Het overlijden van haar zoontje heeft Conny’s leven veranderd

Haar zoontje Simon was maar net 3 jaar geworden, toen hij in april 2002 na ziekte overleed. “Al 19 jaar geleden, maar zo’n groot verdriet slijt nooit”, zegt Conny Dejonghe, de vrouw van de Torhoutse schepen Hans Blomme, in onze reeks ‘Interne Keuken’. “Een kind verliezen, doet gigantisch veel pijn. Sindsdien is mijn leven veranderd. Ik relativeer veel meer.”

“Ik neem het leven nu zoals het komt. Er moet veel gewerkt worden, en dat doe ik ook, maar graag maak ik tijd voor vrienden die nood hebben aan een gesprek. Of die gewoon even langslopen. Onze deur staat altijd open. Of ik soms mindere dagen heb? Uiteraard, het verlies van een kind verwerk je niet zomaar. Er wordt gezegd dat zoiets met de jaren naar de achtergrond verdwijnt, maar dat ondervind ik niet. In onze vriendenkring komt Simon nog veel ter sprake.”

Mijd het niet om naam van overledene te noemen

“Mensen schrijven bij een overlijden op een kaartje: koester de herinneringen. Maar vaak merk je dat ze het nadien mijden om te praten over iemand die gestorven is. Nochtans is het veel beter dat je de overledene eens bij naam noemt. Dat hoeft niet uitgebreid te zijn of lang te duren, maar het doet oprecht deugd bij de nabestaanden. Als ik jonge gasten van de leeftijd die onze Simon nu gehad zou hebben, hun leven zie uitbouwen, dan bekruipt er mij een raar en zwaar gevoel.”

“Ik heb een hekel aan mensen die niet kunnen luisteren. Zij die het gesprek altijd naar zich toetrekken. Nog veel erger vind ik jaloerse mensen en zij die niet kunnen vergeven en vergeten. Geef mij maar iemand die zichzelf is. Iemand die serieus kan zijn, maar ook graag eens uit de bol gaat.”

Tijdens fietstochten veelvuldig terrasjes doen

“Over jezelf zijn gesproken: ik vind dat iedereen zich moet kleden met waar hij of zij zich goed in voelt. Ik ben totaal geen modepop . Soms zie ik kleren in de winkel hangen waarvan ik denk dát is het , maar door de lengte van mijn lichaam vallen ze dan helaas wat te kort voor mij. Schminken doe ik mij nooit. Altijd puur natuur. Voor de trouwplechtigheid van Jochim zal ik daar een uitzondering op maken, maar eigenlijk is dat niet de echte Conny. Sportief aangelegd ben ik ook al niet. Wel heb ik enkele lessen aquagym gevolgd en doe dat graag. Ik hoop het lang vol te houden.”

Ik zeg graag mijn gedacht. Ik zou niet thuishoren in de politiek

“Ik maak geregeld tijd om een terrasje te doen met vriendinnen. Dan kan ik genieten van een glaasje wijn of een Omer. Op zondagnamiddag nemen Hans en ik vaak de fiets en rijden van terras naar terras. We fietsen dan zo’n 15 km, maar stoppen onderweg een viertal keer. Ons record is 12 km met zes stops.” (lacht)

“Ik hou ervan om vrienden op bezoek te hebben. Samen aperitieven, een hapje eten en in de wintermaanden manillen. Ik ben iemand die er graag bij is. Bij feesten behoren we meestal tot diegenen die aan het eind van de bijeenkomst het licht uitdoen.”

“Ik ben geen ochtendmens. Hans heeft erg weinig slaap nodig, ik een stuk meer. Ik slaap het best naar de morgen toe. Ik heb even tijd nodig om wakker te worden. Dat doe ik door ’s ochtends bij het ontbijt de krant te lezen.”

Veel gaat ene oor in en andere weer uit

“Ik ben een flapuit. Je weet wat je aan me hebt. Ik probeer heel goed te luisteren naar anderen, maar zeg ook graag mijn gedacht. Vandaar dat ik niet zou thuishoren in de politiek. Het voorbije anderhalf jaar heeft Hans veel live overlegd via de computer, dus heb ik hem bezig gezien en gehoord. Ik kan me ergeren aan al die eindeloze vergaderingen die nodig zijn om tot één enkele beslissing te komen. Ik ben meer het type van: laat ons ergens over stemmen en dat is het . In een vereniging is zoiets natuurlijk gemakkelijker.”

“Hans heeft weinig stress voor vergaderingen. Hij is een echte ondernemer en hij wil dat in de politiek ook zijn. Maar daar lukt het niet altijd even goed. Zeker niet elke beslissing wordt door iedereen in dank afgenomen. Hij heeft gelukkig brede schouders. Bredere dan ik op dat vlak.”

“Ik hoor hem veel vertellen over de waterproblematiek in Torhout, de wegwerkzaamheden en hoe moeilijk de landbouw het krijgt. Maar eerlijk? Ik laat de meeste dingen het ene oor ingaan en het andere weer uit. Wat ik niet weet, kan ik er niet uitflappen” (lacht)

“Ons leven is grondig veranderd sinds Hans schepen is. Dat was voor mij echt aanpassen. Als we in de eigen stad samen wandelen of iets gaan eten, wordt hij bijna altijd door iemand aangesproken voor een vraag of een probleem. En soms voor een dankjewel.”

Niet graag op reis, liever ’s avonds thuis

“Op reis gaan, is mijn ding niet. Hans zou er graag eens langer op uit trekken, maar ik ben liever ‘s avonds weer thuis. Daarin heb ik het laatste woord, dus zijn we nog nooit op een verre bestemming geweest. Geef mij maar een terras of restaurant in de eigen streek. Of gewoon thuis. Ik ben een echte huismus. Wel gaan we al ruim 20 jaar mee op kamp met KLJ Torhout om te koken. Drie nachten is dan meer dan genoeg voor mij. Samen met een bevriend koppel zorgen we voor het ontbijt, het middag- en avondmaal en een afsluiter. Op KLJ-kamp ben ik diegene die het kokswerk wat delegeert en staat Hans als chef aan het fornuis. Thuis daarentegen vind je hem niet in de keuken. Enkel aan het barbecuestel.”

Echte bourgondiërs die graag vlees eten

“Ik ben geen toptalent in het koken. Ik bereid vooral de gewone kost. We hebben tijdens de lockdown een paar keer takeaway besteld, maar meer niet. Hier eten ze graag alles vers en zelfbereid. Ik hou van frietjes met vol-au-vent, net als varkenswangetjes, vispannetje, papsaus met eitjes, asperges op z’n Vlaams en lasagne. Als we de komende zomer weer vrienden mogen ontvangen, leggen we het liefst iets op de barbecue. Dan kan ik alles voorbereiden en tijdens de maaltijd meegenieten. We zijn echte bourgondiërs en eten graag vlees. Veelal ligt er op de barbecue een lekker lamskroontje en côte à l’os. Vroeger was ik een zoetemondje, maar nu verkies ik het aperitief.”