De sms-actie van Vive le Vélo voor Kom Op Tegen Kanker bracht zomaar eventjes zowat 440.000 euro op. Een succesverhaal dat echter ietwat overschaduwd werd door enkele zuurpruimen die het op sociale media nodig vonden om hun gal te spuwen over de winnares van de Merci PouPoufiets: de 72-jarige Frieda Feyaerts. “Het langzame gif van de verzuring dat in onze samenleving druppelt”, meent Karl Vannieuwkerke die in deze brief Frieda een hart onder de riem steekt. Reageren mag altijd: karl@kw.be. Ook de zuurpruimen mogen dat.
Beste Frieda,
We kennen mekaar niet persoonlijk. Op een telefoontje na hadden we nog nooit contact. Het gesprek dateert van zondag 23 juli rond 18.30 uur. Ik belde je met een onbekend nummer en goed nieuws. Je nam niet op. Ik probeerde nog drie anderen te bellen met een onbekend nummer. Niemand nam op. De angst voor phishing en gsm-fraude is er blijkbaar al goed ingeslopen. En dat is goed nieuws. Daarin lag ook je geluk, Frieda. De computer had vier telefoonnummers geselecteerd uit 225.798 (jawel, tweehonderd vijfentwintigduizend zevenhonderd achtennegentig) sms-jes. Ik moest die nummers in de juiste volgorde bellen om iemand duidelijk te maken dat hij of zij de Merci PouPoufiets had gewonnen. Een collector’s item waarover hieronder meer.
“Frieda, ik ben echt blij dat jij die fiets hebt gewonnen, want het was je niet alleen om het winnen te doen, maar vooral om het steunen.”
Na het rondje met een onbekend nummer besliste ik te bellen met het nummer zichtbaar. Ik was enerzijds enthousiast om de winnaar te mogen opbellen en anderzijds ongeduldig, omdat de laatste Tourrit volop bezig was en ik geen minuut wilde missen. Jouw nummer stond bovenaan de lijst. Bij de tweede poging was het prijs. Hallo, met wie spreek ik alstublieft? Ik hoorde een aarzeling aan de andere kant van de lijn. Je had niet onmiddellijk door met wie jij sprak, maar toen ik Kom Op Tegen Kanker en Merci PouPou liet vallen klaarde de hemel op. Ik vroeg om de blijde mare ook aan je huiskamergenoten duidelijk te maken en hoorde naast een welgemeende godverdikke ook gejuich opstijgen. Toen ik terug in onze motorhome kwam, vroegen mijn eindredacteurs Thomas en Leendert wie ik gelukkig had mogen maken. Frieda Feyaerts uit Kessel-Lo. En hoe oud is Frieda? Ik schatte je op basis van je stem rond de vijftig. Een compliment, zo zou ik twee dagen later in de krant zien. Je bent blijkbaar 72.
Wel, Frieda. Ik ben echt blij dat jij die fiets hebt gewonnen, want het was je niet alleen om het winnen te doen, maar vooral om het steunen. Je was duidelijk geraakt door het feit dat de sms-actie voor de fiets maar liefst 225.798 euro had opgebracht voor kankeronderzoek. Ik vind het ook onwaarschijnlijk dat we met de hele sms-actie in nauwelijks drie weken bijna 440.000 euro voor Kom Op Tegen Kanker konden inzamelen. Vlaanderen bleek gul en liet zich tijdens de Tour van zijn mooiste kant zien.
En toch heb ik me ook geërgerd aan een deeltje van dat Vlaanderen. Misschien is het een verwaarloosbare fractie van de populatie, maar het moet me toch van het hart. Toen het social mediateam van Vive le Vélo een foto van jou en je man met de fiets postte kwamen er heel veel felicitaties en hartverwarmende boodschappen onder te staan, maar waren er toch ook weer wat onverlaten die dachten te scoren met kwetsende opmerkingen. Gilles vond zichzelf grappig met Als er volgende keer een rollator te winnen valt, doe ik mee. Andy kwam niet verder dan Jammer voor dat (sic) machine… Glenn schreef Allez, die fiets ziet geen straatsteen meer van dichtbij (met een emoticon van een wenend ventje). Eikels! Vergeef me het scheldwoord. Maar ik kom langzamerhand niet verder dan deze gedachte als ik dit soort schrijfsels te zien krijg.
De mondigheid die mensen door sociale media hebben gekregen zou een toegevoegde waarde voor de maatschappij kunnen hebben. Al te vaak zorgen de reacties onder posts en artikels ervoor dat het langzame gif van de verzuring in onze samenleving druppelt. Is een greintje empathie dan zoveel gevraagd? Laat deze opmerkingen niet aan je hart komen, beste Frieda. Koester je juweeltje. Je hebt een pièce unique. De Aeroad CFR van Canyon heb je niet voor minder dan 10.000 euro. Het exemplaar in jouw bezit neigt meer naar kunst. Gepaintbrusht door David Meirhaeghe als ultiem eerbetoon aan Raymond Poulidor, de opa van Mathieu en David van der Poel. PouPou, een wielericoon. De eeuwige tweede die acht keer op een Tourpodium stond, maar nooit won. Zelfs geen enkele dag in de gele trui reed. Raymond heeft wel de Ronde van Spanje, Milaan-San Remo en de Waalse Pijl op zijn erelijst staan. Die fiets kon geen betere plek krijgen dan bij iemand die het leven naar waarde schat. En dat ben jij duidelijk. Het zou zonde zijn om de fiets nog op straatstenen te laten bollen. Hij verdient een plaatsje aan de muur met een spotje op en een dagelijkse bewonderende blik. Geniet ervan, Frieda!
Warme groet,
Karl.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier