Sinds kort studeren 24 Indiase mannen en vrouwen aan het Rhizo. Ze lieten hun thuisland en familie achter om hier een eenjarige vervolgopleiding te volgen tot zorgkundige. Een win-win, want de leefomstandigheden in India zijn vaak lang niet zo goed als bij ons. Tegelijk kampt België met een ernstig tekort aan personeel in de ouderenzorg. “Ik wil hier graag een leven opbouwen voor mijn gezin”, vertelt Baiju Abraham (35) uit Kerala. Wij gingen een kijkje nemen in zijn klas.
Het zijn drukke dagen voor de 24 Indiase studenten van de Kortrijkse zorgkrachtschool Rhizo. Binnen twee weken vertrekken ze voor het eerst op stage, ze zijn druk bezig Nederlands te leren en volgen elke donderdag een inburgeringscursus. Daarnaast wandelen ze elke schooldag 45 minuten van de Groeningestraat, waar ze samen verblijven op de voormalige site van het Sint-Vincentius, naar het voormalige WZC Lichtendal op ’t Hoge. Ze krijgen er les van Stephanie Soenen en Evelyne Vyncke, twee docenten verpleegkunde die de afgelopen maanden stevig uit hun comfortzone moesten komen. “Soms grap ik dat ik er nu 24 kinderen bij heb”, lacht Stephanie, terwijl ze een groep studenten voordoet hoe ze compressieverbanden moeten aanleggen. De anderen oefenen op elkaar. “Ook al zitten er mensen in onze klas die ruim de 40 voorbij zijn.”
“We hebben hen dan ook met alles geholpen”, vult haar collega Evelyne aan. Zij leert haar studenten vandaag hoe ze een stoma netjes kunnen vervangen. Alles gebeurt op oefenpoppen in groepjes van vier. “Hun kamers bijvoorbeeld hebben wij mogen inrichten. Het weekend voor ze aankwamen, heb ik zelfs mijn kinderen aan het werk gezet om alles klaar te krijgen ( lacht ). En binnenkort hoop ik hen te leren fietsen, want dat leren kinderen niet in India.”
Jaren ervaring
Maar zelfs voor de studenten van het vliegtuig stapten, bouwden ze al een goede band op met hun docenten. “Door de crisis werd hun komst verlaat. Dus besloten we om al online Nederlandse les te geven. Daar kwamen de leerboekjes van mijn eigen kinderen goed van pas”, lacht Stephanie. “Want eerlijk, wij moesten toch ook nog eens denken hoe dat zat met lijdende voorwerpen en zo. Kwam nog eens bij dat veel studenten niet beschikten over een computer en dat het in India bijna vier uur later is dan hier. Ik ben een avondmens dus ik gaf al snel les tot 22 uur onze tijd.”
“Gelukkig ben ik een ochtendmens en kon ik de vroege shiften voor mijn rekening nemen”, aldus Evelyne. “Onze cursussen ontwierpen we zelf.”
De studenten van Stephanie en Evelyne hebben allemaal al een bachelor of master verpleegkunde, of toch de Indiase equivalent daarvan. “Sommigen hebben zelfs al tientallen jaren ervaring. Wij moeten hen dus vooral leren hoe we hier de dingen doen. Een spuit zetten bijvoorbeeld doen we in België heel anders. Al leidt hun ’andere’ methode vaak tot een even goed resultaat.”
Moeilijke taal
Vooral het Nederlands blijkt een uitdaging. “Het is echt geen makkelijke taal”, bevestigt Gigimol Thomas (40), een van de studenten die al vijftien jaar als verpleegkundige in India werkte. “Maar ik houd ervan voor mensen te zorgen en dat is gelukkig voor een groot deel hetzelfde als in India. We hebben trouwens twee hele goede docenten om ons te helpen. Ik wil graag dat mijn familie hier ook komt wonen eens ik werk gevonden heb. Er is hier veel meer werkgelegenheid voor verpleegkundigen dan thuis. Ik hoop hen zo een betere toekomst te bieden. En als we genoeg oefenen, dan komt dat Nederlands wel.”
“Trouwens wij hebben onze docentes ook al Malayalam ( hun moedertaal, red .) geleerd”, vervolgt Gigimol enthousiast. De poging van Stephanie om het woord ‘banaan’ uit te spreken in het Malayalams wordt door haar studenten op luid gelach onthaald.
Nederig
De studenten komen van erg verschillende achtergronden. “Al zijn ze zonder uitzondering opgewassen tegen onze verwachtingen hier. Daarvoor moesten ze voor vertrek nog testen afleggen. We zijn heel trots op hen”, aldus Stephanie. De meesten willen hier het liefst een leven opbouwen. Baiju Abraham (35) bijvoorbeeld hoopt dat zijn vrouw, die ook verpleegkundige is, snel naar Kortrijk kan komen met hun zoontje van net een jaar oud. “Ik had veel ambitie om bij te leren en dat kan het beste in Europa”, legt hij uit. “Ik vind zorgen voor ouderen een mooie job, het maakt me nederig. Maar in India zijn er veel meer verpleegkundigen dat er vacatures zijn. Hier blijven is dus logisch.”
Al zijn er ook studenten die verder denken. Ninu Thomas (26) bijvoorbeeld hoopt op een dag terug te keren naar haar thuisland. “Ik wilde absoluut in België studeren, want jullie staan bekend om jullie goede onderwijs. België is mooi, ik houd zelfs van de kou. En de mensen zijn erg vriendelijk. Toch hoop ik op een dag terug te keren naar India met de kennis die ik hier heb opgedaan.” Het enige dat de studenten missen, is een kans om Kortrijk echt te leren kennen. Door de coronacrisis zit dat er voorlopig niet in. “We hopen dan ook dat een bescheiden feestje zal kunnen tegen de tijd dat ze afstuderen in juni”, besluiten Stephanie en Evelyne.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
