Jessy Vanspranghe (35) heeft onlangs het gemeentebestuur ervan op de hoogte gebracht dat ze de concessie van de cafetaria van de Time Out in het sportcentrum van Eernegem niet zal verlengen. Eind augustus tapt ze haar laatste pintje.
Na negen jaar is het voor haar welletjes geweest. De vele verenigingen en sportclubs die in het sportcentrum hun thuisbasis hebben, wachten ongetwijfeld met enige bezorgdheid af wie vanaf begin september het roer van de cafetaria zal overnemen. Wie de zaak zal overnemen, is natuurlijk nog niet geweten, maar het wordt zeker een uitdaging om het even succesvol te doen als Jessy.
“De overeenkomst die ik met het gemeentebestuur heb is er een van het type 3-6-9 en werd ook telkens stilzwijgend verlengd”, doet Jessy haar verhaal. “Ook dit jaar was dat in principe het geval en kon ik gewoon stilzwijgend de overeenkomst voor nog eens drie jaar verlengen, maar het is voor mij genoeg geweest.”
“Van in het begin van 2012 had ik me eigenlijk al voorgehouden om me tot een periode van maximum negen jaar te beperken en daar hou ik mij dus nu aan.”
Prachtige jaren
“Ik heb mijn hart en ziel in de Time Out gelegd en al die jaren keihard, bijna 7 op 7, gewerkt en zelf de zaak, met behulp van jobstudenten en flexi-jobs, gerund. Toen mijn zoontje Matteo (10) zes jaar was klaagde hij wel eens dat we, in tegenstelling tot zijn vriendjes, nooit eens iets leuks deden in het weekend. Dan besefte ik dat het niet al te lang meer mocht duren. Mijn dochtertje Michelle (4) van haar kant is nog te klein om daar iets van te beseffen. Het zijn uiteindelijk negen prachtige jaren geweest, maar zoiets blijft uiteraard niet duren.”
“Ook de administratieve rompslomp wordt almaar groter en complexer”
“Als ik eens terugblik, dan valt het me op hoe de administratie en het beheer almaar ingewikkelder geworden is. En soms ook onbegrijpelijk. Je zou denken dat alles gedigitaliseerd is en dat de verschillende overheidsdiensten gegevens met elkaar uitwisselen, maar in de praktijk merk ik dat ik vaak overtollig papierwerk moet voorleggen.”
“Dat valt extra op met de coronacrisis, waar ik twee keer, bij elke lockdown, telkens opnieuw een dossier moest indienen voor het rechtvaardigen van compensaties en dat terwijl het over dezelfde zaak ging. Als ik bezig was met papierwerk, had ik dan vaak zo iets van: ‘Kan ik hier nu ook nog eens mijn werk doen?’”
Coronacrisis
Het einde van de concessie valt toevallig ook samen met de coronacrisis. Jessy: “Corona heeft het samenhorigheidsgevoel niet bevorderd, wel integendeel. Het is, wat mij betreft, eerder een voedingsbodem voor asociaal gedrag. In die mate zelfs dat ik vrees dat het nooit meer wordt zoals vroeger. Maar ik blik terug op negen prachtige jaren en ben dankbaar voor het vertrouwen dat iedereen, het bestuur en de verenigingen, mij gegeven hebben.”
“Wat ik na augustus zal doen, weet ik nog niet. Ik zie wel wat er op mij af komt. Solliciteren in de huidige omstandigheden heeft alvast geen zin, want alles draait op een laag pitje.” (Rudi Ilegems)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
