Eerste hoofdinspecteur van de lokale politie Wim Cardon gaat binnenkort op pensioen, na 40 jaar dienst met de focus op de sociale kant van het beroep. Achtervolgingen met snelle voertuigen waren niet zijn ding. “Een bejaarde helpen oversteken op straat gaf me minstens evenveel voldoening”, lacht hij.
Als je Wim Cardon (58) op straat tegen het lijf loopt is er geen haar op je hoofd dat je doet denken aan een inspecteur van politie. Wim, met zijn lange haren, lijkt een man die nooit afscheid kon nemen van de sixties of de seventies.
“Ik werd, na mijn studies toegepaste communicatie in Gent, door mijn ouders gepusht om deel te nemen aan ‘examens van de staat’ en zo belandde ik in 1984 bij de rijkswacht. In heel mijn loopbaan heb ik het opgenomen voor de ‘gewone mens’. Daarbij heb ik steeds een poging gedaan om een evenwicht te bewaken tussen ernst, als iets moest, en tussen vreugde, daar waar het kon. Ik heb ook nooit fysiek geweld gebruikt en kon vele dossiers oplossen met een kwinkslag. Ik heb ook niet de fysieke uitstraling van een politieman. Jezelf in de plaats stellen van de persoon waarmee je beroepshalve te maken hebt en tweemaal nadenken voor je handelt, was mijn visie. Het is pijnlijk te voelen dat een proces-verbaal het verschil kan maken tussen een boterham met kaas of een met choco.”
Ik heb de indruk dat we nu soms wandelende robotten zijn
Wim maakte een hele evolutie mee binnen het politiewerk, een evolutie waar hij moeilijk overweg mee kan. “Ik heb de indruk dat we nu soms wandelende robotten zijn door onder andere de permanente dracht van een kogelwerende vest. Straks nog een helm, een bodycam en het plaatje is compleet. Daarnaast zijn heel wat regeltjes te volgen, die soms de essentie van politiewerk in de weg staan. De pandemie heeft er tevens voor gezorgd dat elke vorm van menselijk contact verloren gaat en een overlast van mailverkeer genereert. Als je tegenwoordig om 14 uur een voertuig controleert kan je maar hopen dat de bestuurder niet dronken is, dat het voertuig verzekerd is, dat de passagier niet geseind staat en er geen gestolen goederen te vinden zijn, want anders mag je het thuisfront verwittigen dat het weer laat wordt. Gelukkig kwam ik, zelfs na een ellenlange dienst, meestal fluitend thuis met in het achterhoofd de gedachte dat we het weer ‘gefikst’ hadden.”
Gilles de la Tourette
Zelf kampt Wim het het syndroom van Gilles de la Tourette. “In mijn beroep is dat niet evident. “Die zenuwtrek vergezelt me al mijn hele leven en is de ene dag meer aanwezig dan de andere. Gelukkig ben ik verbaal sterk genoeg om daar, zelfs met criminelen, open over te zijn, wat het voor mij gemakkelijker maakte, ook al vreet dat energie. Na Gent-Wevelgem trek ik de stekker er uit. Het is genoeg geweest. Lange werkdagen, onregelmatige uren en hoge werkdruk hebben zijn tol geëist. Ik kijk een rustige toekomst tegemoet, waarin sporten, muziek, kinderen Steffie en Emmy en de vier kleinkinderen en vriendin Tine centraal staan en blik terug op een gigantisch reservoir aan herinneringen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
