Poperingenaar Wim Putman (50) is crisispleegouder. Samen met zijn partner Mieke Vanhoudt (50) en hun drie kinderen Marte (26), Rune (24) en Janne (20) vangen ze kinderen op die uit een verontrustende situatie worden gehaald. Op zaterdag 3 februari is hij een van de Levende Boeken in de Poperingse bibliotheek.
De familie Putman vangt als crisispleegouder baby’tjes en kleuters tot en met drie jaar op. Het eerste kindje dat het gezin in crisispleegzorg onderdak bood, was een kindje van één maand oud. “Als crisispleegouder vangen we kinderen op die uit een verontrustende situatie worden gehaald. Crisispleegzorg is normaal voor een heel korte periode tot er een oplossing op lange termijn wordt gevonden bij bijvoorbeeld grootouders of een ander pleeggezin. Crisispleegzorg duurt ongeveer 14 dagen, maar in praktijk kan dit zes maanden duren”, vertelt Wim Putman. Zowel hij als zijn echtgenote Mieke Vanhoudt zijn verpleegkundige. Mieke werkt in een crèche en Wim in een Poperings woonzorgcentrum. “Doordat we beide verpleegkundige zijn, vangen wij ook kinderen op die medische zorg eisen.”
Stabiel gezin
“Mijn vrouw en ik kwamen met crisispleegzorg in contact door een klein artikel in de krant. In het artikel werd een oproep gedaan naar pleeggezinnen. Mijn vrouw stelde bij aanvang de vraag: ‘wie wordt er een pleeggezin?’. Na een periode stelden we de vraag anders: ‘waarom doen wij dat niet?’. We hadden drie eigen kinderen en waren een stabiel gezin met weinig laagtes”, legt Wim uit.
“Regelmatig hebben we nog contact met kindjes die we hebben opgevangen. Zo krijgen we af en toe een foto bij de eerste stapjes, de eerste schooldag..”
“Uiteraard hebben we de kinderen ook de vraag gesteld of zij het zagen zitten dat we ons zouden engageren voor crisispleegzorg. De kinderen zijn mede-pleegbegeleider. Onze dochters waren onmiddellijk razend enthousiast dat we pleegouder zouden worden. Onze zoon reageerde nuchter, maar ook hij is betrokken. Aangezien mijn vrouw en ik beide in de zorg werken, moesten wij tijdens de coronacrisis aan het werk blijven. De kinderen moesten door de coronacrisis thuis onderwijs volgen. In die periode waren we pleegouder voor een baby’tje van drie maanden dat medische zorg nodig had. Het kindje kreeg sondevoeding. Door de medische zorg kon mijn partner het kindje niet meenemen naar de crèche, zoals meestal wel het geval is. Onze dochters hebben in die periode fulltime ingestaan voor de zorg van dat kindje.”
Emotioneel verbonden
“Ondertussen telt ons verhaal als crisispleegouder 19 hoofdstukken. Bepaalde kinderen springen er uiteraard uit door de situatie of periode, door het contact met de entourage.. Regelmatig hebben we nog contact met kindjes die we hebben opgevangen. Zo krijgen we af en toe een foto bij de eerste stapjes, de eerste schooldag..”, aldus Wim. “Het afgeven van het kindje blijft het meest moeilijk voor een crisispleegouder. Dat went nooit. Je bent emotioneel verbonden en het is altijd lastig als je weer afscheid moet nemen. Dan huilen we even goed en daarna gaan we met het gezin eten. We vertrouwen erop dat het kind goed terechtkomt en dat ze naar een goede plek gaan.”
Pauze
“Elke situatie is schrijnend; dat gaat van drugsproblematiek, verwaarlozing, mishandeling… Heel vaak gaan de vooroordelen over pleegzorg naar de ouders toe. ‘Ze hadden nooit aan kinderen mogen beginnen’ is bijvoorbeeld één van de vooroordelen die we vaak horen. Mensen veroordelen is de taak van een rechter, niet van ons. Binnen onze familie en vriendengroep zijn de reacties divers. De vraag wordt soms gesteld waarom we iemand anders zijn miserie binnenhalen, maar zo zien wij het niet”, verduidelijkt Wim.
“De vraag wordt soms gesteld waarom we iemand anders zijn miserie binnenhalen, maar zo zien wij het niet”
“Na een intense periode zetten we ons profiel even op pauze zodat iedereen wat kan bekomen. Ook tijdens de verlof- of examenperiode vangen we geen kinderen op. Onze kinderen worden ook betrokken bij de beslissing als we een aanmelding krijgen. Als iemand het niet ziet zitten, doen we het niet. Door de examenperiode van de kinderen staat ons profiel momenteel op pauze, in februari zijn we opnieuw beschikbaar. Ongeveer 100 kinderen wachten op een pleeggezin, dus het zal waarschijnlijk niet lang duren voor we een nieuwe aanmelding zullen binnenkrijgen.”
Levend boek
Mensen met een inspirerend verhaal of een aangrijpende getuigenis over verlies, geluk, ziekte, hoop en herstel fungeren als Levend Boek op zaterdag 3 februari in de Poperingse bibliotheek. Tien personen stelden zich kandidaat als Levend Boek en daar is Wim één van. “Ik wil onze ervaringen als crisispleegouder onder de aandacht brengen. De vele vooroordelen en vragen verduidelijken. Ik wil graag pleegzorg in the picture zetten. Veel mensen hebben een verkeerd beeld over pleegouderschap. Het wordt vaak aanzien als adoptie, maar dat is het helemaal niet. De kinderen die we opvangen, zijn niet van ons en hun ouders worden erbij betrokken. De ouders blijven hun rechten behouden.”
Info: https://poperinge.bibliotheek.be/levende-bibliotheek
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
