James Aneca (25) groeide op in instellingen omdat zijn ouders niet voor hem konden zorgen. Zelf ziet hij dat niet negatief. Integendeel, want dankzij die hulp is hij geworden wie hij nu is. Dat maakt hij duidelijk in zijn kunstwerken, die hij voor het eerst tentoonstelt in Café Fernand in Kortrijk.
Abstracte, kleurrijke composities waar vreugde, explosiviteit en leven van afspat. Wie de komende tijd een hapje gaat eten in het gezellige restaurant Café Fernand in de Kortrijkse Zwevegemsestraat, kan er niet naast kijken. Dertien kunstwerken hangen er aan de muur. De kunstenaar, dat is James Aneca. Een 25-jarige Kortrijkzaan met een bijzonder verhaal.
Zo kleurrijk zijn werk, zo duister zou zijn verhaal beschouwd kunnen worden. James groeide niet op in een warm gezin. Zijn mama en papa konden de zorg voor hem niet opnemen omdat ze drank- en drugproblemen hadden. Eerst in De Korbeel, daarna de Kindervriend om uiteindelijk tot zijn 18de in Stella Maris te verblijven.
Duister is het echter niet. De instelling, dat werd het warme nest dat hij bij zijn ouders niet vond. “Ik ben heel dankbaar dat ik daar kon opgroeien. Dat is toch veel beter dan leven in een milieu vol drank en drugs”, vertelt James. Vorig jaar verbrak hij alle contact met zijn moeder en vader. “Een harde klets, maar wel een die nodig was om iets moois te zien openbloeien.”
Kunst
Zoals zijn carrière als kunstenaar bijvoorbeeld. Voor James is het de eerste keer dat hij naar buitenkomt met zijn werk. “Misschien ben ik te bescheiden, maar ik vond het nooit zo speciaal. Ik heb het dus nooit zo groots gezien. Voor mij is tekenen een soort van meditatie. Ik kan me er uren in verliezen en kom zo tot rust.”
Maar Tine Vandamme dacht daar anders over. Ook haar werken hingen nog uit in Café Fernand, het was tijdens een etentje daar dat Tine aan James voorstelde om ook daar zijn werk eens te tonen. Opvallend, Tine is een van de begeleidsters die ooit voor James zorgde toen hij nog een kleuter was. “Zij heeft me de stap doen zetten om mijn werk te delen, daarvoor had ik daar te weinig zelfvertrouwen voor.”
Top
Is de weg naar de top nu begonnen? “Ik zie wel hoe het loopt. Ik ben blij dat ik hier mag exposeren, maar noem mezelf eigenlijk geen kunstenaar. Eigenlijk zou ik zelfs het liefst tattooartiest worden”, zegt James. “Als ik iets zou verkopen is dat mooi meegenomen. Maar dat wordt moeilijk, want dan moet ik mijn werk ook afgeven.”
Voor James geen sinecure. “Want ik teken altijd op gevoel. Als ik begin, weet ik nooit waar ik zal uitkomen. Ik werk vrijwel altijd meteen met stift, dan moet ik me ook aanpassen aan eventuele foutjes. Het is pas als ik een klik voel met het eindresultaat, dat ik het werk ook effectief houd.”
Veel gevoel, maar één thema is er wel altijd. De instelling. “Je kan het een beetje als een ode zien. Al die kleuren zijn hoe ik ook ben. En ik ben zo geworden dankzij de instelling en de begeleiders, die me altijd met heel veel liefde hebben behandeld. Met mijn werken wil ik ook tonen dat instellingen niet altijd negatief hoeven gezien worden.” (JDW)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
