Twintig jaar geleden zag het leven van Wim Vanwijnsberghe (35) er allesbehalve rooskleurig uit. Speelbal in een pijnlijke vechtscheiding, gezondheidsproblemen, een moeilijke puberteit en als absoluut dieptepunt het dramatische overlijden van zijn zusje Mieke op 13-jarige leeftijd in een verschrikkelijk verkeersongeval. “Dan heb je twee keuzes: je hoofd laten hangen of je rug rechten. Ik koos voor het tweede. Maar Mieke zijn we nooit vergeten”, zegt de man die ondertussen dertig mensen tewerkstelt.
Op zaterdagochtend 3 november 2001 zat Wim Vanwijnsberghe achterin de Volkswagen Golf cabrio van Gregory D., het toen 18-jarige liefje van zijn 13-jarige zus Mieke. Zij zat vooraan naast de chauffeur. Achterin zaten ook nog Wims oudere zus Isabel, toen 16, en haar 18-jarige vriend. Het gezelschap had de drie verjaardagen van de kinderen Vanwijnsberghe gevierd in café Falstaff in Kortrijk en was onderweg naar een ander café in Kuurne. Moeder Marijke volgde in een andere wagen. Onderweg naar Kuurne ging het mis. Op de Brugsesteenweg reed Gregory D. veel te snel, verloor de controle over het stuur en ging van de weg af. Zijn cabrio knalde tegen een geparkeerde wagen, sloeg een gat in de gevel van een woning en boorde nog een tweede opening in de zijgevel van een ander huis.
Los van de ravage was ook de menselijke tol zwaar. Mieke Vanwijnsberghe overleed ter plaatse, haar zus Isabel raakte zwaargewond. “Ik heb Isabel haar gordel losgemaakt en haar door het gat in de woning gedragen om haar op een zetel te leggen. Ik zag mijn moeder daar aankomen, schreeuwend en huilend. Ze zakte door haar knieën, met Mieke dood in haar armen. Veel herinneringen heb ik er niet meer aan. Ik denk dat ik het meeste verdrongen heb”, vertelt Wim.
Vechtscheiding
Het verschrikkelijke ongeval kwam net op een moment dat het leven van de toen 15-jarige Wim al niet van een leien dakje liep. Zijn moeder had haar man Stephan enkele jaren daarvoor plots verlaten en de drie kinderen meegenomen. “Een echte vechtscheiding was het. Wij mochten papa niet meer zien. Hoezeer hij ook probeerde, ze liet het niet toe. Mijn vader heeft zijn kinderen jarenlang niet gezien, tot de dag van het ongeval. Hij heeft Mieke maar teruggezien toen ze al overleden was, Isabel en ik pas in het ziekenhuis. En zelfs dan waren dat ongemakkelijke momenten, waarbij mijn moeder bepaalde wat er wel niet gezegd mocht worden. Een vreselijke periode. Het ongeval kwam ook dagenlang in de media. Vanuit mijn ziekenhuisbed zag ik de beelden. Toen besefte ik dat Isabel en ik een goeie beschermengel moeten gehad hebben”, zegt Wim.
Na het ongeval brak een moeilijke fase aan in zijn leven. “Ik kampte met klierkoorts en een hersenvliesontsteking. Ik begon ook te rebelleren. Thuis, op school. Ik haalde nog altijd goeie punten, maar ik jende de leraren. Mijn vader mocht ik nog altijd niet zien, mijn moeder was er amper voor mijn zus en mij. Ontelbare keren moesten wij zelf eten maken. Toen ik achttien werd, ben ik meteen alleen gaan wonen. Daar zat ik dan, op mijn gehuurd appartementje met tweedehandsmeubelen in Kortrijk. Geen rotte frank had ik, van niemand kreeg ik hulp. Is dit nu mijn leven?, dacht ik. Ik besloot dat het anders kon, dat het anders moest. Ik had twee keuzes: mijn kop laten hangen of mijn rug rechten. Ik koos voor het tweede. Ik ben keihard beginnen werken en ’s avonds studeren. Ik haalde ook alle mogelijke rijbewijzen die ik kon. Zo trots was ik toen ik de eerste 100 euro op mijn spaarrekening kon overschrijven. Dat had ík verwezenlijkt. Ikzelf, zonder hulp. Het smaakte naar meer.”
Tante Mieke
Ondertussen staat Wim op zijn 35ste aan het hoofd van vijf vennootschappen, actief in de schoonmaak-, schilder-, immo- en bouwsector. Hij geeft dertig mensen werk vanuit zijn hoofdkantoor in Wevelgem. “Dat ik zo hard werk, heeft alles te maken met mijn kinderen. Acht en tien zijn ze nu. Ik wil het voor hen anders doen dan mijn ouders. Mijn kinderen mogen niet meemaken wat ik heb meegemaakt. Hun foto’s staan ook op alle bestelwagens van mijn bedrijf. Met mijn vrouw en kinderen gaan we nog maandelijks naar het graf van tante Mieke, zoals mijn kinderen haar noemen. Ik vertel dan over haar. Over het ongeval vertel ik niet zo veel, behalve dat de chauffeur te snel reed en ook te veel gedronken had. Mijn kinderen moeten weten dat dit niet oké is”, zegt hij.
Met die chauffeur heeft Wim nog amper contact gehad. “Op het proces is hij er zeer goedkoop vanaf gekomen. Alles voorwaardelijk. Nochtans had hij gedronken en reed hij te snel. Vandaag zouden ze veel strenger zijn, denk ik. Ik heb hem een tijdje terug eens een beleefd bericht gestuurd via sociale media. Zijn antwoord was kort en koel. Hij zei dat het ongeval tot het verleden behoorde en dat hij er niet meer aan herinnerd wil worden. Tja. Mijn moeder neem ik het ongeval wel nog kwalijk. Zij heeft het niet veroorzaakt, maar ze had het wel kunnen vermijden. Wie gaat er nu met zijn drie tienerkinderen om vier uur ’s nachts nog op café? Ik ga dat met mijn kinderen in ieder geval niet doen. Drinken en rijden gaan niet samen, dan geef ik liever mijn sleutels af.”
Nieuw graf
Zijn kleine zus is Wim na twintig jaar allerminst vergeten. “Hoe zou haar leven er nu uitzien? Welk werk zou Mieke doen? Met wie zou ze getrouwd zijn en hoe zouden haar kindjes zijn? Dat vraag ik me vaak af. Meteen na het ongeval stelt iedereen er je vragen over, hebben ze compassie en kan je je verhaal vertellen. Iets later gaan mensen er niet meer zelf over beginnen en nog wat later merk je dat ze je beginnen te mijden als jij erover begint. Tegen dat ik 18 was, sprak niemand nog over Mieke. Wij met het gezin zijn, denk ik, ook de enigen die haar graf nog bezoeken. Een tijdje geleden zagen we dat de concessie bijna zou verlopen. Ik heb meteen een nieuw stuk grond op hetzelfde kerkhof geregeld mijn vader heeft dat betaald en Mieke daar laten herbegraven, met de originele steen en haar foto erbij. Het is mijn manier om Mieke nog een beetje in leven te houden, al is het maar om over haar te kunnen vertellen tegen mijn kinderen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
