Conny Ducatteeuw uit Heule heeft haar gelijkvloerse flat verkocht om een lang gekoesterde droom waar te maken: de wijde wereld intrekken op vier wielen. Zodra de mobilhome geleverd wordt, is ze weg. Er gaat een heel (levens)verhaal aan vooraf, met onder andere de dood van haar man Rik Soete in oktober 2019. Conny is zelfs nog ingetreden in het klooster. “En dat was een interessante ervaring”, zegt ze.
“Ik speelde al lang met de gedachte, ook toen mijn man nog leefde, om er ooit op uit te trekken”, vertelt Conny. “Terug naar een eenvoudig leven, de simpelheid, de puurheid. Het is een lang gekoesterde droom. Ik was onlangs bij een vriendin in Stabroek bij Antwerpen en daar zijn vier à vijf bossen in de buurt. Om maar te zeggen dat er in eigen land nog zo veel te ontdekken valt. Na het overlijden van mijn man kwam de gedachte terug. Ik plaatste ze weer in de koelkast, maar telkens kwam ze terug en nu is de knoop doorgehakt. Ik word binnenkort 60 en ik wil niet op mijn sterfbed denken ‘had ik dit maar gedaan’…”
Naar het klooster
Conny Ducatteeuw groeide op in de wijk Nieuwenhove in Waregem als dochter van een wever. Het weven en het textielgevoel zat haar in het bloed. Ze studeerde voor gezins- en sanitair helpster maar ging werken bij Bekaert Textiles in haar geboortestad. Tot ze iets anders wilde… “Ik trad binnen bij de Kleine Zusters van Nazareth… Ik ben iemand die altijd zoekende is geweest, nu ook nog. Omdat er méér is dan wat we zien. Ik ben 20 maanden non geweest… Ik ben niet gebleven maar ik ben dankbaar het te hebben mogen meemaken.” Conny is daarna ook schoonmaakster geweest, heeft een depressie doorgemaakt, is er weer uitgeraakt en vond dan een nieuwe baan bij Barco. “Waar een compleet nieuwe wereld voor mij openging”, zegt ze. “Nu nog zijn mijn beste vrienden oud-Barco-collega’s.”
Ierland of Scandinavië zitten in mijn gedachten. Ik zal wel zien waar de wind mij waait…
Intussen had Conny Heulenaar Rik Soete leren kennen en in 1991 zijn ze in het huwelijksbootje gestapt. Ze vestigden zich in Riks grootouderlijke woonst in de Iepersestraat in Heule-Watermolen. Rik, in Heule oud-Chiroleider, werkte in de Kortrijkse stadsschouwburg als toezichter. Net als Conny was hij een natuurliefhebber en lid van de bekende damclub van Heule-Watermolen (WDC). Hij had het nodige geduld om kinderen de liefde voor het dammen bij te brengen. Hij had gehoopt nog eens te kunnen deelnemen aan het Belgisch kampioenschap toen het in februari 2020 in Heule georganiseerd werd, maar het heeft niet meer mogen zijn… Er was toen voor hem een eerbetoon.
Altijd positief gebleven
Met Pasen 2017 is Rik dan ziek geworden. Hij werd getroffen door het syndroom van Guillain-Barré, een aandoening die gepaard gaat met spierzwakte. Conny: “Rik sukkelde eigenlijk van jongs af met zijn gezondheid, maar ineens kon hij niet meer bewegen. Bijna twee jaar lang verbleef hij afwisselend in het ziekenhuis. Ik ben dan gestopt met werken om voor hem te zorgen. Beiden zijn we altijd positief gebleven. Het ziekenhuis was onze tweede thuis. Sommigen waren van mening dat hij geen waardig leven meer had, maar enkel de patiënt zelf kan dat beslissen. De eerste keer dat hij zelfstandig een kopje koffie kon drinken, kon zijn geluk niet op. Ik ben ongelofelijk dankbaar voor wat we samen hebben mogen meemaken. Toen we ons eerste zoontje Hannes na zes maanden door een longontsteking moesten afgeven, hebben we de vraag ‘waarom wij?’ niet willen stellen. De medische wereld is God niet. Nadien is onze gezonde zoon Michiel geboren. Hij is nu 27 jaar en woont in ons vroegere huis. Het wordt trouwens mijn ‘referentieadres’.”
Zes maanden voor Riks overlijden werd het moeilijk om in hun toenmalige woning te blijven. Rik en Conny vestigden zich toen op de gelijkvloerse verdieping van een flatgebouw aan de Losschaert in Heule.
“Ik zag hem openbloeien”
“We konden hier alles speciaal inrichten om het Rik zo comfortabel mogelijk te maken. Ik zag hem openbloeien. Wat was het mooi dat hij weer kon douchen! We hebben hier nog zes heel mooie maanden beleefd. En nee, het is niet omdat de herinneringen mij nu te zwaar vallen, dat ik weg wil. We hebben vroeger samen nog een mobilhome gehuurd en we dachten dan altijd dat de vakantie best langer mocht duren. Het is een vorm van leven. Ik ben een hoogsensitief persoon en hoe daarmee om te gaan, heb ik geleerd met behulp van Access Consciousness, een soort zelfontwikkeling. Ik heb een groot deel van mijn leven gewijd aan anderen, het is nu tijd voor mezelf.”
Straks wordt de mobilhome dus Conny’s huis op vier wielen. “Of ik niets zal missen? Het materiële zeker niet. Maar ik sluit mij niet af, hé. Ik blijf bereikbaar, maar ik zal onder andere wel mijn buurman Marcel Uvyn missen en hij mij. Hij is 95 en allebei zijn we gepassioneerd door fotografie. In 2019 – hij was dus toen al 92! – hebben we nog samen een cursus gevolgd en samen werden we ook geselecteerd voor het fotofestival Track & Trace in Kortrijk. We zaten in de coronaperiode zelfs in dezelfde bubbel. Waar ik nu zoal zal heen trekken, weet ik nog niet. Ierland of Scandinavië zitten in mijn gedachten. Ik zal wel zien waar de wind mij waait… En mocht ik ooit weer behoefte voelen aan een vast plekje, dan wordt het zeker een tiny house… Maar eerst mijn oude droom waarmaken…” (NM)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
