Heidi Vandenabeele uit Roeselare is de sterke vrouw achter Mania-K

Heidi Vandenabeele is het prototype van een ondernemende vrouw. Hard werken, risico’s nemen en nog een beetje harder werken. Heidi runt momenteel drie kledingzaken in Roeselare: Mania-K, Liu Jo en 7 for All Mankind. Maar uitblazen is er nog niet bij.

Heidi ontvangt ons in het prachtige decor van Mania-K, de vroegere Nationale Bank in de Hendrik Consciencestraat. De niet-essentiële handelszaken zijn opnieuw open en dat straalt af op de medewerkers én op Heidi.

Kom jij uit een familie van zelfstandigen?

Heidi Vandenabeele : “Neen, helemaal niet. Mijn vader was werfleider voor een firma die gebouwen en villa’s inrichtte en zat vaak in het buitenland. Zo heeft hij veel villa’s ingericht in Saoudi-Arabië. Mijn ma is altijd huisvrouw geweest.”

Hoe ben je in de kledingbusiness beland?

“In mijn laatste jaar middelbaar mocht ik stage lopen bij Peek & Cloppenburg in Kuurne en toen ik was afgestudeerd, mocht ik er blijven als verkoopster. Dan heb ik de overstap gemaakt naar Miss Etam in Roeselare en ik werkte super graag bij Miss Etam. Na korte tijd mocht ik naar Miss Etam Gent, een winkelconcept van 3.000 m² dat bijna klaar was. Samen met grote winkels in Brussel en Antwerpen zou Gent snel de deuren openen. Het was een echte competitie met challenges en bonussen, een echt Amerikaans systeem. En ik hou van competities en ik won: Gent opende als eerste de deuren, voor Brussel en Antwerpen. In Gent heb ik geleerd wat ik echt waard was. In totaal heb ik drie jaar voor Miss Etam gewerkt.”

Maar de lokroep om zelf een kledingzaak op te starten, was te groot?

“Het is nooit een meisjesdroom geweest om een eigen kledingzaak te hebben. Eerder een kwestie van opportuniteiten en kansen grijpen. Tussen mijn 20 en 30 woonde ik in Roeselare en de stad was aan het groeien. Bovendien zat het shoppen in Kortrijk op dat moment in dalende lijn. In de Delaerestraat bouwde men dan hele mooie en in het oog springende winkelpanden en ik informeerde naar de huurprijs. Ik legde eveneens contacten met leveranciers en ging een lening aan. Ik was vertrokken! Ik had geen marktonderzoek gedaan, ik ging er gewoon voor. Toen Mania-K de deuren opende eind augustus 2001, had ik nog 100 Belgische frank (2,50 euro, red.) in mijn zak ( lacht ).”

Mania-K sloeg onmiddellijk aan?

“We hadden een zeer dure mailing gedaan om onze start aan te kondigen en die werkte goed. Op 31 augustus was het de warmste dag van de zomer en Mania-K stond vol met dames die moutons retournés of jassen in omgekeerd lam stonden te passen. De klimaatkoeling in de winkel stond op volle kracht en de voorbijgangers in de Delaerestraat bleven voor de etalage staan kijken naar die klanten die winterkledij stonden te passen en te kopen.”

“Op de warmste zomerdag pasten klanten winterkleding”

Maar je bleef niet van tegenslag gespaard?

“Vier maanden later werd er ingebroken in Mania-K en alles werd gestolen. Er was niets meer over. Ik heb zitten huilen op de trap. Maar toch moet je verder en dankzij de hulp van enkele goede vrienden en kennissen is het gelukt. In 2003 zijn we gestart met couture van Valentino en Roberto Cavalli, in 2009 hebben we onze Liu Jo-collectie in een apart winkelpand ondergebracht en in 2014 kwam er 7 for All Mankind in een winkel aan de overkant van Mania-K.”

Maar dan moest de grootste uitdaging nog komen?

“Mania-K in de Delaerestraat kwam te klein en om onze lijn te behouden, moesten we eigenlijk een winkelpand met een zekere grandeur betrekken. Ik passeerde na een wegomleiding aan het gebouw van de Nationale Bank in de Consciencestraat dat te koop stond. Toen ik thuis kwam, vertelde ik mijn man Peter dat hij nooit kon dromen welk pand ik op het oog had. Hij lachte, opende zijn computer en daar stond een foto van dat gebouw van de Nationale Bank ( lacht ).”

Dat gebouw veranderen in Mania-K was een gigantische onderneming?

“Dat was allesomvattend en een ongelooflijke opdracht. We wilden de pracht van het gebouw behouden en bouwden er kantoren, een boetiek, een fitness en een restaurant met buitenbar in. Maar de coronacrisis heeft de kledingverkoop natuurlijk geen goed gedaan.”

Toch wil je niet negatief klinken?

“Neen, maar wel realistisch. Zonder corona zouden we een megajaar gekend hebben. Van juni tot en met september was de verkoop prima maar toen kwam de tweede golf. Er bestaan nu eenmaal geen zekerheden. Het kan dat er nog een derde golf komt, of een ander virus, of we kunnen ziek worden.”

Ben je gelukkig?

“Privé ben ik zeker gelukkig en dat ben ik ook als ik naar de realisaties van de laatste twintig jaar kijk. Maar ik ben nu een manager geworden en ik vind het jammer dat ik niet meer zo veel in de winkel bij de klanten kan staan. Daar moet ik proberen aan te werken.”