Op donderdag 28 november huldigt de Vlamertingse heemkring Flambertus Johan Maricou als nieuwe ereburger van het dorp. Vlamertinge is trots op dorpsgenoten die het ver schoppen en dat willen ze tonen.
Johan Maricou werd op 15 augustus 1949 geboren als zoon van Maurice en Odette Hauspie. Kort na hun huwelijk in 1947 kochten Maurice en Odette een woning in de huidige Landingstraat (vroeger wijk de Landing) waar ze hun verdere leven steeds hebben verbleven. “Mijn vader was een rasechte Vlamertingenaar. Na de lagere school moest hij gaan werken. Zo verbleef hij bij een tante in het Franse Nancy en was er als krantenjongen werkzaam. Hij sprak dus vloeiend Frans, maar ook de Duitse taal was hem niet vreemd. Dat kwam omdat hij tijdens de tweede wereldoorlog opgeëist en weggevoerd werd naar Duitsland, waar hij anderhalf jaar in een werkkamp zou vertoeven. Hij verloor in mei 1940 ook zijn jongere broer Roger bij een beschieting in Woesten. Mijn moeder was afkomstig van Ieper, nabij het Frezenbergkasteel, en was een sterke, vastberaden vrouw. Ze stond in voor het huishouden en de opvoeding van de drie kinderen, Christiaan, Stefaan en ikzelf, terwijl mijn vader na de oorlog aan de slag was bij de toenmalige RTT.”
Internationale politiek
Tijdens zijn jeugdjaren volgde Johan hetzelfde traject als zovele anderen toen. “Eerst trok ik naar de bewaarschool, in de volksmond de krutschole en in 1955 naar de Sint-Jozefschool, de lagere jongensschool. Daar had ik al een bijzondere interesse voor taal, geschiedenis en aardrijkskunde. Naarmate ik ouder werd, groeide ook mijn belangstelling voor het internationale politieke gebeuren. Ik herinner me nog levendig de opstand in Hongarije in 1956 en daarna de Suezcrisis. Ik bezocht in 1958 met mijn ouders ook tweemaal de Expo in Brussel. Ook de oorlog in Algerije en de dramatische gebeurtenissen in Belgisch Kongo (1959-1960) probeerde ik te volgen. Met de opmars van de televisie kon ik geregeld programma’s over het internationale gebeuren bekijken en samen met mijn vader woonde ik thema-avonden van het toenmalige Davidsfonds bij”, aldus een enthousiaste Johan Maricou. “Van mijn kinderjaren onthoud ik vooral de volgende twee zaken: de greep die het religieuze leven toen had op de bevolking met onder meer de jaarlijkse processies, de gebedsmomenten tijdens de meimaand bij de kapelletjes, en de frequente kerkbezoeken. Daarnaast was Vlamertinge één grote speeltuin, met onder andere het ‘op straat’ spelen of het bij de boer blijven hangen.”
Diplomatiek examen
In 1960 trok Johan naar het college in Poperinge en volgde er als buitenleerling de Grieks-Latijnse richting. “Tijdens de jaren zestig speelde ik ook voetbal bij SK Vlamertinge. Dat was voor mij een prachtige tijd. Wegens mijn beperkt voetbaltalent schopte ik het slechts tot de reservenploeg, waarmee ik ooit één keer kampioen speelde. Ik was ook geregeld te vinden in het Boerenhof, het Hof van Commerce of in café Sint-Joris, voor een pintje en een partijtje kaarten”, vertelt de nieuwe ereburger. In 1968 besloot hij rechten, diplomatieke wetenschappen en Oosterse filologie te studeren aan de Gentse universiteit, met in zijn achterhoofd het idee mettertijd deel te nemen aan het diplomatiek examen. Vanaf 1973 kwam zijn carrière echter in een stroomversnelling en na een stage bij de toenmalige Dienst voor Buitenlandse Handel, nam hij in 1974 met succes deel aan dat fameuze ‘diplomatiek examen’.
“Vooraleer mijn diplomatieke loopbaan te starten, vervulde ik eerst nog mijn militaire dienstplicht en was er een stageperiode van twee jaar voorzien waarvan onder andere een gedeelte bij een Belgische ambassade. Het grootste deel van die stage volgde ik in de Belgische ambassade in Caïro (Egypte). Vanaf 1978 werd ik ambassadeurssecretaris in onder andere Saoedi-Arabië, Peking, Moskou, Londen en Kinshasa, waar ik in 1993 door het Mobutu-regime als persona non grata werd uitgewezen. Na een intermezzo als Zaakgelastigde in Quito (Ecuador) volgden ambassadeursposten in Algerije, China (met accreditatie in Mongolië), Japan en ten slotte Zuid-Afrika (met accreditatie in Namibië, Zimbabwe, Botswana, Mozambique, Lesotho en Swaziland). In 2013 huwde ik met Kathleen Dierick en op 1 september 2014 ging ik met pensioen”, zo besluit Johan Maricou.
Huldiging
Tijdens al die jaren in het buitenland is Johan vrij goed op de hoogte gebleven van het gebeuren in Vlamertinge. Zijn goede en intussen overleden vriend Bernard Mulle schreef hem bijna maandelijks met al het nieuws uit de gemeente. “Ik ben hem daarvoor zeer erkentelijk”, geeft Johan geëmotioneerd toe.
De huldiging van Johan Maricou als nieuwe ereburger van Vlamertinge vindt plaats in het Ontmoetingscentrum van Vlamertinge en is gratis. De zaal wordt om 17.30 uur geopend. Een streepje sfeervolle muziek van Vlamertingenaar Yves Bondue opent de avond. Voorzitter Frans Lignel verwelkomt daarna alle aanwezigen en neemt de coördinatie van deze huldiging voor zijn rekening. Eerst neemt Johan het woord en vertelt uitgebreid over zijn carrière. Daarna overhandigen bestuursleden Els Deroo en Kris Devloo respectievelijk zijn diploma en een prachtig geschenk. Finaal wordt deze topavond afgesloten met een receptie voor alle aanwezigen. (ML)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
