Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer richt hij zich tot Miguel Van Damme. De keeper van Cercle ligt opnieuw in het ziekenhuis. Hij is hervallen in zijn strijd tegen leukemie.
Beste Miguel,
We kennen elkaar niet persoonlijk. Ik weet uiteraard wie jij bent en jij wie ik ben. Dat weet ik omdat we in 2016 een paar berichten uitwisselden toen een eerste keer leukemie werd vastgesteld bij jou. Maar we hebben elkaar nog nooit ontmoet. Er zijn wel wat raakpunten. Doelmannen onder mekaar. Jij op hoog niveau bij Cercle Brugge, ik op bescheiden niveau bij KVK Ieper en ooit – wegens te klein – afgetest door de vereniging waar jij nu onder contract ligt. We hebben ook die gemeenschappelijke tegenstander: kanker. We haalden allebei de krant met onze ziekte. Maar wat jou nu voor een derde keer overkomt, is nog maar eens een harde confrontatie met de realiteit. Elke dag krijgen duizenden mensen te horen dat hun leven er plots helemaal anders uitziet. Wie je bent, wat je doet en hoe oud je bent, maakt voor het vreselijke monster niets uit. Het raakt me keer op keer ontzettend hard. Als ervaringsdeskundige nog meer dan vroeger.
“Voetbal zal, na een strijd tegen kanker, nooit meer de bovenhand halen op het leven”
Ik schrijf deze brief om je een hart onder de riem te steken. Toen er afgelopen zondag in de zestiende minuut van de match tegen Anderlecht werd geapplaudisseerd om je te steunen, trok er een warme gloed door me heen. Sommige mensen die in hun handen klapten op de tribunes, hadden vorig jaar nog dreigbrieven in mijn bus gedropt. Ze zouden mijn huis eens in brand komen steken omdat ik kritiek had op Irvin Cardona nadat hij een vlaggetje plantte na een gelijkspel in een derby. Het deed me toen niets omdat voetbal, na een strijd tegen kanker, nooit meer de bovenhand zal halen op het leven. Laat staan een uithaal van een handvol marginalen die schitteren in de anonimiteit. Bij elke club vormen de supporters een mensenzee van koningen en moordenaars. Bij Cercle is dat duidelijk niet anders.
“De knagende onzekerheid en de onblusbare drang om te genezen vormen een explosieve cocktail”
In de zestiende minuut van KV Kortrijk-Club Brugge werd het spel zelfs stilgelegd en klonk het applaus minstens even luid als in de namiddag. Solidariteit over burentwisten heen. Ik probeerde me in je hoofd te verplaatsen. Het moet je deugd hebben gedaan. De knagende onzekerheid en de onblusbare drang om te genezen vormen een explosieve cocktail. Doemgedachten nestelen zich soms met diabolische wellust in je hoofd. Maar je lijkt me het type dat vooral positief denkt. Dat helpt. Elke beklimming die je nu doet, is hopelijk een offer dat zich zal uitbetalen in de beloning van een afdaling. Klim moedig verder, lieve Miguel. Het zou fantastisch zijn om je opnieuw onder de lat te zien staan, maar het zou al lang goed genoeg zijn als je geneest en zonder topvoetbal met je familie en vrienden een kwalitatief leven kunt uitbouwen. En weet dat alles dan mooier wordt en het genot van kleine dingen hemels kan zijn. De mooiste momenten tijdens het herstel waren de trainingen die ik kon geven aan de middenbouwkeepertjes van KSV Diksmuide. Dikke jas en keeperhandschoenen aan en genieten van de gedrevenheid en de dromen van de aanstormende jeugd.
Beste Miguel, ik hoop dat er goed nieuws komt als de pollenzwangere lentelucht straks in ons gezicht blaast. Ondertussen wens ik je vanuit het diepst van mijn hart het allerbeste toe.
Warme groeten,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier