De grootste Club Brugge-fan in Wingene is zonder meer Ronny Vermeulen (62), die al 42 jaar zowat alles verzamelt wat van ver of dichtbij met Club Brugge te maken heeft. Hij liet er zelfs een eigen loods voor bouwen. Dat Club Brugge dit jaar toch de titel pakt, stemt hem zowat euforisch. “Maar de weg naar het kampioenschap heeft me dit jaar wel vijftien jaar ouder gemaakt”, laat hij meteen weten.
Ronny Vermeulen gaat al vanaf zijn tien jaar met zijn vader naar Club Brugge kijken. “Ik denk dat ik in totaal toch al zo’n 1.700 matchen gezien heb”, vertelt hij langs z’n neus weg. “Ik heb wel eens enkele wedstrijden gemist, omdat ik een trombose gekregen heb. Maar anders was ik altijd van de partij.”
Blauw-zwarte mancave
Met verzamelen is hij pas begonnen in 1982, toen hij zijn huidige vrouw Marleen Van Daele leerde kennen. Zij is zijn compagnon de route in zijn zoektocht naar nieuwe items op beurzen, rommelmarkten, webshops en in de Club Brugge-winkel. “Eerst stak de zolder vol, dan de hobbykamer, eens de kinderen het huis uit waren ook de kinderkamers en ten slotte begonnen de bananendozen zich op te stapelen”, laat Ronny weten. Uiteindelijk bouwde hij een loods van tien op tien meter en liefst vijf meter hoog, om zijn hele collectie in op te bergen. “Dat is nu mijn mancave geworden”, zegt Ronny niet weinig trots.
Tandenborstels
Die blauw-zwarte collectie is zonder meer indrukwekkend. Natuurlijk horen daar rijen truitjes bij, vaantjes, foto’s, ballen, kousen, bekers, beeldjes en puzzels. Maar wie vindt nu blauw-zwarte kerstballen, knikkers, tandenborstels, postzegels, wekkers, Jupiler-blikken, toegangsbadges van stewards tot zelfs een brandblusapparaat of een fietskader?
Aan de muur prijken fraaie fotodoeken van Ruud Vormer, Lior Refaelov en Jelle Vossen. Ronny beschikt zelfs over vinylplaten met Club Brugge-songs zoals ‘Geef mij maar Blauw en Zwart’, ‘Allee de Blauwtjes’ en ‘Club Brugge op Kop.’ En singles van Benny Scott. Een van zijn mooiste herinneringen was de Europacup-finale van Club Brugge tegen FC Liverpool in 1978 in het gereputeerde Wembley-stadion. “Ik krijg al kippenvel als ik er nog maar aan denk”, lacht Ronny. “Er trokken toen maar liefst 25.000 Club Brugge-fans naar Liverpool. Die sfeer was uniek. Vandaag kan dat niet meer.” Hij hield er in ieder geval een bruinlederen unieke voetbal aan over, gesigneerd door Raoul Lambert en Julien Cools.
“Zelfs Club Brugge hengelt naar mijn collectie, maar ik verkoop niets”
Ronny Vermeulen heeft geen idee wat zijn collectie vandaag waard is, maar dicht tegen het plafond – aan 40 meter ophangdraad – hangen meer dan 300 supporterssjaals, zowel van Club Brugge als van de ploegen waartegen ze moesten spelen. Die zijn alleen al makkelijk meer dan 5.000 euro waard. Heeft niemand ooit een bod gedaan, om de hele collectie over te kopen? “Dat niet”, laat Ronny weten. “Maar ik heb wel een vraag gekregen van Club Brugge zélf, om zaken te schenken voor het geplande gloednieuwe stadion, waar ook een museum zou ondergebracht worden. Maar dat kunnen ze niet maken. Ik verkoop niets. Ik zou er teveel hartzeer van krijgen.”
Nooit negatief
Ronny is een fan in hart en nieren en dat uit zich ook tijdens de wedstrijden. “Tijdens de eerste helft ga ik met opzet niet zingen of schreeuwen, of ik heb tijdens de tweede helft geen stem meer”, lacht hij. “Het verste dat ik gereisd heb, is in 2004 naar Oekraïne. Mijn vrouw zag me toen liever niet vertrekken, want er was dat jaar net een vliegtuig neergeschoten. Maar ik ben toch gegaan. Als fan kan ik me wel eens fel opwinden, als de club niet loopt zoals het moet. Maar waar ik niet tegen kan, is negativisme. We gaan om te winnen. Wie ons al bij voorbaat verloren schat, kan zijn kaartje beter aan een échte fan geven.”
Ronny kreeg zelfs de Club-mascottes al eens in zijn loods, wat hij een hele eer vindt. Zijn ultieme droom? “Dat er eens een speler of meerdere spelers van Club Brugge een bezoekje komen brengen. Maar dat is bijzonder moeilijk te regelen.”
Als we hem vragen welke Club-souvenir het meeste moeite kostte, wijst hij meteen naar de Wembley-vlag van 1978. Met de grote slagzin: ‘Bruges till I die’. Uiteraard.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
