Het was zaterdagavond 5 januari 2019 in het rustige Zonnebeke, ergens rond 22 uur. Joaquin, een man van 69, wachtte thuis op Eliane, zijn echtgenote van 71.
Zij was op weg naar huis met de fiets na haar wekelijks bezoek aan hun zieke zoon.
Ze was wat later, maar ach, dat gebeurt, toch? Wat later werd veel later én meteen groeide ook de ongerustheid. We kennen allemaal dat gevoel bij het wachten, er zal toch niets gebeurd zijn? Waar bleef Eliane? Ze had al lang thuis moeten zijn. En dan zouden ze nog even bijpraten, over hun plannen, over de kinderen en de kleinkinderen. Eliane kwam niet thuis, Eliane komt niet meer thuis. Nooit meer. Eliane is dood, aangereden en achtergelaten door M., een jonge man van 29 met een BMW. M. had te veel gedronken. Een leven van een man van 69 aan flarden. Even plots als rauw. Keihard. En toen was er niets meer. Of toch, boosheid. Woede. Onmacht. Pijn.
Het was zaterdagavond 7 februari 1981 in het rustige Kerkhove, ergens rond middernacht. Een man raakte met de auto van de weg en ramde een duiker, een jonge inzittende vrouw overleed ter plaatse. Hilde was haar naam, ze was net 19 en mijn lief. We zouden elkaar zien de maandag in Gent. We zouden elkaar kussen en praten over onze plannen, onze dromen. Ik heb Hilde nog één keer zacht op haar wang gekust, in het mortuarium. Een leven van een man van 19 aan flarden. En ook toen was er niets meer. Of toch, boosheid. Verdriet. Onmacht. Pijn. Maar ik was 19 en kreeg nog een kans op een andere toekomst. Een nieuw leven, als gelukkige echtgenoot, trotse papa en inmiddels ook blije opa. Hilde kreeg die kans niet, ze is vandaag een bijzonder plekje leegte in mijn hart.
Ook Eliane krijgt helaas geen kans meer.
Ik ken Joaquin niet, maar net als velen voel ik met hem mee.
Ik ken ook M. niet, maar net als velen ben ik boos op hem.
Uiteraard was dit niet zijn bedoeling, maar een auto is als een wapen: bij verkeerd gebruik, vallen er slachtoffers. Onschuldige slachtoffers. Wie de weg op moet, ziet ze elke dag: roekeloze chauffeurs. Vaak hebben ze geluk – zij noemen het kunde – , soms hebben ze dat niet. Hoeveel levens zijn verwoest door roekeloos rijgedrag tussen 7 februari 1981 en 5 januari 2019? Niet iedereen moet daarvoor (lang) naar de gevangenis, ze moeten wel van de weg. Allemaal. Ik wil dat deze waanzin stopt. Nu. En nee, ik weet niet hoe, maar ik wil dat het stopt. Voor Hilde. Voor Eliane. Voor die duizenden andere slachtoffers, voor zij die nog komen. Vandaag heeft Eliane nog een naam, straks wordt ze net als Hilde een cijfer in een jaarstatistiek over meer of minder verkeersslachtoffers.
Mensen mogen nooit cijfers worden.
Aan Joaquin en zijn familie, alle sterkte.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier