Huisbewaarder van het Belfort gaat met pensioen: “Het zicht op de Markt en het sociaal contact zal ik missen”

Frank De Vos, de huisbewaarder van het Belfort, gaat met pensioen op 1 mei. De Stad Brugge lanceert een vacature voor zijn opvolger. Wie wil er in de flat op de Markt met het mooiste zicht op Brugge wonen en werken?

“Mijn strafste anekdote? De koning van Spanje is in mijn flat naar het toilet geweest. Zijn veiligheidsagenten waren in alle staten, omdat ik de deur voor hen sloot en even alleen met die vorst in mijn appartement was. Een koning die een openbaar toilet gebruikte, daar waren ze even niet goed van”, lacht Frank De Vos.

Fotograaf

Sinds 1990 is hij huisbewaarder van het Brugse Belfort. Nochtans wees niets erop dat hij ooit die unieke job zou uitoefenen. “Na mijn secundair in het Sint-Leocollege en het Vrij Handelsinstituut, trok ik naar Narafi in Brussel om er fotografie te studeren”, vertelt deze rasechte Bruggeling. Ik heb nadien een tijdlang gewerkt voor het Brugs Camerateam. Ik deed trouwreportages en mocht jaarlijks met een Hasselblad de posterfoto van het nieuwe team van Club Brugge maken.”

“Ik heb ook zeven jaar als bediende bij het CLB gewerkt, maar ik was die job beu in 1990. Toevallig vertelde een vriend – mijn voorganger Patrick Peire – dat hij na anderhalf jaar wou stoppen als conciërge van de stadshallen. Hij vroeg mij: ken je niemand die in het appartement met het mooiste zicht van Brugge wil wonen?”

“Met succes solliciteerde ik bij Stad Brugge. Te mogen wonen en werken in het meest iconische gebouw van Brugge gaf voor mij de doorslag. Ik heb me die 33 dienstjaren nog geen moment beklaagd. Ik zal vooral het zicht en de sociale contacten missen”, bekent Frank De Vos.

Dronken

Huisbewaarder zijn van het Belfort is een veelzijdige job, zo blijkt. “Je bent diegene die de poetsvrouwen binnen laat en het gebouw openstelt voor het publiek. Maar je bent ook diegene die op het einde van de dag het gebouw veilig afsluit. Bovendien verlopen alle contacten met de verenigingen die de stadshallen afhuren voor evenementen via mij.”

“Wie kan zeggen dat de koning van Spanje zijn toilet gebruikt heeft?”

“Meerdere keren heb ik dronken mensen aangetroffen die op het toilet in slaap waren gevallen. Er wordt nogal wat gedronken tijdens de recepties die in de stadshallen georganiseerd worden. De mensen zijn nonchalant: ze vergeten handtassen en paraplu’s, ze verliezen juwelen. Ik ben talloze keren midden in de nacht wakker gebeld omdat iemand zijn autosleutels kwijt was. In een donkere zaal moesten we dan op zoek naar die sleutels”, blikt Frank terug.

Ramkraak

“Bijna wekelijks gaat er hier een brandalarm af, want er hangen honderden detectoren in de stadshallen. Als het inbraakalarm – bewegingsmelders- beneden rinkelt, bel ik de politie op en gooi ik de agenten de sleutels toe, zodat zij kunnen gaan kijken. Ik wil zelf niet in het donker geconfronteerd worden met een dief. Eén keer zag ik inbrekers met hun auto wegvluchten, nadat ze een ramkraak gepleegd hadden bij juwelier Quijo.”

“Wat er ook akelig is, is als je midden in de nacht moederziel alleen de donkere trappen van het Belfort op moet, omdat de klokken op hol geslagen zijn. Buurtbewoners hadden de politie opgebeld, omdat ze gek werden van het lawaai. Ik kende de reden van dat technisch mankement niet, voor hetzelfde geld stond de boosdoener me achter de volgende draai op te wachten. Na telefonisch overleg met de beiaardier heb ik toen met een koord het rad van de klokkentoren geblokkeerd”, vertelt Frank.

Zelfmoorden

In de loop van zijn carrière werd Frank De Vos geconfronteerd met drie zelfmoorden: mensen die zich van de top van het Belfort naar beneden lieten vallen. “Nu is dat gelukkig niet meer mogelijk, de stad heeft roosters gehangen. Net als op de Eiffeltoren val je nu in een net. Eén geval staat voor altijd op mijn netvlies gebrand. Een man stond al voor het openingsuur aan de kassa. Ik zei hem nog dat hij veel te vroeg was. Hij was de eerste om een ticket te kopen, klom naar boven en sprong. Enkele minuten later zag ik zijn dode lichaam op de kasseien op de Markt liggen.”

Frank De Vos krijgt een krop in de keel, want die woorden wekken ook herinneringen op aan zijn dochter Emmy, een verpleegster die drie jaar geleden ’s morgens vroeg, op weg naar haar werk in het AZ Sint-Lucas, doodgereden werd door een dronken chauffeur. “Hij kreeg amper zes maanden rijverbod”, zucht de huisbewaarder.

Huwelijksaanzoeken

De vele huwelijksaanzoeken die jonge koppels hoog in de toren van het Belfort doen, brengen Frank De Vos op vrolijker gedachten: “Ik ga dan mee naar boven en beklim mee de 366 treden. Het is ontroerend om een jongeman op die hoogte een ring te zien bovenhalen en diep te knielen voor zijn aanstaande bruid en zijn liefde te verklaren.”

“Wist je dat ik op een oudercontact van een juf hoorde dat mijn zoon Bram wel erg veel fantasie heeft? ‘Hoe bedoelt u?’, vroeg ik aan die onderwijzeres. Hij zegt dat hij in de Halletoren woont! Ik heb mijn identiteitskaart moeten bovenhalen om te bevestigen dat dat klopte!”, glimlacht hij.

In Bruges

Aan de draaidagen van de film In Bruges en de tv-serie The White Queen in de stadshallen bewaart Frank De Vos, die een figurantenrolletje kreeg, mooie herinneringen. Na zijn pensioen kan hij eindelijk genieten van welverdiende rust.

“Ik moest in het begin van mijn carrière 24 uren per dag, zeven dagen op zeven paraat staan. Gelukkig kreeg ik hulp van mijn vrouw Petra Demeyere. Als we een uitstapje of een reis wilden maken, moest ik mijn vader optrommelen om mij te vervangen. Pas na jaren is er een poule gemaakt met het stadhuis en ’t Brugse Vrije. Dezer dagen is de huisbewaarder van het stadhuis met vakantie, en ben ik tijdelijk verantwoordelijk voor drie stadsgebouwen”, besluit Frank De Vos.