn naam valt, zullen de mensen allich zeggen: die van het radionieuws. Of die van Studio Brussel.”

Neemt het publiek een dj wel serieus als journalist?

“Ja, omdat mijn expertise – tussen aanhalingstekens- als journalist in culturele onderwerpen zit. Festivals, concerten… liggen mij na aan het hart. Ik zal nooit een groot politiek commentator worden en dat was ook nooit mijn ambitie. Al interesseert politiek me wel. Maar ik behoor nu tot de ‘themaredactie algemeen en cultuur’. Meestal doe ik culturele items, maar bij de brand in de Notre-Dame bijvoorbeeld zijn we ‘s avonds nog doorgereden naar Parijs en kon ik op de valreep nog live verslag uitbrengen in het late journaal.”

Nieuwslezer, journalist, dj… Het is een gevarieerd leven.

“Dat is zeker zo. Het zal je ook niet verwonderen dat ik meer een avondmens ben dan een ochtendmens. Maar als het nodig is, doe ik het. In Parijs stond ik na drie uur slapen de volgende ochtend alweer live in een extra journaal. Maar als het vermeden kan worden, is het een win-win, zowel voor mij als voor de dienst. Want later op de dag sta ik scherper.”

‘Live’s a party if you allow it to be’, las ik op jouw Facebook. Is het je levensvisie?

“Er is heel veel shit in de wereld, maar het is hoe je ermee omgaat. Iedereen komt wel dingen tegen in het leven die minder goed zijn. In 2005 verloor ik mijn mama, op haar 52ste. Doen wat je graag doet, dat gevoel had ik altijd al een beetje. Maar het verlies van een ouder versterkte dat alleen maar. Als je nu iets kan doen, moet je het niet uitstellen. Ik denk ook aan mijn overleden collega Christophe Lambrecht. Daaraan zie je: het kan op elk moment afgelopen zijn. Dat is niet fatalistisch, dat is realistisch. Dus ja: carpe diem, yolo ( you only live once, red.). Geniet ervan. Als je het kunt: doen!”

En als er dan iets ernstigs gebeurt, zoals met je mama, ben jij dan een tijd van de kaart? Of toch snel weer actief?

“Met mijn mama was er een aanloop, dat is iets anders dan als het plots gebeurt. Ik was erbij, toen ze op haar ziekbed lag en toen ze stierf. Je kan je daar mentaal wat op voorbereiden, hoewel dat ergens een mindfuck is. Palliatieve zegt dat het niet meer zo lang zal duren, je contacteert een pastoor en begint dingen te plannen, omdat het niet anders kan… Dat was echt weird. Na het overlijden hakt dat er natuurlijk in en vloeien de tranen. Maar je kan niet in dat donkere hoekje blijven zitten. Net daarom zetten zo’n dingen de zaken op scherp. Wacht niet!”

Ik zat in het derde leerjaar en wist toen al dat ik later voor de BRT wou gaan werken

Jij bent onlangs 40 geworden.

“Shhhht!”

Je lijkt me iemand op wie de jaren geen vat hebben. Juist?

“Ik vind dat een belachelijk getal, de leeftijd. Ik voel me ook geen 40. Ook dat is ingesteldheid, joie de vivre… Het is niet omdat je ouder wordt dat je niet meer in het hier en nu kan staan. Je moet mee zijn met de tijd. Blijven gaan!”

Heb je intussen het leven van een veertiger? Ben je gesetteld?

“Totaal niet. Ik ben alweer een tijdje alleen. Misschien stond ik tussen mijn 30 en 40 ook niet zo open voor een vaste relatie. Al heb ik het gevoel dat het nu wel zou mogen, nu ik 40 ben geworden en een evenwicht heb gevonden in mijn werk. Ik denk er wel eens over na. Niets moet, maar het mag. Als ik het juiste meisje tegenkom… Mijn telefoonnummer is 04…. Nee, laat maar.” (lacht)