“Ik ben nog in goede gezondheid en kan in schoonheid stoppen”: melkboer Eric (77) gaat na zestig jaar met pensioen

Melkboer Eric Foulon en zijn vrouw Hilde Vinckier. © Stefaan Beel
Maxim Bille
Maxim Bille Webredacteur KW

Zestig jaar. Zo lang heeft Eric Foulon (77) Beitem en omstreken van melk voorzien. “Maar aan alles komt een einde”, en dus zegt hij de stiel met veel trots vaarwel. “Het is een uitstervend ras, melkboer. Ik ben blij dat ik op deze manier kan stoppen.”

Eric is geboren en getogen in Beitem, op de hoeve van zijn ouders, langs de Meensesteenweg. “Mijn vader en moeder hadden er een kleine boerderij en zeven kinderen. Mijn twee oudste zussen bleven toen thuis van school om mijn ouders te helpen, maar na een tijdje was het voor mijn vader duidelijk dat er onvoldoende werk was voor hen allemaal.”

“Ik wilde voor dierenarts leren, maar vaders wil was wet: ik moest de melkronde doen”

“Samen met mijn moeder besliste hij dan maar om een melkronde te starten, zodat mijn zussen ook hun werk hadden. Tot ze natuurlijk na verloop van tijd iemand leerden kennen, waardoor ze er uiteindelijk allebei mee stopten. Mijn vader stond daar dan met zijn melkronde (lacht). Aangezien mijn broers allemaal aan het studeren waren, stelde mijn vader uiteindelijk voor dat ik mocht stoppen met school. Dat was toch even slikken. Niet dat ik zo graag naar school ging en de beste student was, maar ergens wou ik toch heel graag studeren voor dierenarts. In het begin was het niet eenvoudig om me daar over te zetten, maar uiteindelijk heb ik me daar wel bij neergelegd. In die tijd was vaders wil wet.”

Uitstervend ras

Net zoals zijn zussen leerde ook Eric na verloop van tijd iemand kennen: Hilde Vinckier. “Ze had altijd plezier, en van het ene kwam uiteindelijk het ander, je kent dat wel. Hilde was dan misschien wel klein, ze was een enorm harde werker.”

Eric en Hilde trouwden, kregen drie kinderen en zetten ondertussen samen de zaak van zijn vader verder. Tot nu dus. “Hoewel mijn kinderen vroeger ook geholpen hebben met melk rond te brengen, stopten ze ook van zodra ze iemand leerden kennen. Er is dus geen opvolging meer om mijn taak verder te zetten. En misschien maar goed ook. Want ik moet eerlijk zijn: de stiel is een uitstervend ras, in deze tijden.”

“Mijn ronde begon in Beitem en ging dan via Rumbeke naar Kachtem tot in Emelgem. Roeselare zelf nam ik er niet bij. Vroeger had ik natuurlijk veel meer klanten, nu had ik nog zo’n negentigtal adressen. Het zal niemand verbazen dat ik vooral nog bij de oudere generatie langsging. Jonge mensen met kinderen doen geen beroep meer op een melkboer. Wat ook normaal is, want beide ouders gaan nu meestal fulltime werken en zijn overdag niet thuis.”

In schoonheid

En zo komt er dus een einde aan het familiebedrijf, want zo mogen we het wel noemen. “Zeker”, gaat Eric verder. “Ik nam het over van vader op zoon en we deden telkens verder met mensen uit onze eigen familie, maar nu is het tijd om te stoppen. Weet je, aan alles komt een einde. Maar voor mij voelt dit als het juiste moment. Ik ben nu nog in goede gezondheid, waardoor ik in schoonheid kan stoppen. Mijn motto was altijd: ‘melk is goed voor elk’.”

En met die slagzin nam Eric deze week overal afscheid, tijdens zijn laatste ronde. “Vooral het contact met mijn klanten ga ik enorm missen. Ik blik wel trots terug op de afgelopen zestig jaar. Ik ben nooit ziek geweest en heb elke dag hard gewerkt, op twee heup-operaties na. Gelukkig kreeg ik toen bijstand van mijn kinderen.”

Gespeelde tranen

Als we Eric vragen of hij ons nog een anekdote kan vertellen, hoeft hij niet lang na te denken. “Na zo’n lange periode kan ik je er wel veel vertellen. Maar deze blijft me toch het meest bij. Op een zondag kregen we eens controle van de politie. In die tijd was dat gebruikelijk. Alle producten moesten namelijk afgestempeld worden, en dat werd regelmatig gecontroleerd. Maar die zondag was mijn moeder dat vergeten. De politie schreef meteen een boete uit. Mijn zus probeerde dat nog te verhinderen, met wat gespeelde tranen, maar tevergeefs. De bon was een feit. Achteraf kun je er uiteraard wel om lachen, maar toen was dat natuurlijk minder het geval”, besluit Eric, die zijn vrije tijd nu vooral zal spenderen aan werken in zijn tuin en fietstochten met zijn vrouw.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier