Volgend jaar viert Roeselare het vijftienjarig jubileum van de stedenband met het West-Afrikaanse Dogbo in Benin. Maar hoeveel Roeselare zit er in die West-Afrikaanse stad en welke projecten heeft onze stad er mee op het getouw gezet? Wij volgden een Roeselaarse delegatie naar Afrika en merkten dat onze mensen ginder toch een wezenlijk verschil betekenen.
De Roeselaarse delegatie bestaat uit burgemeester Kris Declercq, schepen Matthijs Samyn en enkele personeelsleden van de stad. Het is bijna nacht wanneer we in Cotonou, de economische hoofdstad van Benin, landen. Dogbo (113.000 inwoners) ligt op enkele uren rijden van de hoofdstad en we brengen de eerste nacht door in Hôtel du Lac, een goed toeristenhotel vlakbij het centrum van Cotonou. Cotonou is een typische Afrikaanse grootstad. Heel veel taxichauffeurs op Chinese brommers waarbij zij meestal een helm dragen en hun klanten niet, overal in de zijstraatjes handelaars die de meest uitlopende zaken aan de man of vrouw proberen te brengen, veel ‘buvettes’ waar mannen en vrouwen grote flessen bier of mierzoete frisdranken achterover slaan. Maar Cotonou is ook een stad met brede lanen omboord met ongelooflijk grote standbeelden, een presidentieel paleis en aanpalende ministeries om u tegen te zeggen en in het groen gelegen ambassades.
De volgende morgen vertrekken we naar Dogbo. Na een uurtje rijden, stoppen we in Ouidah, stadje dat vroeger het centrum van de slavenhandel in Benin was. Hier worden we toch even stil wanneer we bij de ‘porte de non-retour’ naar de Atlantische Oceaan kijken. Op de marktplaats werden de slaven per opbod verkocht en volgden ze de ‘route des esclaves’ naar de slavenboten. Om nooit meer terug te keren naar hun familie, vrienden, geboortegrond. In Ouidah is de marktplaats heel mooi opgeknapt met verwijzingen naar het pijnlijke verleden van de stad maar … de majestueuze villa van de vroegere ‘slavencoördinator’ de Souza op het plein is vandaag nog steeds bewoond door zijn nazaten. En zijn achterkleindochter Chantal de Souza is zelfs gehuwd met de huidige president. In Dogbo nemen we onze intrek in Hôtel Le Kapokier. Dogbo bestaat uit een stadscentrum met alle administratieve gebouwen en waar ook om de vijf dagen een markt plaatsvindt.
Mensen sterker maken
De aanpalende, landelijke dorpen en gehuchten maken ook deel uit van Dogbo en daar vinden we enkele projecten die door de stad Roeselare en de vzw D. O. G. B. O.-Dogbo ondersteund worden. “Wij bezoeken op geregelde tijdstippen die projecten”, vertelt Kris Declercq, burgemeester van Roeselare. “Mondiaal beleid is veel meer dan geld geven en hopen dat het goed wordt besteed. Net zoals we in Roeselare mensen proberen sterker te maken, doen we dat ook in Dogbo. Mensen hier moeten beseffen dat ze iemand zijn, dat ze waardevol zijn vanaf hun geboorte. Daarom ben ik ook zeer tevreden dat ons project van de geboorteregistratie zo goed ingang vindt. De scholen en de leerkrachten spelen hier een zeer belangrijke rol in, want de geboorteregistraties kunnen niet alleen op het stadhuis maar ook op school gebeuren.” We rijden naar een landelijke lagere school en zijn getuige van een uitreiking van geboorteattesten. Een belangrijk ogenblik voor ouders en kinderen dat gepaard gaat met redevoeringen en veel gezang door het jonge geweld. Onze volgende stop is de lokale markt in Dogbo zelf, maar daar merken we toch een wezenlijk verschil met onze dinsdagmarkt. Honderden kraampjes met veel vrouwelijke verkopers prijzen van alles en nog wat aan. “Wij hebben geprobeerd om een beetje structuur te brengen in de opstelling van de kramen en producten”, zegt Kris Declercq.
“Vroeger stonden visverkopers naast textielverkopers en vleesversnijders. We hebben dat proberen te scheiden. Ook heeft Roeselare voor de bouw van een overdekte hal gezorgd en voor de bouw van het eerste sanitaire blok. Tegen het einde van het jaar komt hier ook Radio Dogbo vanop de markt in de ether. De plaats waar de pyloon komt is al gegraven en de radiostudio zelf is ook al ter plaatse. Na lang oponthoud zijn alle vergunningen nu in orde.” Onze laatste stop van de dag is Clac, een klein cultureel openluchtproject in het centrum van Dogbo. Roeselare heeft hier een openluchttheatertje gebouwd met een gebouwtje dat kan gebruikt worden als bibliotheek en waar de acteurs zich kunnen verkleden. “Dit project moet opnieuw een beetje leven worden ingeblazen. Door allerlei omstandigheden is deze plaats ietwat in onbruik geraakt, maar wij hebben het signaal gegeven dat we dat graag anders zouden zien. Monitoring en acties ter plaatse begeleiden, zijn echt wel nodig. Als je elkaar ontmoet en praat met elkaar, bereik je veel meer dan nota’s over en weer te sturen.”
Kapotte ambulance
Die laatste uitspraak wordt meteen duidelijk wanneer we ’s anderdaags het regiocentrum van de brandweer bezoeken. Brandweerzone MidWest heeft twee oude tankwagens, een bluswagen, een ambulance en didactisch materiaal geschonken aan Dogbo. Alleen blijkt de Mercedes ambulance al enkele maanden buiten strijd. Een stukje in de motor heeft het begeven, maar een vervangstuk blijkt in Benin niet te vinden. Waarop de Roeselaarse burgemeester en schepen van mondiaal beleid Matthijs Samyn onmiddellijk opdracht geven om voor een oplossing te zorgen. “We hadden de brandweer van Dogbo vorig jaar ook een brancard-stretcher beloofd en die daadwerkelijk opgestuurd”, licht schepen Matthijs Samyn toe. “Die brancard is hier echter nooit aangekomen. We laten het hier niet bij en willen weten waar die brancard is blijven staan. Daarvoor zullen wij eveneens actie ondernemen.”
“Als je elkaar ontmoet en praat met elkaar, bereik je veel meer dan nota’s sturen”
Na een drink en enkele speeches rijden we naar een technische en beroepsschool in Dadohoué, een dorpje op het platteland. De stad Roeselare en de vzw D. O. G. B. O.-Dogbo werken hier een project uit in samenwerking met enkele leerlingen en leerkrachten van Sint-Idesbald. “De Roeselaarse leerlingen komen op het einde van deze week naar hier en zullen met de leerlingen bouw van deze school een gebouw metselen dat dienst zal doen als vergaderzaal met bijhorende kantoren en sanitair. Ja, we zijn best fier op dit samenwerkingsproject tussen Sint-Idesbald, D. O. G. B. O.-Dogbo en de stad Roeselare. Als stad hebben wij hier 10.000 euro in geïnvesteerd en we merken dat dit geld zeer goed is besteed. De leerlingen van Dadohoué zijn al goed gevorderd met de bouw en met de hulp van onze Roeselaarse leerlingen kan deze nieuwbouw tegen het einde van volgende week klaar zijn”, bedenkt schepen Matthijs Samyn. Nog hebben we alle projecten niet bezocht. In Toyo, op een twintigtal minuten rijden van het centrum, stoppen we aan een centrum voor psychiatrische patiënten.
“Vroeger werden deze mensen geketend opgesloten en kregen ze zo goed als geen begeleiding. De vzw D. O. G. B. O.-Dogbo zorgt voor het aanwerven en betalen van gespecialiseerd personeel en de uitbouw van het centrum tot een rustige herstelplaats”, vertelt Stéphanie Rosseel, beleidsmedewerker en coördinator mondiaal beleid van de stad Roeselare. “Een ander project dat ons zeer genegen is, betreft een maniokverwerkingsfabriek die tapioca als eindproduct heeft. Het is een zeer moderne productie-eenheid op het platteland waar vrouwen werken en vrouwen ook de fabriek aansturen. Wij denken dat er opportuniteiten zijn om tot een mooie samenwerking te komen met Roeselaarse voedingsbedrijven.” Als we terugrijden naar de luchthaven proberen we alle indrukken die we hebben opgedaan, te kaderen. Moeten wij wakker liggen van Dogbo en eventuele bijhorende problemen? Dat denk ik niet. Dogbo is een normale en typisch West-Afrikaanse stad die zijn weg zoekt en vindt in het hedendaagse Benin. Maar door de stedenband met Roeselare en met de hulp van de stad Roeselare, en de vzw D. O. G. B. O.-Dogbo gaat de zoektocht sneller. En dat komt de bevolking van Dogbo ten goede. Roeselare implementeert hier een modern mondiaal beleid: een gezond partnership met een grote focus op de ontwikkeling van de jeugd in Dogbo.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
