Waardig ouder worden, het is de droom van velen. Voor de ene lukt het zonder enig probleem, voor de ander wordt het dan weer een heuse lijdensweg. Kortrijkzane Hilde Vanwynsberghe verheft het tot een ware kunst. Als een prille twintiger huppelt ze door het leven en van de coronaperikelen ligt ze niet wakker. “Een mondmasker? Begin eerst misschien met gewoon te doen, ja!”
Ze stond aan de toog van haar eigen café, ging de baan op als vertegenwoordiger en was ooit de vrouw van een professionele wielrenner. Een bomvolle carrière die ze steeds probleemloos wist te combineren met het moederschap want ze zette niet minder dan 7 telgen op de wereld. “Te denken dat mijn schoonouders nooit echt liefhebber waren van de koers”, grapt de vrouw met het vuur in haar stem. “Hoe gaat dat allemaal? Wijlen mijn man, hij was veel ouder dan ik toen we in het huwelijksbootje stapten, kwam uit een nest van schrijnwerkers. Voor zijn ouders was het duidelijk dat hij ook in hun voetsporen ging treden, alleen dacht hij daar zelf anders over. Hij wilde coureur worden, een rasechte wielrenner. Ik kan de tijd niet meer bijhouden dat hij op de fiets zat, zo gepassioneerd was hij door zijn tweewieler.”
Het was een passie met resultaat want Jozef Verhelst won zelfs een regelrechte klassieker. “We spreken hier natuurlijk wel van meer dan 50 jaar geleden”, gaat ze verder. “Hij nam toen deel aan Kuurne-Brussel-Kuurne en kwam als winnaar over de meet. Vanzelfsprekend was ik preus op mijn man maar van echte vedettetoestanden was er toen nog geen sprake. We hadden ook een meubelwinkel en de zaken moesten blijven draaien. De wielersport was toen compleet anders dan vandaag. Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om thuis te blijven en ‘vrouw van’ te worden. Er moest gewerkt worden zodat we konden voorzien voor ons gezin.”
Na een korte maar succesvolle carrière in de wielersport, besloot het gezin zich dan uiteindelijk toch te settelen en kwam de piste van de schrijnwerkerij terug naar boven. “Dat was toen niet in Kortrijk maar in buurgemeente Kuurne”, klinkt het. “Het bloed kruipt waar het niet gaan kan dus ging mijn man ook in de stiel van zijn ouders aan de slag. Helaas werden we getroffen door een groot drama, dat tot op heden nog steeds sporen heeft nagelaten.”
In de vlammen op
De onderneming van het dynamische koppel ging in de vlammen op. “De vlammenzee was ronduit gruwelijk.” Hilde herinnert zich alles nog alsof het gisteren was. “Het vuur kende geen genade en nam zowat alles met zich mee. Als je dan zou denken dat dit het ergste was dat we konden meemaken, dan vergis je je schromelijk. We zien ze nog altijd komen, die mannen van de verzekeringen. Met hun maatpakken en hun valiezen onder de arm kwamen ze ons doodleuk zeggen dat onze verzekering niet alles zou dekken. We hadden voor 10 miljoen Belgische frank (250.000 euro, red.) schade geleden en zij konden maar tussenkomen voor 4 miljoen frank. Dat is er toch mee lachen? Maar opgeven stond niet in onze woordenboek en we trokken ons recht maar onze tijd in de schrijnwerkerij was voorbij. Het was tijd voor iets nieuws, iets wat ze hier nog niet echt kenden en we vonden ons nieuw leven in de wereld van de biovoeding.”
Als we ons volproppen met afval moeten we niet schrikken dat ons immuunsysteem naar de vaantjes is
Met de kinderen in hun kielzog lanceerde het koppel zich in een, voor die tijd, revolutionaire wereld. “Nu is biovoeding de normaalste zaak van de wereld geworden maar in onze tijd was dat allemaal niet evident. Er waren wel wat winkeltjes in België maar het bleef een randactiviteit. WIj besloten om hier massaal op in te zetten, vooral nadat we wat lezingen hadden gevolgd over het voedingsprincipe van de Bijbel. Wij waren helemaal niet gelovig maar waren wel geboeid door alle facetten van voeding. We waren meteen overtuigd van de helende werking van gezonde voeding en het werd de start van onze nieuwe onderneming. Met Manna Vita wilden we niet alleen gezonde voeding in België verdelen, we zetten eveneens een compleet netwerk op poten. In geen tijd hadden we meer dan 600 klanten over het volledige land, die bij ons hun goederen kwamen aankopen. We voerden in van over de hele wereld en we werden een referentie in die wereld. Op een dag kregen we bezoek van een paar mensen in maatpak en enkele maanden later startte de groep Bio Planet een zaak in Kortrijk. Blijkt dat die mannen in maatpak mensen van die groep waren die bij ons kwamen snuffelen. Het moet zijn dat we het toch niet zo slecht deden, als zo een grote speler bij ons de mosterd kwam halen.”
Vegetariër
“Ondertussen heeft onze zoon de zaak overgenomen. Alle groenten die ze op het einde van de dag over hebben, komen hier terecht, waar ik ze dan verwerk tot lekkere gerechten. Koken voor mezelf, voor de familie of als we schotels op overschot hebben voor de mensen die het niet zo breed hebben. Niets van wat we hebben, gaat verloren. Ik ben eigenlijk een vegetariër want ik krijg het moeilijk over mijn hart om dieren op te eten. Hoe haalt de mens het in zijn hoofd konijn klaar te maken? Dan kun je net zo goed je eigen kat of hond opeten. Ik begrijp ook niet dat mensen schaal- en schelpdieren als een lekkernij beschouwen. Het zijn dieren die op de wereld zijn gezet om onze oceanen te helpen onderhouden, niet om op een bord geserveerd te worden. Vaak denk ik dat de mensen bewust ongezond willen eten, hoe verklaar je anders dan we dergelijke zaken op een menukaart durven te zetten?”
Je bent wat je eet
De overtuiging van Hilde kreeg door de coronacrisis nog een extra boost. “Het volstaat om naar TV te kijken om tot het besef te komen dat we niet goed bezig zijn” sluit de vibrante Kortrijkzane af. “Aan de ene kant regent het aan verboden, regels en wetten waar we ons moeten aan houden. We mogen niet meer bewegen, niet meer buiten komen en zelfs onze familie niet meer zien onder het motto dat we moeten waken over onze gezondheid. Aan de andere kant wordt suiker dan weer gestimuleerd, terwijl suiker zowat het slechtste is wat we kunnen eten. ‘Je bent wat je eet’ zeg ik altijd en wanneer we ons hele dagen volproppen met afval dan hoeven we er ook niet voor te schrikken dat ons immuunsysteem compleet naar de vaantjes is. Ik ben 83 jaar oud, eet en leef gezond en heb heus geen mondmaskers of lockdowns nodig om er nog een paar jaar bij te doen.”
Filmpjes met deze en andere Kortrijkzanen op www.kw.be/dekortrijkzaan
De Kortrijkzaan
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier