Karl schrijft naar de Jonagold-man: “Het is niet omdat mensen je treffen op een slecht moment, dat je een rotte appel bent”

Karl Vannieuwkerke schrijft deze week een brief aan de man die enkele dagen terug een forse woede-uitbarsting had in de Aldi in Veurne en daarbij gefilmd werd. De reden: een lege bak Jonagold-appelen. Karl slaat én zalft. De Jonagold-man mag steeds antwoorden: karl@kw.be.

Beste Jonagold-man,

’t Internet! Het is wat, hé. Je woede-uitbarsting in de Aldi van Veurne ging deze week plots viraal. Het was geen mooi beeld. Je kwam er niet uit als de vrolijkste Frans of tofste peer van het gezelschap. De winkelbediende werd verrot gescholden. Dikke teef en domme kalle vormden de hoogtepunten van je explosie. Razernij om een handvol appelen. Excuseer, om een handvol Jonagolden. Want ik begrijp dat ik niet zomaar appel mag zeggen tegen een Jonagold. Heb je er wel bij stilgestaan hoe de Pink Lady en de Boskoop-appels zich moeten hebben gevoeld door je uitval in hun bijzijn? Je hebt ze een minderwaardigheidscomplex aangesmeerd. Pure discriminatie.

Eerlijk, ik probeer begrip op te brengen voor jouw opwelling. Zo’n momentopname is nooit volledig. Misschien werd je geconfronteerd met een uiterst onbeleefde winkelbediende die je net had toegesnauwd dat je zelf wel kon zien dat er geen appelen meer waren. Allesbehalve fijn, maar ook daar ben ik in een coronatijd met geringe sociale contacten en uitlaatkleppen begripvol voor. En geef toe, de Aldi van Veurne is nu ook niet de gezelligste werkplek. Ik was er vorige week toevallig ook omdat mijn dochter naar de orthodontist aan de overkant moest. In een poging tot maximale efficiëntie deed ik er boodschappen. Die winkel in Veurne is ingericht om depressief van te worden. De tegels op de vloer komen uit een vergeten lot uit 1963 dat nog ergens op het terrein van een lokale aannemer lag en waarvan ze dachten dat ze het nooit nog aan iemand zouden kunnen slijten. De lampen stralen ongezellig licht uit en de rekken komen op je af als in een griezelfilm. Nee, van de Aldi in Veurne word je niet bepaald vrolijk.

Het is niet omdat mensen je treffen op een slecht moment dat je per definitie een rotte appel bent

Het zal op jullie gemoed hebben gewogen. Net als het feit dat je hond die ochtend op de keukenvloer had gekakt, je vrouw je bij het ontbijt een lijstje to do’s had meegegeven waar je geen beginnen aan zag en je lokale wielerclubje van aangespoelden de dag ervoor net iets te snel had gereden waardoor je met het gevoel kampt dat je oud wordt. Een rits aan verzachtende omstandigheden. Uit het filmpje blijkt dat je gepensioneerd bent. Twintig jaar geleden, in de fleur van je leven, was het ondenkbaar dat zo’n aanval van verbale agressie viraal zou gaan. De smartphone is vergif. Ik kan begrijpen dat je een klacht indient omdat je privacy is geschonden. Het is niet omdat mensen je treffen op een slecht moment dat je per definitie een rotte appel bent.

Er is een beeld van je opgehangen dat misschien helemaal niet strookt met de realiteit. De karikatuur is ontstaan door het banale van de discussie. Een ajuin die zich boos maakt om een paar Jonagold-appels begot. Misschien was alles ook al opgelost voor je naar huis vertrok. Excuses voor de winkelbediende die op haar beurt ootmoedig bekende dat ze het zelf wat diplomatischer had kunnen aanpakken. Deze brief, beste Jonagold-man (ik vrees dat je aan die geuzennaam in je vriendenkring niet meer ontsnapt) is vooral een pleidooi voor verdraagzaamheid en voorzichtigheid. Verdraagzaamheid in alle richtingen en voorzichtigheid in het gebruik van beeldmateriaal. Momentopnames kunnen levens en carrières ruïneren. Misschien moeten we daar allemaal eens over nadenken voor we iets posten. Voor de rest hoop ik nu dat je leven gewoon verdergaat en dat niemand nog met iemand een appeltje te schillen heeft. Geniet van je pensioen!

Warme groet,